… त्यो दिन क्यानडाविरुद्धको खेल जितेपछि राति सोमपाल कामी र म होटलको कोठामा सुतिरहेका थियौँ । सोमपाल मेरो रुम पार्टनर । हामी कहिल्यै बेडमा सुत्दैनौँ । भुइँमा नै ओछ्यान लगाएर सुत्छौँ ।
रातको एक बजिसकेको थियो । अरु बेला भएको भए मस्त निद्रामा हुन्थ्यौँ । त्यो रात भने छट्पटाइरहेका थियौँ तर, त्यो खुशीको छट्पटाहट थियो ।
सोमपालले मलाई ‘करण’ भनेर बोलायो । अनि सोध्यो – निद्रा लागेको छैन ?
मैले ‘छैन’ भनेर एक शब्दमा जवाफ दिएँ ।
उसले भन्यो – मलाई पनि लागेको छैन यार । कसरी भयो यो सबै ? साँच्चै त हो नि ? सपना त होइन नि ?
… त्यो दिन जे भएको थियो त्यो सम्झँदा सोमपालले सोधेको प्रश्न एकदमै ठीक थियो ।
दुई वर्षअघि नै खेलेको डिभिजन टू फेरि खेलिरहेका हामी अर्को स्तरमा उक्लिएका थियौँ । त्यो पनि एकदमै नाटकीय र अविस्मरणीय जितका साथ । र, त्यो जितमा आफूले योगदान दिन पाउँदा लाग्ने आत्मरति त छँदैछ ।
अहिले पनि क्रिकेटको कुरा गर्दा धेरैले ‘डिभिजन टू’ मा क्यानाडाविरुद्ध मैले गरेको ब्याटिङकै प्रसङ्ग झिक्छन् । अहिले क्रिकेट वेबसाइट क्रिकइन्फोले गरेको भोटिङमा पनि मेरो त्यो इनिङ परेको छ ।
आफ्नै लागि पनि त्यो बिर्सनै नसक्ने इनिङ थियो ।
मलाई लाग्छ, वर्षौँदेखिको पर्खाइ र मिहिनेतको नतिजा नामिबियामा पोखिएको हो । अन्यथा एउटा बलरले अन्तिममा ब्याटिङ गर्न आएर खेल जिताउने अवसर दुर्लभ नै हुन्छ । त्यही खेलले मलाई विशुद्द बलरबाट अलराउण्डरका रुपमा चिनायो ।
२०१८ को फेब्रुअरीमा नामिबियामा भएको डिभिजन टू क्रिकेट मेरो लागि मात्र नभएर नेपाली क्रिकेटकै लागि टर्निङ प्वाइन्ट बन्यो । त्यहीँबाट नेपाली क्रिकेट अहिले माथि पुगिसक्यो । अब अझै माथि लैजानु छ ।
****
हाम्रो लागि मुख्य चुनौती नै डिभिजन टू थियो । त्यसले नेपाली क्रिकेटको भविष्य कता लैजाने भन्ने निक्यौल गथ्र्यो । कति सिनियर खेलाडीहरुको त त्यो अन्तिम अवसर हो जस्तो लाग्थ्यो ।
प्रतियोगिताको सुरुवातमा मेरो खेल राम्रो हुन सकेको थिएन । औसत मात्रै भइरहेको थियो । प्रतियोगिता जित्न औसत प्रदर्शनले पुग्दैन भन्ने मैले बुझेको थिएँ । प्रदर्शन नसुधारे अर्को खेलमा टिमबाट बाहिर हुन्छु कि भनेर मनमा कस्तो-कस्तो भइरहेको थियो । डर लागिरहेको जस्तो ।
तीन खेलपछि पारस दाइ मेरो कोठामा आउनुभयो र सोध्नुभयो, ‘के भइरहेको छ ?’
