‘म ब्याटिङ गरिरहेको छु, साहिन अफ्रिदी दौडिएर आइरहेको छ, अरू के चाहियो !’

एकेडेमीमा जाँदा भाइहरूले बारम्बार सोधिरहन्छन्, दाइ सर्भाइभ कसरी हुने ? १० वर्ष, १५ वर्ष त क्रिकेट खेलिएला, त्यसपछि के गर्ने ?

तर मलाई के लाग्छ भने तपाईंको खुसी कहाँ छ, त्यो खोज्नुपर्छ । एक लाख, दुई लाख वा १० लाख नै कमाएर पनि तपाईं खुसी हुनुहुन्न भने त्यो कमाइको अर्थ भएन ।

म क्रिकेट खेल्छु, किनकि मलाई क्रिकेट एकदमै मनपर्छ । म हरेक क्षणको आनन्द लिन्छु । जतिखेरसम्म मेरो ममी–ड्याडी र परिवारका सदस्य खुसी रहनुहुन्छ, त्यो बेलासम्म खेल्छु ।

आज म आफ्नो सपनाको संसारमा छु, हरेक क्षणको आनन्द लिइरहेको छु । एक दिन त जाग्नुछ, जागेपछि के हुन्छ, त्यही बेला भन्छु ।

आज चाहिं मैले आफ्नो सपनाको कुरा गर्छु । त्यही सपना जुन हरेक क्रिकेटरमा हुन्छ । एसिया कप अनि त्यसमा पनि भारत र पाकिस्तान जस्ता दुई बलिया टोलीसँग खेल्ने ।

****

१० वर्ष भइसक्यो, मैले नेपालबाट क्रिकेट खेल्न थालेको । जहिले पनि एसिया कप टीभीमा हेरें । यस्तो लाग्यो, हामी डिजर्ब गर्छौं । तर जहिले पनि केही न केही भइदिने, रिजल्ट सोचे जस्तो नभइदिने चलिरह्यो । क्रिकेट हो, त्यस्तो हुन्छ ।

फाइनल्ली यो पटक एसिया कप पुग्यौं । दिल्ली जाने बेला जहिले पनि भन्थे, नेपाल भी क्रिकेट खेल्ता है क्या ! अब सबैले थाहा पाए, भारतसँग एकदमै राम्रो खेल्यौं । एकदमै खुसी छु ।

भारतसँगको खेलअघि पाकिस्तानसँग भएको पहिलो खेलको कुरा गरौं ।

१३ भदौमा मुल्तान क्रिकेट रंगशालामा पाकिस्तानले टस जित्यो । यदि हामीले टस जितेको भए ब्याटिङ गर्ने योजना थियो । किनकि एक दिन पहिला अभ्यास गर्दा ६ बजेको थियो । बल कट भइरहेको, मूभमेन्ट पनि राम्रो भइरहेको थियो । मैले रोहित (कप्तान)लाई भनें, हेर हामीले ६ देखि ७/८ बजेसम्म प्राक्टिस गर्दा बल मूभ भइरहेको छ ।

तर टस हाम्रो हातमा हुँदैन । जे पाउँछ, त्यसमा राम्रो गर्ने हो । पाकिस्तानले टस जित्यो र हामीलाई फिल्डिङको निम्तो दियो ।

कप्तान रोहितले पहिलो ओभरका लागि मेरो हातमा बल थमाए ।

तपाईंहरूलाई लाग्दो हो, क्रिजमा फाखर जमान र मिसबाह उलहक जस्ता ब्याट्सम्यान छन् । टेष्ट र आईडीआईमा ५ हजारभन्दा बढी रन बनाइसकेका उलहक र उदीयमान जमानलाई बल फाल्नु अघि मेरो दिमागमा के चलिरहेको थियो ?

