छोरो खोज्दै काठमाडौं आइन् आमा, जसलाई अप्रिय खबरले पर्खिरहेको थियो

News Summary

Generated by OK AI. Editorially reviewed.

जेन जी आन्दोलनको दोस्रो दिन दिपेश सुनुवार आन्दोलनमा सहभागी हुँदा छातीमा गोली लागेर मृत्यु भयो।
दिपेशको खोजीमा उनकी आमा भिममाया सुनुवार सात दिनसम्म विभिन्न ठाउँ चाहारिन ।
दिपेशको मृत्युपछि परिवारको आर्थिक र भावनात्मक अवस्था नाजुक बनेको छ।

जेन जी आन्दोलनको दोस्रो दिन भइसकेको थियो । दिपेश सुनुवार सधैंझैं डेरामा फर्केनन् । उनका साथीले सिन्धुलीस्थित घरमा खबर गरे । कतिपय सामाजिक अभियन्तालाई पनि खोज्नका लागि आग्रह गरियो । दिपेशको फोटो, हुलिया र सम्पर्क नम्बर राखेर ‘हराइरहेको छ, खोजिदिनु होला’ भनी आग्रह गरियो ।
तर, दिपेश भेटिएनन् ।

हराएको छोरो खोज्न काठमाडौं आइन् भिममाया सुनुवार । उनले दिपेशको काम गर्ने ठाउँ, उसको साथीभाइ र आफन्त सबैतिर छोराको सोधीखोजी गरिन् । कतै भेटिएनन्, कतै देखिएनन् ।

अब दिपेश खोज्दै काठमाडौंका अस्पतालहरू चाहार्न थालिन् । न भोक, न तिर्खा, न विश्राम, न निद्रा । छोरा खोज्दैमा उनका नौनाडी गल्यो ।

दिनभर छोरा खोज्दै दौडधूप गर्थिन् । साँझसम्म पनि छोरा कहाँ छ भनी कुनै संकेत मिल्दैनथ्यो । रात नपरिदिए हुन्थ्यो भन्ने लाग्थ्यो । पलपल गन्दै छटपटीमै रात बिताउँथिन्।

छोरो हराएको पाँच दिन बितिसक्यो । कतै पत्तो लाग्दैन । यसैबीच उनलाई एउटा फोन आयो, ‘तपाईँको छोरा त्रिवि शिक्षण शिक्षण अस्पतालमा छ । ’ बिहान ७ बजेको थियो । उनी दौडँदै अस्पताल पुगिन् । लागेको थियो, छोरो घाइते छन् । तर अवस्था उनले सोचेजस्तो थिएन ।

लाउँलाउँ खाउँखाउँ उमेरका छोरोको निर्जीव शरीर उनको सामुन्ने थियो । हिजोअस्तिसम्म फोन गर्ने छोरो यतिबेला निःशब्द थियो । आफूले जन्माएको, आफ्नो काखमा हुर्काएको छोरोलाई यस्तो अवस्थामा देख्दा उनले आफूलाई सम्हाल्न सकिनन् ।

दिपेश मिलन सुनुवार र भिममायाका जेठा छोरा थिए । परिवारमा उनकी आमा, बाबा र एक सानो भाइ छन् । आर्थिक अवस्था कमजोर भएकाले दिपेशले कक्षा ७ मै पढाइ छाडेर काठमाडौँ आई काम सुरु गरेका थिए । उनको कमाइले नै घरको गुजारा चल्ने आशा थियो ।

२३ गते जेनजी प्रदर्शनकारीमाथि सरकारले गरेको दमनका कारण १९ युवाको मृत्युपछि उपत्यकामा कर्फ्यू आदेश जारी भएको थियो । ललितपुर महानगरमा सरसफाइकर्मीको रुपमा काम गर्थे दिपेश । त्यो दिन काम नहुने भएपछि त्यहाँबाट निस्किए । ‘म पनि देशका लागि लड्छु’ भन्ने सोचका साथ उनी आन्दोलनमा संलग्न हुन नयाँबानेश्वर पुगे ।

आन्दोलनमा सहभागी भइरहँदा उनलाई एक्कासि छातीमा गोल लाग्यो र आन्दोलनमा संलग्न केही व्यक्तिले उनलाई सिभिल अस्पताल पुर्‍याए । त्यहाँबाट उनी कसरी शिक्षण अस्पताल आइपुगे भन्ने कुरा न परिवारका सदस्यलाई थाहा छ नत उनको साथीहरूलाई ।

सात दिनसम्म छोराको खोजीमा भौँतारिएकी आमा भिममायालाई असोज ३० गते बिहान ६ बजे एउटा फोन आयो । फोनमा आएको खबरले उनको संसार भत्कियो । सिन्धुलीबाट काठमाडौँ आएकी भिममायाले हरेक अस्पताल र सम्भावित ठाउँमा छोरालाई खोजेकी थिइन्, तर उनलाई छोराको मृत्यु भएको थाहा थिएन । छोरा शिक्षण अस्पतालमा भएको थाहा पाएर दौडिँदै अस्पताल आइपुगेकी उनले छोरालाई भेट्न पाइनन् ।

आन्दोलनमा गोली लागेर छोराको मृत्यु भएको खबर थाहा पाएर उनी शिक्षण अस्पतालको फरेन्सिक डिपार्टमेन्ट अगाडि बेहोस भइन् । दिपेशका साथीभाइ र गाउँलेले पानी छर्केर होसमा ल्याए । उनी बोल्न सक्ने अवस्थामा थिइनन् आँखाबाट आँसु बगिरहेको थियो ।

परिवारको मुख्य कमाउने सदस्य गुमाएपछि सुनुवार परिवारको आर्थिक र भावनात्मक अवस्था नाजुक बनेको छ । दिपेश एक सामान्य युवा थिए, जो आफ्नो परिवारको भविष्य सुधार्ने सपना बोकेर काठमाडौं आएका थिए । तर, देशको परिवर्तन र आन्दोलनको भुमरीमा उनको जीवनले अप्रत्याशित मोड लियो ।

उनको बलिदानले देशका लागि लड्ने युवाहरूको जोश र देश प्रेमलाई झल्काउँछ । तर उनको परिवारमा छाएको शून्यताले गहिरो प्रश्न पनि उठाउँछ— यस्ता बलिदानको मूल्य के हो ?