मैले भनेँ – ठीकै छ दाइ, प्रयास गरिराखेको छु ।
दाइले भन्नुभयो – ‘टेन्सन’ नलिउ, तिमीले राम्रो गरिरहेको छौ, तिमी नै खेल्छौ । अझै राम्रो गर्न सक्छौ ।
पारस दाइले त्यसो भनेपछि मनमा हौसला बढ्यो । खुशी पनि लाग्यो । पारस दाइको त्यही कुराले त्यसपछिको खेलमा मैले राम्रो खेल्न सकेँ भन्ने लाग्छ ।
हरेक खेलमा ब्याटिङको पालो कहिले आउँछ कि भनेर कुरिरहेको हुन्छु । क्यानडासँगको खेलमा पुग्नुअघि हामी केन्यासँग झण्डै हारिसकेका थियौँ ।
केन्यासँगको खेलमा पनि हामीलाई अन्तिम ६ बलमा ६ रन चाहिएको थियो । हाम्रो ६ विकेट नै गएको थियो । पहिलो बलमा रोहित पौडेलले दुई रन बनायो । दोस्रोमा एक रन लियो । त्यसपछि सोमपालले पनि एक रन लियो । चौथो बलमा रोहित रन आउट भयो । उसले ४६ बलमा ४७ रन बनाएको थियो ।
अब ननस्ट्राइकमा म आएको थिएँ । हामीलाई दुई बलमा दुई रन चाहिएको थियो । सोमपाल स्ट्राइकमा थियो । मैले सोमपाललाई जसरी पनि दौडनु पर्छ है भनेको थिएँ तर, पाँचौ बल डट भयो ।
म दौडेर पिचको आधाजस्तो पुगिसकेको थिएँ, सोमपालले नो… नो भन्यो । म फर्किएँ ।
सोमपालले के गरेको होला जस्तो लाग्यो । दौडन पाएको भए बराबरी त हुन्थ्यो भन्ने लागेको थियो । अब अन्तिम बल डट भयो भने के होला जस्तो लागेको थियो ।
सोमपालले अन्तिम बलमा नआत्तिइकन सट हान्यो र हामीले दुई रन पूरा गर्यौँ । बाल-बाल खेल जितियो ।
त्यसपछि हाम्रो खेल क्यानडासँग थियो ।
क्यानडासँग खेल्दा अघिल्ला खेलहरुमा भन्दा दबाव बढेको थियो । क्यानडाले पहिले ब्याटिङ गरेर १ सय ९४ रन बनायो । मैले ८ ओभर बलिङ गर्दा ४० रन खर्चेर मात्र १ विकेट लिएको थिएँ ।
हाम्रो ब्याटिङ सोचेजस्तो राम्रो भइरहेको थिएन । ४२ औँ ओभरको चौथो बलमा बसन्त रेग्मी दाइ आउट हुनुभयो । म क्रिजमा आएँ । हामीलाई अब ४८ बलमा ५१ रन चाहिएको थियो ।
आरिफलाई स्ट्राइक दिनु, सम्हालिएर खेल्नु भनेर मलाई पठाइएको थियो तर, ४३ औँ ओभरको पहिलो बलमै आरिफ आउट भयो । ला, आरिफ नै आउट भयो अब के गर्ने जस्तो लागेको थियो ।
अन्तिम विकेटका रुपमा सन्दिप लामिछाने आए । असाध्यै टेन्सन भएको थियो । सन्दिपलाई रन हान भन्न पनि मिलेन । जे गर्नु छ मैले नै गर्नुपर्छ भन्ने लाग्यो । आˆनो लागि अवसर छ भन्ने पनि सोचेँ ।
आरिफ आउट भएपछि त्यो ओभरमा सन्दिपले बाँकी पाँच बल नै डट खेल्यो । अब ४२ बलमा ५१ रन चाहिएको थियो । मैले सन्दिपलाई भने, तिमी सम्हालिएर खेल, म हिट हान्छु ।
अब म स्ट्राइकमा थिएँ । ४४ औँ ओभरको तीन बल त डट भयो । चौथो बलमा चौका हानेँ । त्यसपछि डट र अर्को बल वाइड भयो । अन्तिम बलमा छक्का लाग्यो । अनि मेरो आँट बढ्यो ।
