कविता : बाको सपना 

 सपना नितान्त प्यारो छ

पूरा गर्न धेरै अप्ठ्यारो छ

मेरा बा आँगनको

डिलमा बसेर भन्नुहुन्थ्यो

शब्दमा सन्तुष्टिको

लाली घसेर भन्नुहुन्थ्यो

छोरो पढाउँछु, लेखाउँछु

चरित्रवान् सन्तान बनाउँछु।

टाल्नु छैन माटोले घरको भित्ता

छाप्रै ठिक छ,

अँध्यारो कोठामा

यता हेर्छु उता हेर्छु

लामो श्वास फेर्छु

चाहिंदैन चिम

छोरो मुस्कुराउँदा

घर उज्यालो देख्छु।

मैले अथाह सपना पालेको छु भन्नुहुन्थ्यो बा,

सुनचाँदीले घर हैन

अन्नले माना–पाथी भर्ने

गमलामा फूल हैन

खेतमा अन्न फलाउने

बनारसे मखमल हैन

कपासको बर्को ओढ्ने

पारिको बारी जोत्नुछ

सुन फलाउनुछ मैले

तैंले पढिदिए पुग्छ

सुस्त सुस्त अघि बढिदिए पुग्छ।

म पसिना बगाउँछु, नङ्ग्रा खियाउँछु

तैंले हृदयले हेरिदिए पुग्छ।

कागजमा झुटको खेती गर्ने नबन्नु,

आफ्नो दुनो सोझ्याइ

खल्ती भर्ने नबन्नु,

मेरो ठूलो सपना

तँ

रोगीको औषधि बन्नु,

भोकाको खाजा बन्नु,

अनाथको बा–आमा बन्नु,

वृद्ध बा–आमाको सहारा बन्नु,

हौसला दिंदै

हात म समाउँला

बाटो म देखाउँला

छोरा,

तैंले यो बाको

सपना पूरा गर्नु।