साँच्चै भन्नुपर्दा, त्यस्तो केही थिएन । बल हातमा आएपछि मैले आफ्नो योजनामा काम गर्छु । बाबरलाई बल फाल्दैछु कि विराट कोहलीलाई भन्ने कुराले खासै अर्थ राख्दैन ।

मैले बल फाल्दै गर्दा एउटा साइड ओपन थियो र स्वीइङ भइरहेको थियो । तर पहिलो बलमै त्यति स्वीइङ होला भन्ने लागेको थिएन । एयरमा स्वीइङ भयो र पहिलो ओभरमै दुइटा बाउण्ड्री आयो । त्यसपछि त्यहाँको कन्डिसन के छ ? हावा कस्तो चलिरहेको छ भन्ने थाहा पाएँ, अनि अव्यस्त भएँ ।

हाम्रो जहिले पनि पहिले बलिङ गर्दा १० ओभरमा ३०/३५ रन दिएर १ वा दुई विकेट पायौं भने हाम्रा लागि बोनस हुन्छ भन्ने मान्छौं । त्यो दिन पनि त्यस्तै भयो ।

२ विकेट खसिसकेको थियो, ३५ रन थियो, अनि ८ ओभर खेलिसकेका थियौं । करण (केसी) र म चाहिं हाम्रो पावर प्लेको जब (जिम्मेवारी) डन (पूरा) गरिसकेका छौं भन्नेमा थियौं ।

त्यसपछि दुई ओभरमा नो बल पनि भयो र १० ओभरमा ५५ रन बन्न गयो । तैपनि हामी ठीक थियौं, सोचे जस्तै भइरहेको थियो । तर क्रमशः ब्याटिङ गर्न सहज हुँदै गयो । बाबर (पाकिस्तानी कप्तान बाबर आजम)ले एकदमै राम्रो इनिङ खेले । तपाईंले पनि टीभीमा हेर्नुभयो होला । तपाईंले टीभीमा जति इन्जोई गर्नुभयो, त्योभन्दा बढी म ग्राउण्डको उनको ब्याटिङको आनन्द लिइरहेको थिएँ । ब्याटिङ भन्दा पनि कुनै गीत गाइरहेको जस्तो थियो, क्या मज्जाले खेलेको । उनले एउटा पनि स्वीप खेलेनन्, कभरतिर खेलेनन् । किनकि त्यो दिन विकेट फरक थियो । आफ्नो फेबरेट सर्टहरू पनि खेलेनन् । यो विकेटमा मैले कहाँ रन बनाउन सक्छु, यो बलरहरूलाई कहाँ रन बनाउन सक्छु भनेर स्मार्टली खेले ।

१४० वा त्योभन्दा माथिको बल खेल्ने बानी परेको उनलाई हामीले १३५/१३६ को गतिमा बल फालिरहेका थियौं । पेस फरक पर्दा गाह्रो हुन्छ, ब्याट अगाडि पनि जान सक्थ्यो । त्यसैले उनले सुरुमा स्क्वायरमा रन बनाए । क्रिजमा सेट भए, विकेट पनि फ्लाट भए, अनि चार्ज गर्‍यो ।

मलाई याद छ, ३८ ओभरपछि उनीहरूले खुलेर खेल्न थाले । विकेट टन्नै बाँकी थियो, रन पनि बनाउनुपर्ने थियो । अनि उनीहरूलाई थाहा थियो कि बल ब्याटमा एकदमै राम्रो आइरहेको थियो । किनकि स्लोअर फाल्दा पनि स्कीप भएर ब्याटमै गएको थियो । स्पिनरको पनि स्कीप भइरहेको थियो । ब्रेक भएको थियो । ब्याटिङ गर्न सहज थियो । बाउण्ड्रीहरू पनि टन्नै आए । घाम लागेको थियो, विकेट सुक्यो, हार्ड भयो । त्यो बेलामा सेट ब्याट्सम्यान थिए । त्यसैले उनीहरूले सिंगल डबल लिने कुरै भएन ।

