कविता : जित-हार

साथी, तिमी जीवनलाई एक सरल यात्रा ठान्दछौं
तर, म युद्ध
तिमी युद्धलाई विध्वंसपूर्ण ठान्छौ
तर म आफ्नै विचारलाई,

साथी, जन्मिदा तिमी हामी रुँदै आएका थियौं
थाहा थियो रणभूमिमा हामीलाई युद्ध गर्न उतारिएको छ
तिमी युद्धलाई सिपायीको जीवनसँग तुलना गर्छौ
तर, म आफ्नै जीवनसँग,

जब शैशवावस्था पार गर्दै थिएँ
हिँड्नका लागि घरको भुइँसँग युद्ध गरेँ
कैयौंपल्ट पछार्यो भुइँले
म पछारिएँ
तर, पनि उठेँ र लडेँ
भुइँसँगको युद्ध मैले जितेँ
हार्यो भुइँले,

हिँड्न र बोल्न सक्ने हुँदा म
खेलौनाका लागि लड्न सुरु गरेँ
आफ्नै बा–आमासँग
जब खेलौनाबाट मन मर्ने उमेरमा पुगेँ
थिएँ म पढाइको रणभूमिमा
ती किताबका पानाहरुसँग लड्दै,

जब पढाइमा रुचि बढ्दै गयो
तब म जीवनलाई सफल बनाउने दौडमा दौडिएँ
किताबाका अक्षहरुसँग युद्ध गरेँ
के गरिनँ मैले
परीक्षारुपी रणभूमिमा समस्यासँग सिँगौरी खेलेँ
अनेकौँ प्रश्नसँग जुधेँ र जितेँ,

जबजब जीवनमा सफल भएँ
तबतब पारिवारिक समस्यासँग युद्ध गर्दै गएँ
मैले पारिवारिक समस्यालाई परास्त गरेँ
र, निर्माण गरेँ सुसम्पन्न परिवार
सम्झिएँ मैले
आफैंले व्यतित गरिसकेका जीवनका आधा वर्षहरु
समस्यासँग जुध्दाजुध्दै
अब त जितेँ सारा युद्धलाई भन्ठानेको
तर फेरि पनि आइलाग्यो अर्काे समस्या
साथी मलाई व्यथाले च्याप्यो, रोग लाग्यो

व्यथाले चापिरहेको क्रममा साथी
म मृत्युशैयासँग युद्ध गर्दै थिएँ
प्रत्येक युद्धमा वीरता प्रदर्शन गरी लडेको म
लाग्दै थियो यो युद्धमा
जितको शृङ्खलाले विश्राम पाउँ्ल
तर म लडेँ
त्यस गम्भिर समस्यासँग पनि
साथी मैले जित हात पारेँ

खुसी थिएँ म आफूले जित हात पारेकोमा
तर, दु:खी रहेछन् आफ्ना मेरो यो जितमा
साथी म बुढो भएछु ।

 (लमही–५, दाङका भट्टराई न्यू होराइजन बोर्डिङ्ग स्कुल बुटवलमा कक्षा १०मा अध्ययनरत छन् ।)