सन्दिपले असाध्यै राम्ररी साथ दिइरहेको थियो । ४५ औँ ओभरको दोस्रो बलमा सन्दिपको ब्याटमा एज लागेर किपरले झन्नै क्याच लिएको थियो ।
सन्दिप स्ट्राइकमा हुँदा आउट होला कि भन्ने डर लाग्थ्यो । स्टम्पको माथिबाट बल गइरहेको थियो । मनमनै भुत्भुताइरहेको हुन्थेँ, ‘हे भगवान, आउट नहोस् ।’
डराइडराइ खेलेर अन्तिम ओभरसम्म पुगियो । ४९ औँ ओभरको अन्तिम बलमा एक रन निकाल्न सकेको भएर स्ट्राइकमा म नै थिएँ ।
अब ६ बलमा ८ रन चाहिएको थियो । राम्रो बलिङ गरिरहेका सेसिल परभेज बलिङमा थिए । लगातार चार बल डट भयो । अब दुई बलमा ८ रन । यो निकै कठिन अवस्था हो तर, त्यतिबेला किन हो किन, म आत्मविश्वासले भरिएको थिएँ । अन्तिम दुई बल बाँकी हुँदासम्म पनि बाउन्ड्री हान्न सक्छु लागिरहेको थियो । त्यो भिडियो अहिले युट्युबमा हेर्दा भने हातखुट्टा काम्छ ।
त्यतिबेला भने पटक्कै डर लागेको थिएन ।
पाँचौ बलमा जबरजस्त सट खेलेँ । छक्का लाग्यो । अब जितबाट दुई रन मात्र टाढा । अर्को बल वाइड भयो । खेल बराबरीमा पुग्यो । अब त मनमा पूरै हौसला आइसकेको थियो । अन्तिम बलमा एक रन निकाल्यौँ र जित्यौँ पनि ।
पहिलोपटक त्यस्तो योगदान गरेर नेपाललाई जिताएको थिएँ । त्यो बेलाको खुसी शब्दमा बयान गर्न सक्दिनँ । प्रशिक्षक, कप्तान, सबै खेलाडीहरुको अनुहारमा त्यो जितको महत्व देखिरहेको थिएँ ।
जितपछि मलाई टिमका साथीहरुले बोकेरै उचाले । मेरो पनि खुशीको सिमा थिएन । आफ्नो क्रिकेट करिअरमै सबैभन्दा ठूलो खुशीको क्षण थियो त्यो ।
****
क्रिकेट खेल्न सुरु गरेदेखि अलराउण्डर बन्ने सोचिरहेको हुन्थेँ । बलिङ र ब्याटिङ दुवै गर्नुपर्छ भन्ने लाग्थ्यो । अहिले त सबैले मेरो ब्याटिङमा आशा गर्न थालेका छन् । त्यही अनुसार मेहनत पनि गरिरहेको छु ।
टिममा ६ जनाभन्दा बढी ब्याट्सम्यान हुन्छन् । म बलरकै रुपमा टिममा परे पनि ब्याटिङमा योगदान गर्न इच्छुक हुन्छु । अभ्यासको बेला अलिकति मिलेको समयमा ब्याटिङमा ध्यान दिन्छु । यो मेरो लागि ‘प्लस प्वाइन्ट’ हो । अहिले म जुन स्तरमा छु, त्यसले त पुग्दैन, अझ राम्रो गर्नै पर्छ ।
पहिले त ब्याटिङमा धेरै समय दिँदैन थिएँ । बाहिरबाट आएका ब्याटिङ प्रशिक्षकसँग कुरा गर्दा पनि उनीहरुले मेरो स्तरमा यत्तिको अभ्यासले अझै नपुग्ने बताएका थिए । त्यसले थप मेहनत गर्न प्रेरित हुन्थेँ ।
हालैको एभरेस्ट प्रिमियर लिगमा हाम्रो टिम विराटनगर वारियर्सको एउटा खेल सुपर ओभरसम्म पुग्यो, जहाँ मैले नै ब्याटिङ गरेर जिताउन पनि पाएँ । त्यस्तो अवस्थामा मलाई खुशी लाग्छ । सुपर ओभरमा भने मैले ब्याटिङ गर्न पाउँछु जस्तो लागेकै थिएन । प्याडहरु सबै निकालेर बसिसकेको थिएँ ।
कप्तान र कोचले मलाई नै पठाउने भनेपछि अचम्ममा पनि परेँ । पारस दाइ र म गएका थियौँ । स्पीनर आए पारस दाइ स्ट्राइकमा बस्ने र मिडियम प्रेसर आए म बस्ने भनेर गएका थियौँ ।