अन्तिमको ओभरमा मेरो दुई विकेट आयो । मलाई लाग्छ, निकै ढिलो भइसकेको थियो । तर म खुसी पनि थिएँ । किनकि योर्करहरू फाल्छु भन्ने योजना थियो । २४ बलमा कम्तीमा १६/१७ वटा योर्करहरू फालें, त्यसमा म खुसी छु ।

****

समग्रमा भन्नुपर्दा सुरुको ३५/४० ओभर हामीले राम्रै गरेका थियौं । तर अन्तिमको १० ओभर सोचे जस्तो भएन । किनकि ५ बजेपछि विकेट पनि राम्रो भयो, ब्याटमा बल आइरहेको थियो । बल पनि पुरानो भइसकेको थियो । अनि क्रिजमा बाबर र इफ्तिखार दुवै सेट भइसकेका थिए ।

बाबरले पनि त्यही भनिरहेका थिए कि सुरुको विकेटमा गाह्रो भएको थियो । जब मैले टाइम लिएँ, सहज हुँदैगयो ।

हाम्रो फिल्डिङमा पनि सोचे जस्तो भएन । घामले मैदान सुकेका कारण बल हामीले सोचेभन्दा निकै छिटो आइरहेको थियो । उनीहरू खेलिराख्ने भएकाले फ्लाट विकेटमा कसरी रन बनाउने भन्ने आइडिया थियो । हामी पहिलो पटक खेलिरहेका थियौं, त्यसैले पनि कहीं न कहीं चुक्यौं ।

तैपनि मलाई लाग्छ, फर्स्ट इनिङमा राम्रो गरेका थियौं, तर एकदम नराम्रो किन देखियो भने हामीले राम्रो ब्याटिङ गर्न सकेनौं ।

३४३ रनको लक्ष्य लिएर मैदानमा उत्रिंदा माइण्डमा त्यही थियो कि ४० ओभरसम्म १८० पुर्‍याऔं । त्यसपछि जे पनि हुनसक्छ । त्यसका लागि सुरुवाटै सेट हुनुपर्छ, जति हुनसक्छ लैजानुपर्छ र अन्तिमको १५ ओभर चार्ज गर्नुपर्छ भन्ने थियो । किनकि हामीसँग दीपेन्द्र सिंह ऐरी, करण केसी, कुशल मल्ल र गुल्सन झा, जसले हिट्सहरू राम्रो हान्न सक्छन् । ब्याडलक ! हाम्रो सुरुवात राम्रो भएन । त्यसैले गर्दा जति हाम्रो क्षमता थियो, त्यसअनुसार स्कोर बनाउन सकेनौं ।

एउटा कुरा भन्छु, जतिबेला ब्याटिङका लागि गएको थिएँ, म पूर्ण रूपमा तयार पनि भइसकेको थिइनँ । एकदमै गर्मी भएकाले बलिङ सकेपछि आइस बाथ गर्न गएको थिएँ । सर (मोन्टी देसाई) ले अकस्मात् प्याड गर भन्नुभयो । म त उत्साहित भएँ वाह् ! मैले ब्याटिङ पाउने भएँ भनेर । प्याड लगाउँदा लगाउँदै दोस्रो ओभरमै विकेट खस्यो ।

सरले सोध्नुभयो, तिमी जान्छौ कि पर्खिन्छौ !

मैले छिटो छिटो बाँध्न थालें । ललितले हेल्मेट, ब्याट निकालिदियो । मैले प्याड लगाएँ, भागिहालें व्याटिङ गर्न ।

टीभीमा हेर्दा तपाईंलाई लाग्दो हो, १४/३ को अवस्थामा मैदान उत्रिंदा दबाब होला । मैले चाहिं एकदमै इन्जोई गरें ।

मेरो भूमिका मलाई थाहा थियो, ब्याटिङ मात्र गर्ने हो । मलाई यो पनि थाहा थियो, एक्स्ट्रा सर्टहरू खेल्न खोजें भने आउट गर्छन् । त्यसैले म आफ्नो बेसिक्समा बसें, बाहिरको छोड्ने हो, बाउन्सर छोड्ने हो, माथिको आयो भने कभर ड्राइभ मात्र हान्छु । मलाई यो पनि थाहा थियो कि पाकिस्तानी बलरहरूले एक्स्ट्रा गर्न जान्दछन् । त्यो बेला कहीं न कहीं रन लिक हुन्छ ।

त्यसैले मलाई त मज्जा आइरहेको थियो । म ब्याटिङ गरिरहेको छु, साहिन अफ्रिदी दौडिएर आइरहेको छ । अरू के चाहियो !

