सिस्टमले काम गर्नु पर्यो, सोर्स फोर्सले हैन, सिस्टमले काम गर्दा अवसरको समानुपातिक बितरण लागु हुन्छ भने, सोर्स फोर्समा, मनि र मसल बढी हावी हुन्छ l

नेताको काम नै यही त् हो, कर्मकरीको सरुवा, भनसुन, ठेका पट्टा मिलाउने, INGO , NGO ले बोलाएको बेला जाने भोज खाने,उसैको पैसा विदेश सयर गर्ने ,अनि नीति नियम बनाउदा INGO ,NGO को इच्छा र चाहाना अनुसार काम गर्ने , नत्र देशको हालत यस्तो हुन्थ्यो , टोलै पिछे चर्च कसरी खुल्थे !!! नेता ले कसरी गाडी चढेका छन् अनि दरबार बनाएका छन् !!!

यदि कोही सरुवा गराउन सोर्सफोर्स लगाउँछ भने त्यसलाई सिधै इटहरी उपमहानगर पालिकाको कार्यालाई पठाइदिए भैहाल्यो नि ! मेयर चौधरीको फेला मात्रै परोस न ! त्यसले ‘निजामति जागिर बेकार खाएछु’ भनेर आफैलाई धिक्कारेन भने त मरिजाऊँ ।

याे साेर्स फाेर्स भन्ने शब्दै डायरिबाटै हटाईनु पर्छ ताकि सबैले समान रूपले कामगर्ने हाैसला मिल्छ नत्र सबै पउच वालाकाे हलि मुहालि घुसखाेरि माैलाउने नै त्यहि हाे साेर्सफाेर्स बाटै हाे।

समायाेजन ऐन 2075 लागु गरियो । सवै कर्मचारीहरुलाइ स‍घ प्रदेश र स्थानीय तहमा राेज्न लगाइयाे । तोकिएकाे मापदण्ड अनुसार ग्राहियता बमोजिम कर्मचारी स‍घ प्रदेश र स्थानीय तहमा तोकियाे । सघ र प्रदेशमा छानिएका कर्मचारीहरुलाइ कार्यालय तोक्ने काम सम्वन्धित सेवा समुह सन्चालन गर्ने मन्त्रालय विभागका तालुकदारहरुलाइ जिम्मा लगाइयाे । कार्यालय तोक्दा कुनै मापदण्ड नवनाइ स्वइच्छाचारी ढगवाट आ आफ्नाे स्वार्थ पुरा गर्ने गरी समान पदका नया कर्मचारीहरुलाइ निजहरुकाे माग बमोजिम र पुरानाहरुलाइ आदेश अनुसार भनी खटाइएकाे अवस्था छ । अव यसरी मनपरी तवरले पजनी व्यवस्था गरे पछि कर्मचारी काम प्रति उत्प्रेरित र जवाफदेही हुदैनन्। कामकाे परिणाम राम्रो आउदैन स्वभिमान नभएका कर्मचारी सवै शक्तिकाे भक्तीमा लाग्छन अनी माननीय मन्त्री ज्युकाेमा आउने नै भए नी ‍‍‍‍‍‍‍‍‍‍‍‍‍‍‍‍‍‍‍‍‍‍‍‍‍‍‍‍‍‍‍‍‍‍‍‍‍

समितिका सबै सदस्यलाई एकमुष्ट नमस्कार ! यदि हजूरहरु साँच्चै गम्भीर हुन सक्नु हुन्छ भने मात्र यो प्रतिक्रिया पढ्नु होला । नत्र आँखा दुखाउन आवश्यक छैन । म उमेरले पचासको दशकमा चलिरहेको छु । जागिर केही समय बाँकी छ । पंचायतदेखि अहिलेको तन्त्रसम्म झेलिरहेको छु । विकृति र विसंगतीका अनुभव सबै बताए दुई तीनवटा पुस्तक नै तयार हुन्छन् । म अछुतो छु यो पनि म भन्दिन । म बाहेक अरु कोही अछुतो छ म यो कुरा पनि कुनै हालतमा पनि मान्न सक्दिन । तपाइँहामी जहाँसुकै जाँदा जे सुकै काम पर्दा पनि चिनेको मान्छे खोज्छौं, कि खोज्दैनौ ? पद्धतिले चिन्ने परिपाटी बसेको भए मान्छे चिन्न आवश्यक हुन्थ्यो र ? विदेशतिर हजूरहरु पनि त घुम्नु भो, त्यहाँ चिनेको आधारमा काम हुन्छ कि पद्धतिलाई चिने पुग्छ ? लामा कुरा नगरौं । हामीले विगत पचासौं वर्षदखि पद्धतिको जग पनि बसाउन पहल गरिरहेका छैनौ । कसैलाई नमस्कार नखाई हुँदैन, कसैलाई नमस्कार नगरी हुँदैन, खाएकै पच्दैन । यो कस्तो रोग हुल्यौं हामीले ? जहाँसुकै प्वाल पार्ने र त्यही प्वालबाट कृकृत्य गर्ने परम्परा छ । अरु कुरा छाडौं हजूर, कर तिर्न जाँदा पनि मान्छे चिन्नु पर्ने अवस्था बनायौं, बकम्फुसे गफ जति पनि गर्न सकिन्छ । हजूरहरुकै कोही चिनजानकाले कतै नाम निकालेका होलान् भनि दिनु परो भनेका होलान्, कसैले कतै जागिर लगाइ लिनु परो भनेका होलान्, कसैले कतै सरुवा गर्न भनेका होलान् अनि हजूरहरु नै त्यो बैठकबाट बाहिर गएर आफ्नो काम लिन सम्बन्धित कार्यालयमा कोही चिनेका छन् कि भनेर मोबाइल थिच्न थाल्नु हुन्छ, कसै कसैले त बैठक भित्रै बसेर पनि मोबाइलमा गफ मारिरहेको देखिन्छ, के मैले असत्य भने र ? विदेशतिर केही काम गर्न मान्छे चिन्नुपर्ने मात्रा न्यून हुन्छ हामीसँग त्यो मात्रा अत्यधिक उच्च छ । के मात्र उदाहरण दिउँ हजूरहरुलाई ? मतदाता नामावलीमा नाम चढाउन र परिचयपत्र लिन समेत मान्छे चिन्नु पर्दछ यहाँ ? नचिने...वा नचिनेको जस्तो गरे...पाउनु दुख पाइन्छ, भो धेरै अनुभव नबताउँ ? हजूरहरुका अनुभव अर्को बैठकमा जम्मा भएर बात मार्नु होला । नढाँटी भनौ ? हामीमा समस्याको चुरोतिर पुग्ने गाम्भीर्यता नै कहिल्यै आएन । हरेक तहका हरेक बैठकहरु झाडा टार्न प्रयोग भइरहेका देखिन्छन् । कति गम्भीर विषमा छलपल गर्नुपर्ने हुन्छ तर तरकारीमा नुन पुगेनपुगेको विषयमै समय खेर गइरहेको हुन्छ । सुधार्ने कस्ले हो र सुध्रने कस्ले पर्ने हो, थाहा छैन ।