हुन त क्रिकेटमा कुनै भर हुँदैन । १० बलमा २ रन चाहिने बेला पनि हारेका छौँ । २ बलमा १० रन चाहिँदा पनि हानेका छौँ । जे होस् सकारात्मक भएर राम्रो क्रिकेट खेल्नु नै सबैभन्दा राम्रो हो ।
तिमीले सकेसम्म अन्तिम ओभरसम्म खेल्नुपर्छ, खेल जिताउन सक्छौ भनेर प्रशिक्षकहरुले पनि भन्नुहुन्छ । मलाई पनि अब त अन्तिमसम्म खेल लैजान पाए छक्का हानेर पनि जिताउन सक्छु भन्ने लाग्छ । मौकामा चौका हान्नुपर्छ भन्छन्, मलाई पनि मौकामा छक्का हान्न मनपर्छ ।
****
मेरो क्रिकेट भारतबाट सुरु भएको हो । बागलुङमा जन्मिए पनि सानोमै बुबाआमा भारत जानुभएको हो । त्यसैले भारतमा नै हुर्किएँ र क्रिकेट त्यहीँ नै सुरु भयो । सानोमा त टेनिस बलले नै खेलेेको हो । म तीन कक्षामा पढ्ने बेलातिर ठूलो दाइ हरेक आइतबार क्रिकेट खेल्न गएको मलाई याद छ । म पनि दाइसँग खेलेको हेर्न जान्थेँ । त्यहाँ हेरेर पनि धेरै कुरा सिक्थेँ ।
घरमा दाइहरुसँग खेल्दै बस्थेँ । सानो बेलामा खेलेको देख्दा त ममी बाबाले पनि रमाइलो नै मान्नुभयो । ठूलो हुँदै गएपछि भने खेल्ने कुरालाई त्यति रुचाउनु हुँदैनथ्यो । जिम्मेवारी बढ्दै जान थालेपछि खेलेर मात्रै हुँदैन भन्ने थियो । त्यसपछि क्रिकेटमा मात्रै समय खर्च नगर भन्नुहुन्थ्यो ।
बिहान खेल्न निस्केकोसाँझसम्म पनि खेल्दै बस्थेँ । कहिलेकाहीँ अलि टाढा खेल्न जाँदा त भोलिपल्ट मात्रै घर र्फकन्थेँ । घरमा पनि नआई रातदिन क्रिकेट भनेपछि आमाबाबालाई चिन्ता पर्ने नै भयो ।
म १८ वर्षको हुँदा माइला दाइ र जेठो दाइ दुवै मलेसिया जानुभयो । त्यसपछि मैले घरमा अलि बढी समय देओस् भन्ने हुन्थ्यो । म भने खेलेरै हिँडिरहेको थिएँ । क्रिकेट कसरी छाड्ने भइरहेको थियो ।
साथीहरु पनि सबै क्रिकेट खेल्ने नै थिए । उनीहरु म नगएको बेला घरमा नै बोलाउन आइहाल्थे । साथीहरुले आएपछि भो भन्नै नसकिने । क्रिकेटको पछि दौडँदा घरमा गाली खान थालियो । क्रिकेटमा भविश्य छैन भन्ने कुरा हुन्थ्यो । आमाबाबाले पनि दिक्क भएर ‘भारतमा नबस्, नेपाल गएर पासपोर्ट बनाएर दाइहरु भएकै ठाउँमा काम गर्न जाऊ’ भन्नुभयो ।
त्यसैले म पासपोर्ट बनाउन नेपाल आएँ । बागलुङ गएर पासपोर्ट बनाएँ ।
****
बागलुङ सिगानामा रहेको धौलागिरी कलेजमा केटाहरु क्रिकेट खेलिरहेका थिए । गाउँमा पनि क्रिकेट खेल्ने मान्छे रहेछन् भनेर खुशी लाग्यो ।
आफूलाई पनि खेलौँ खेलौँ लाग्यो । मिल्छ भने म पनि खेल्छु भनेर सँगै गएकी बहिनीलाई सोधिदिन भनेँ । बहिनीले उनीहरुसँग सोधेपछि मलाई पनि खेल्न दिए । त्यहाँ खेल्न पाउँदा खुशी लाग्यो ।