साँच्चै भन्दा डिफरेन्ट फिलिङमा थियौं । सबैले घेरेका थिए, बाउन्सर फालिरहेका छन् । एउटा बलर भएको हुनाले पनि उनीहरूले कस्तो बल फाल्छन् भन्ने अनुमान गर्न सक्थें । मलाई थाहा थियो, दुई बल पछाडि फाल्यो भने अर्को अगाडि फाल्छन् । मलाई थाहा थियो, अब एउटा यहाँ फाल्यो भने दुइटा बाउन्सर फाल्छन् । बडीमा हिट गर्न सक्छन्, योर्कर फाल्न सक्छन् । त्यसका लागि म तयार थिएँ ।

साहिन अफ्रिदीको बल मात्र मलाई खेल्न हल्का गाह्रो भयो । बाँकी पनि सजिलो त नभनौं, तर रन बनाउन गाह्रै थियो । तर इन्जोई गरिरहेको थिएँ । १३०/१३५ को स्पीडको बल फेस गर्नु र उनीहरूलाई फेस गर्नुमा अर्को फरक के महसुस गरें भने रियाक्ट गर्न पनि समय कम हुँदोरहेछ । यसलाई पुल हाल्ने हो भन्ने मलाई थाहा छ, तर समय नै नहुँदोरहेछ ।

एकाध बल फेस गरेपछि सोधें, अब यिनीहरूलाई पुस नगरौं । किनकि ३ विकेट खसिसकेको छ । अब पहिला ३० रनको साझेदारी गरौं, बढाएर ५० पुर्‍याऊँ । आरिफ (शेख) सँग त्यही कुरा भइरहेको थियो । यही बीचमा आरिफ आउट हुनपुग्यो ।

गुल्सन (झा) आयो । तर सोचे जस्तो भएन ।

ओभरको लास्ट बल थियो, मेरो मन पनि उस (हरिस राउफ) को लास्ट बल होला । त्यही बलमा एज लाग्यो । सायद त्यो ओभरमा म आउट नभएको भए स्पीनर ल्याउन सक्थें । त्यो बेला गुल्सन र मैले अझै ५० रन जोड्न सकिथ्यो कि !

खैर, राम्रो बल पर्‍यो भनौं वा मैले राम्रोसँग जज गर्न सकिनँ, आउट भएँ ।

हामी २३.४ ओभरमा १०४ रनमा अलआउट भयौं । अपसेट त्यही रह्यो कि कम्तीमा हामीले १५० रन चाहिं बनाउनुपर्ने थियो, हामीले सकेनौं ।

खेलपछि हाम्रो मूड राम्रो रहेन । सबै अपसेट थिए, कतिले त डिनर समेत छाडेका थिए । किनकि एसिया कपमा पाकिस्तानसँग खेल्न जानुभन्दा पहिला हाम्रो सल्लाहहरू धेरै थियो । कसरी रन हान्ने, कसरी विकेट लिने सोच बनाएका थियौं । त्यो पूरा गर्न नसक्दा निराश हुनु स्वाभाविक थियो ।

त्यसलाई मोन्टी सरले बुझ्नुभयो, रोहित (कप्तान)ले पनि कुरा गरेको होला । सरले केही दिन क्रिकेटबाट ब्रेक लिउँ भन्नुभयो । रिफ्रेसका लागि मन्दिरतिर लैजानुभयो, लञ्चमा लैजानुभयो । भारत-पाकिस्तानको खेल हेर्न गयौं ।

