नेताज्यूलाई बिन्तीपत्र

मलाई स्वर्ग चाहिन्न

मलाई केबल मेरै देशमा

स्वाभिमानपूर्वक जिउन देऊ

मलाई ठूला सपना चाहिन्न

मेरा आँखामा केबल हरदिन

सेता हिमालहरू टल्किन देऊ

मलाई नि:शुल्क टिकट दिएर

मरूभूमिमा बज्रिन बाध्य नबनाऊ

महंगै टिकट किनेरै पनि

अन्नपूर्ण र रारासँग पिरती साट्न देऊ

मलार्इ राहदानीका लागि

राजधानी धाउने नबनाऊ

मेरै घर-आँगनमा

संसारभरका राहदानी तँछाडमछाड गर्दै आउने बनाऊ

मलाई पीआरको भोकमा रन्थनिने सिकारी होइन

आफ्नै नागरिकतामा गौरव गर्ने नेपाली बनाऊ

मलाई भोक मेटाउनु छ

भोक मेटाउने नाममा आफैंलार्इ गुमाउनु छैन

मलाई परजीवी नबनाऊ

मेरो सभ्यताको ज्ञान

जल, जमिन र जंगलको ज्ञान

वीर र परिश्रमी नेपालीको पहिचान

आफ्नै माटोमा प्रमाणित गर्न देऊ

परदेश उन्नत बनाएर

परदेशी भएर

स्वर्गको टुक्रालाई धिक्कारेर

म कहिलेसम्म बाँचु

झलमल्ल सहरमा निस्सासिएर

नेताज्यू

मलाई उद्धार गर्नुस्

के दोष छ यो स्वर्गको टुक्राको ?

के दोष छ मेरो बिन्तीमा ?

के विदेशिएको मैले मत र अभिमत

दिन पाउन्न ?

–म्याग्दे–६ तनहुँ