लाग्छ मृत्यु नजीक नजीक आउँदैछ
हामी पर पर भाग्न खोज्दैछौ
उ झनै नजीक नजीक पछ्याउदैँछ
हामी झन झन भाग्न खोज्दैछौ
तर मृत्यु त यतै आउँदैछ
अदृश्य बनेर
बेग गरेर
हावा जस्तै भएर
संधै आफैलाई चाहिने हावा पनि
अहिले भय रहित लाग्दैन
हावा पनि सफा गर्दै गर्दै फेरूँ
संधै हिड्ने गल्लीहरु पनि डरला
बाटो सडकमा मान्छे हैन रोग पो हि
पहिला भिड़ सुरक्षित लाग्थ्यो
गाँउ भन्दा सहर उचित लाग्थ्यो
तर समय बदलिदो रहेछ
मान्छेहरु एकान्त खोज्दैछन्
गाँउ पस्दैछन्
सहरमा मान्छे संग मान्छे डराउँ
मान्छे संग मान्छे भाग्छन्
भिडमा मृत्यु दाह्रा किटकिटाई र
सहर बिमारले लम्पसार छन्
सहरमा मृत्युको रात छ
मृत्युका नारा जुलुसहरु पो छन्
बेलाबेला जीवन
खल्लो खल्लो लाग्छ
माटाको डल्लो जस्तो लाग्छ
जस्तो कि असिना पानीले प्याट्ट
जब रोगले असिना पानी पार्छ
हामी भिज्ने रहेछौ, चुटिने रहे
संधै सुख नहुन सक्छ
संधै दु:ख पनि नहुन सक्छ
यहाँ मन देखिदैन् तर
मन भरी पिरका पहाडहरु अग्लीएका
डर सन्त्रासका शिखरहरु छन्
यहाँ तन देखिन्छ तर
तन देख्ने ति आँखामा आँशुहरु पनि देखिन्छन्
अझै तिनै आँशुले छोपिएका आँखा
निलो उघ्रीएको आकाश जस्तो
फेरी एउटा समाज हेर्ने अभिलाषा
एउटा कोठा भित्र थुनिएका छन्
बेला बेला बाहिर चिहाउँदै ।