भारतसँग खेल्नु अघिल्लो दिन मात्र आइतबार (१७ भदौ) इन्डोरमा प्राक्टिस गर्‍यौं। त्यसपछि सिधा म्याच । तर म्याच अगाडि हामी सबै क्लियर थियौं, हामी के गर्न आएको भन्ने ।

मैले भनेको पनि थिएँ, पाकिस्तानसँग भएको खेललाई हेरेर हामीलाई जज नगर्नुस् । हामी युवा छौं, तर क्षमता पनि छ । पाकिस्तानको कन्डिसन फरक थियो, श्रीलंकाको फरक । श्रीलंकाको कन्डिसन नेपालको जस्तै थियो ।

थ्यांक गड, राम्रै खेल्यौं । फर्स्ट पार्टनरसिप हेरेर चाहिं मज्जा आयो ।

ए, सुरुमा टसको कुरा गरौं ।

श्रीलंकाको पाल्लिकेले क्रिकेट रंगशालामा एकदमै गर्मी थियो । फर्स्ट इनिङमा फिल्डिङ गर्दा ब्याटिङको बेलामा थकित हुन्छौं भन्ने लागेको थियो । ८ बजेपछि पानी पर्ने पक्का थियो । ब्याटिङ गरेको बेला बाहिर जाने, आउने गर्न सहज हुन्न । यस्ता कुरा हेरेर टस जिते ब्याटिङ गर्ने भन्ने थियो ।

टस त हामीले जितेनौं, तर फर्स्ट ब्याटिङ नै पायौं । सुरुवात पनि राम्रो भयो ।

म, रोहित, केसी र गुल्सन एकठाउँमा थियौं । कुशल भुर्तेलको क्याच छुटिरहेको थियो । मैले धोनी मुभीको सिन सम्झिएँ, जहाँ उसको आमा मन्दिरमा घन्टी लिएर बसिरहेकी हुन्छिन् । मैले साथीहरूलाई ठट्टा गरेर भनें, कुशलको ममी पनि आज मन्दिरमा घन्टी लिएर बसिरहनुभएको छ भनेर ।

फर्स्ट स्लिपमा छुट्यो, फेरि किपरले छोड्यो । फेरि अम्पायरले आउट दिंदा पनि रिभ्यूमा उल्टियो । त्यसैले मलाई लागिरहेको थियो, आज भुर्तेलले १०० हान्छ । आउट अफ दि पार्क एउटा छक्का हान्यो, बाउन्ड्रीहरू पनि त्यस्तै हानिरहेको थियो । साँच्चै म एकदमै इन्जोई गरिरहेको थिएँ ।

तर धेरै इन्जोई गर्न दिएन उसले । १४४/६ हुँदा म ब्याटिङमा गएँ । हरेक पटक मभित्र जानुभन्दा पहिले सरले भन्नुहुन्छ, तँ यसरी खेल्ने भनेर । त्यो दिन मलाई ४९ ओभरसम्म तिमीले खेल्नुपर्छ भन्नुभयो । मेरो माइण्ड पनि त्यही थियो, धेरै चार्ज गर्दिनँ । दीपेन्द्र सिंह ऐरी खेलिरहेको छ भने मलाई लाग्दैन मैले केही एक्स्ट्रा गर्नुपर्छ । किनकि उजस्तो प्लेयर नेपालमा छैन । अर्को खेलाडी करण केसी थियो । त्यसैले मैले पुस गर्दिनँ, बेसिक्समा खेल्छु ।

मैले स्लो स्टार्ट गरें । मलाई लाग्छ, ३० बलमा १६ रन मात्र थियो । ब्याडलक ! दिपी (दीपेन्द्र सिंह ऐरी) र म सेट भइसक्दा पानी पर्‍यो । बाहिर गएर आउँदा अगाडिको मोमेन्टम रहन्न, अभ्यस्त हुन ३/४ ओभर लाग्छ । त्यही बीचमा दिपी आउट भयो ।

