केही दिन अगाडि भक्तपुरमा पुगेका सीएनएनका एक पत्रकारले ट्विटरमा नेपालीको स्वागतको प्रशंसा गर्दै घरबार केही नभएकी एक महिलाले आफूलाई खानाको अफर गरेको कुरालाई ट्विट गरे । नेपालीको मन कतीसम्म स्वच्छ छ भन्ने कुरा उनको ट्विटरले प्रष्ट भयो ।
यस्तै, मन भेटिन् चलचित्र ‘होस्टेल रिटर्नस्’बाट नेपाली रजतपटमा डेब्यू गरेकी नव-कलाकार स्वस्तिमा खड्काले । २ दिन हिँडेर उनी सिन्धुपाल्चोकको भोताङ गाउँ पुगेकी थिइन् ।
संभवत, यती भित्र सरकारको राहत पनि पुगेको छैन होला । भूकम्प प्रभावितलाई भनेर बाँडिएका राहत सदरमुकाम र सीमित क्षेत्रमा केन्द्रित भएको गुनासो आइरहँदा स्वस्तिमाले आँट बटुलिन् र भूकम्प आएको एक सातापछि अर्थात शुक्रबार त्यता लागिन् । उनले आफ्नो भोगाई यसरी अनलाइनखबरसँग साटिन् :
जब गिरिश दाइले मलाई त्यो गाउँको बारेमा भन्नुभयो, मलाई जाने त आँट नै आएन । तर, पनि आफूले सक्दो सहयोग गर्छु भन्ने लागेको थियो । शुक्रबार बेलुकी परिवारलाई यो कुरा सुनाउँदा, उहाँहरुले जाने अनुमती दिनुभयो । यसपछि शुक्रबार हामी सिन्धुपाल्चोकको भोताङ गाउँ तर्फ निस्कियौं ।
हामीले केही समय गाडीबाटै यात्रा गर्यौं । तर, हामी चढेको हाइस गाडीले अगाडि जान नसक्ने बताएपछि हिँडेर जाने निर्णय गरियो । हामीले भूकम्प प्रभावितहरुका लागि बाँड्ने भनिएको खानेकुराको गाडी भने अगाडि जान सक्ने रहेछ । केही साथीहरु सोही गाडीमा गए तर हामी केही हिँडेर नै अगाडि बढ्ने सोचमा पुग्यौं ।
खानाका लागि हामीसँग शक्ती दिने खानेकुरा थिए । ३ घन्टा हिँडेपछि हामीले सामान ल्याएको गाडीलाई छोड्यौं । सामान झारेपनि गाउँसम्म जाने सोंचका कारण हामी अगाडि बढ्यौं । जसलाई सोधेपनि अब ६ घन्टा लाग्छ भन्थे, तर हिँड्दै गयो, ६ घन्टामा गाउँ आउँदै आएन ।
बाटोमा भत्किएका खोला, बिग्रिएका पूल तर्दै अगाडि बढ्दै थियौं । एक्कासी डाँडाको बिचमा पुग्दा ठूलो भूकम्प आयो । अब मलाई लागेको थिएन कि म बाँच्छु । बिच बाटोमा एउटा स्कुल थियो, जुन पूर्णरुपमा ध्वस्त भएको रहेछ । रातको ९ बजे स्कुलमा टेन्ट ओच्छ्याएर आकाशमुनी सुत्यौं हामी ।
भोलीपल्ट अर्थात शनिबार बिहान पनि ६ बजे उठेर हामी हिँड्यौ । एउटा गाउँमा पुगियो, जहाँ २५ घर रहेछन् । त्यहाँका कुनै पनि घर बचेका थिएनन् । तर पनि मानिसहरु विचलित थिएनन् । उनीहरु एकै ठाउँमा बसेर खाना पकाउँदै थिए ।
मानिस आफूसँग प्रशस्त खानेकुरा भएपनि अरुलाई दिन हिचकिच्याउँछ । तर, यो गाउँमा पुगेपछि मलाई लाग्यो, हामी नेपालीको मन कती पवित्र छ । गाउँलेहरुले हामीलाई खाना, दूध, भुजा खुवाएर मात्र जान दिएँ । साँच्चै, त्यतीबेला मलाई लाग्यो, हामीसँग धन नभए पनि मन छ । हामी दु:खमा पनि अरुको मद्दत गर्न अगाडि सर्छौ ।
हामीले उनीहरुका लागि राहत लगेका थिएनौं । त्यहाँ केही पनि दिन नपाउँदा मन खिन्न भयो । मानिसहरुमा एक प्रकारको नैराश्यता छ । कोही चामल आउँछ भन्ने कुरा सुन्दा पनि खुशी हुन्छन् । भोताङ गाउँमा पुग्दा त्यहाँ अधिकांश घर भत्किएका थिए । चोट लागेर एक जना बृद्धको टाउकोमा ठूलो खाल्डो परेको रहेछ ।
तर, अझै पनि उहाँहरु फुकेर बसिरहनु भएको छ । हाम्रो मेडिकल टिमले उहाँलाई हेर्दा घाउ भित्र चामल नै चामल थियो । बेलुकी टेन्ट लगाएर त्यही बस्यौं हामी । तर, राती पहिरोले ढुंगा झार्दा झन्डै मरिएन । हामी त सकुशल रह्यौ, तर टेन्ट उड्यो । भोलीपल्ट स्थानियलाई हामीले लगेको सामान बाँडेर फर्कियौं ।
३ दिनसम्म लगातार हिँड्दा मेरो खुट्टा थाकेको होला, हौसला थाकेको छैन । अब त काठमाण्डौ आएपछि मलाई भूकम्पसँग डर लागेकै छैन । मलाई खुशी लागेको छ, एकदमै कम मानिस मात्र पुग्न सक्ने त्यो क्षेत्रमा पुगेर मैले धेरै कुरा त दिन सकिन । तर, मानिसहरु हामीलाई देख्दा पनि खुशी देखिए । मैले थोरै भएपनि मुस्कान छरेकी छु ।
समाचारमा सुन्दा काठमाण्डौं पुरै भत्किएको जस्तो लाग्थ्यो । तर, सिन्धुपाल्चोकको निक्कै भित्री गाउँमा पुगेर फर्कँदा मलाई लाग्यो, साच्चै हामीलाई केही भएको रहनेछ । देश त काठमाण्डौं बाहिर पनि दुखेको छ, कुरा महसुश गर्नेको मात्र हो ।
