आज त् पक्कै हामि हलिया, चरिया, गरिब, दुखि, दलित, सिमांन्तकृत, उत्पीडित, जनजाति,महिला, बालक र दुर्गमका अति बिपन्न को पक्षमा केहि न केहि अबस्य निर्णय हुन्छ होला र भोलि देखि सरकार एक्सनमा उत्रन्छ भन्ने बिस्वास लिएको छु । हाम्रो गाँउ एउटा समस्याको खानि हो न डाक्टर छन, न खाने पनि न सिचाई न पढाउने गणित अंग्रेजी शिक्षक । नर्स मिडवाइफ़, औशधी उपचार केहो थाहा छैन, २ छाक खान छैन, बिध्यालय पठाउन ड्रेस किताब छैन भवन भत्केर बस्ने ठाउ छैन । तुइन चुडियो अर्को बनाएको छैन, बाटो छैन भिरको बाटो मा के कुदोस मोटर । कृषिको न मल न बिउ न औजार न बजार छ । लु दरो सरकार छ भन्थे देरो सरकार को दरै काम हुनु पर्यो नि कि पन्चायत जस्तो ल्याङ्ग- ल्याङ्ग ,स्याँङ्ग -स्याँङ्ग मै जाने हो यो दुई तिहाई को (दुक्की - त्रीक्की को एकका छैन रहेछ)। कहिल्यै नसकिने यो पार्टी एकता {ए - कता ????) मा मात्र २ बर्ष दिन खेर फाल्दैनन होला - नत्र फेरी पसुपती शर्माले गित गाएर मुटुमा ढ्यांग्रो ठोक्लान फेरी ।