जबकि १० ओभर खेल बाँकी नै थियो । सन्दीप आयो, त्यो बेला पनि मेरो सोच ४९ ओभरसम्म लैजाने र २६० बनाउने थियो । तर सन्दीपको ब्याटमा बल लागिरहेको थिएन, त्यसैले मैले डिफेन्सिभ मात्र खेलेर पुग्दैनथ्यो । तर मलाई यो पनि थाहा थियो कि सर्ट बल फाल्छन् । मलाई अगाडि दिंदैन किनकि मिड अफ, मिड अन भित्र थियो । त्यसैले सर्ट बल फाल्छन्, म ब्याट घुमाउँछु भनेर बसें । ४६ र ४७ ओभरको अन्तिम बलमा छक्का पनि आयो ।

तर अर्को ओभरको दोस्रो बलमा आउट भएँ । मलाई डर पनि (मोहम्मद) सामीको बलमा थियो । किनकि उसको बल एक्स्ट्रा बाउन्स भइरहेको थियो । सुरुवातमा टीभीमा हेर्दा उसको बल कट पनि भइरहेको छ । सिट हेर्दा आउट सिम थियो, तर कट भएर भित्र आइरहेको थियो । त्यसैले डर थियो । उसैले (मेरो विकेट) लगेर गयो ।

अर्धशतकबाट मात्र २ रन टाढा थिएँ । त्यही प्रेसरमा त आउट भइनँ भन्ने लाग्न सक्छ । तर नढाँटी भन्नुपर्दा मेरो कति रन भएको छ भन्ने थाहै थिएन । बोर्डमा यत्ति देखेको थिएँ, २२८ रन भएको छ र कसरी थप ३० रन बनाउने भन्ने थियो ।

पछिल्लो पटक पाकिस्तान एसँग खेल्दा ७५ रन हानेको थिएँ । तर मलाई मेरो स्कोर थाहै थिएन । रुममा आएपछि उमेश सर (पूर्व प्रशिक्षक उमेश पटवाल) ले फोन गर्नुभयो । ‘अबे क्या कर रहा था, दो छक्के मारता तो १०० हो जाता’ भन्नुभयो । मैले भनेँ, सर मैले आफ्नो रन नै हेरिनँ । उहाँले ठट्टा गर्नुभयो, ‘तु लेजेन्ड हि हे !’

मैले आफ्नो रनभन्दा पनि टिमको रनमा धेरै ध्यान दिएको थिएँ । मेरो सोच त्यही थियो कि ४९ ओभर, २६० रन ।

तर म टार्गेटभन्दा पहिला आउट भएँ । टिम पनि २३० मै गयो । नभए २६० मज्जाले बन्थ्यो । २६० बन्नासाथ हामीलाई यत्ति थाहा थियो, ८ बजे पानी पर्छ र ओभर कम हुन्छ ।

पानी पनि पर्‍यो, ओभर पनि घट्यो । तर हाम्रो त्यही ३० रन पुगेन । त्यो ३० रन पुगेको भए १८० पनि हुनसक्थ्यो टार्गेट ।

फिल्डिङका लागि मैदानमा जाँदा हाम्रो सोच यही थियो कि विकेट लिऊँ पहिला । गिलो विकेट थियो, स्पीनरहरूलाई ग्रिप गर्न गाह्रो भइरहेको थियो । एउटा साइड सानो थियो, रोहित शर्माले स्पीनरलाई एकदमै राम्रो खेले ।

सोचे जस्तो त भएन, फेरि पनि हामीले राम्रै गर्‍यौं भन्ने लाग्छ । किनकि हामीले २० ओभरभन्दा बढी बल फाल्यौं । हेर्दा नराम्रो प्रदर्शन गर्‍यो कि जस्तो लाग्छ, तर स्कोर बोर्ड हेर्नुस् त !

२.१ ओभरमा पानीले खेल रोकिएपछि म्याच २३ ओभरमा झर्‍यो । त्यसपछि बलिङमा राम्रो स्टार्ट गर्नै सकिएन । मलाई के लाग्छ भने ५० ओभरकै खेल भएको भए पनि सुरुवातमा विकेट निकाल्न सकिन्थ्यो । किनकि बलको मूभमेन्ट थियो । टी–२० हुनासाथ उनीहरूले मूभमेन्ट हुनै दिएनन्, रोहित शर्माले वाक गरेर खेल्न थाले । बाउन्ड्रीहरू आएपछि हामी हल्का ब्याकफूटमा पनि गयौं । एकाध क्याच समाउँछौं जस्तो थियो, त्यो पनि भएन ।

समग्रमा भन्दा बलिङ पनि राम्रै गरेको हो, तर रिजल्ट हाम्रो पक्षमा रहेन ।

एकछिन आफ्नै कुरा गरौं, भारतसँग खेल्ने क्रममा मैले सबभन्दा बढी इन्जोई गरेको क्षण भनेको विराट कोहलीसँग भएको भेट नै हो ।

सचिन तेन्दुलकर सबभन्दा मन पर्ने क्रिकेटर हो । उनीसँग भेट भएको छैन ।

त्यसपछि विराट नै हो । उनीसँग ग्राउण्ड शेयर गरिरहेको थिएँ । जतिबेला म ब्याटिङ गरिरहेको थिएँ, विराट कभरमै थिए । उनले मेरो आँखामा हेरिरहेका थिए, म उनको आँखामा हेरिरहेको थिएँ । त्यो छुट्टै फिलिङ थियो ।

उसले मलाई भनिपनि रहेको थियो, अबे क्या खाते हो, इतना तेज हो !

भन्नुहोला, विराटलाई बल त फाल्न पाइनस् नि ! अब आईपीएलमै फाल्नुपर्छ कि !

यो त भयो खेल मैदानभित्रको कुरा । अब के सिक्यौं भन्ने पनि कुरा गरौं । दुवै खेलपछि हामीले दुवै देशका कप्तान क्रमशः बाबर र रोहितसँग कुरा गर्ने अवसर पाएका थियौं ।

सुरुमा बाबरको कुरा गरौं । उसले जस्तो ब्याटिङ गर्‍यो, त्यसबाट सिक्नुपर्ने धेरै थियो । यतिकै उनलाई बादशाह भनेको होइन भन्ने बुझ्यौं । कुराकानीका क्रममा पनि भनिरहेका थिए कि पहिलो पटक आएर पनि यत्तिको खेल्यौ । अझ मिहिनेत गर्नुपर्छ । १५० को गति भएको फास्ट बलरलाई खेल्नु छ भने त्यति गतिको बल नियमित खेल्नुपर्छ । साइडआर्मले भए पनि १४०/१५० को बल फेस गर्नुपर्छ ।

रोहितसँग कुरा गर्दा पनि मलाई के फिल भयो भने हामी उनीहरूभन्दा धेरै तल छैनौं । म्याच विनिङ पर्फर्मेन्स मात्र नभएको हो ।

जब हामीले नियमित रूपमा भारत, पाकिस्तान, वेस्टइण्डिज, जिम्बाब्बे जस्ता टिमसँग खेल्न थाल्छौं, हामीले सिक्दै जान्छौं । गेम हुनुपर्‍यो, १४०/१५० को गतिमा बल फाल्ने बलर होस्, ब्याट्सम्यान पनि राम्रो बललाई पनि बाउन्ड्री हान्ने होस् । किनकि बाबर, रोहित शर्मा वा सुभमन गिलहरूले नराम्रो बललाई त हान्छन् नै, राम्रो बलमा पनि हान्छन् ।

(राष्ट्रिय टिमका महत्वपूर्ण सदस्य सोमपालसँग राजकुमार श्रेष्ठले गरेको कुराकानीमा आधारित)