मैले खेलेको देखेपछि उनीहरुले कहाँ बस्छौ, के गर्छौ भनेर सोधे । म अहिले त पोखरा बस्छु तर, बस्ने भारतमा हो । नेपालमा क्रिकेट खेल्न आएको भनिदिएँ ।
त्यहीँ एक जना दाइले पोखरा गएर पुरानो खेलाडी दिपेश खत्रीलाई भेट, उसको क्लब पनि छ, केही होला भनेर सल्लाह दिए ।
त्यतिबेला नै बागलुङमा कलेजस्तरीय प्रतियोगिता भइरहेको थियो । उनीहरुले पनि कसरी कसरी मलाई कलेजको टिममा मिसाए । त्यहाँ खेलेँ र पोखरा गएर दिपेश दाइसँग फेसबुकमा कुरा गरेँ ।
म भारतबाट क्रिकेट खेल्न आएको भनेँ । दिपेश दाइले एउटा मैदानमा बोलाउनुभयो ।
भेटेपछि तिमी के गर्छौ ? भनेर सोध्नुभयो । मैले ब्याटिङ, बलिङ दुईवटै गर्छु भनेँ ।
दाइले बलिङ गर्न लगाउनुभो । उहाँलाई राम्रो लागेछ । स्पीड पनि थियो, मिलाएर नै गरेको थिएँ ।
राम्रो गर्यौ भन्नुभयो ।
त्यो समय पोखरामा पनि क्रिकेट खासै थिएन । कुनै प्रतियोगिता हुन लाग्यो र छनोटमा बोलायो भने मात्रै खेलाडीहरु आउँथे । नभए टेनिस बलले खेल्दै बस्थ्यौँ । दुई तीन महिना त्यसरी नै बित्यो ।
त्यसपछि क्षेत्रीय छनोट भयो । दिपेश दाइले छनोटमा लैजानुभयो । जंगी गुरुङ भन्ने प्रशिक्षक हुनुहुन्थ्यो । नेटमा बलिङ गर्दा मलाई डर लागेको थियो । म पहिलो बल फाल्दा नै खुट्टा अल्झिएर लडेँ । उठेर अर्को बल फालेँ । ब्याटिङ पनि देखाएँ । सबै जनाले राम्रै गरेको छौ भनेर क्याम्पमा राखे । टिममा छनोट पनि भएँ ।
त्यही बेला मनोज कटुवाल र जगत (टमाटा) गुरु पोखरा आउनुभएको थियो । क्षेत्रीय प्रतियोगिताको अन्तिम खेलमा हामी आर्मीसँग हारेर बाहिरिएका थियौँ । पछि काठमाडौंमा हुने क्लोज क्याम्पको लागि मनोज गुरुले फोन गरेर बोलाउनुभयो । त्यसपछि नै म पहिलोपटक काठमाडौं आएँ ।
****
काठमाडौं कस्तो छ ? कहाँ हो ? केही थाहा थिएन । नाइट बस चढेँ । बिहान काठमाडौं आएपछि मनोज सरलाई फोन गरेँ । उहाँले सुन्धारामा लगेर होटलमा राख्नुभयो र क्लोज क्याम्पमा नेटमा बलिङ गर्न बोलाउनुभयो । त्यो बेला पारस खड्का, बिनोद भण्डारी, ज्ञानेन्द्र मल्ल दाइहरुलाई बलिङ गरेँ ।
पहिलोपटक धनगढीमा ५० ओभरको नेपाल प्रिमियर लिग (एनपीएल) क्रिकेट पनि हुन लागेको थियो । शरद भेषावकर दाइको टिम पञ्चकन्या तेजमा म पनि छानिएँ । हामीले टुर्नामेन्ट जित्यौँ पनि ।
त्यो प्रतियोगितापछि लगातार क्याम्पमा रहेर अभ्यास गरेँ । २०१४ को जनवरीमा नेपालमा आएको थिएँ, २०१५ को जनवरीमा राष्ट्रिय टिममा नै छानिएँ । नामिबियामा हुने आईसीसी विश्व क्रिकेट लिग डिभिजन टू को लागि टिममा परेको थिएँ ।
राष्ट्रिय टिममा पर्नुअघि आरिफ शेख र म भारत बैंगलोरमा रहेको जस्ट क्रिकेट एकेडेमीमा एक हप्ता अभ्यास गर्न गएका थियौँ । त्यो नै औपचारिक रुपमा मैले क्रिकेट सिकेको पहिलो पटक हो । त्यहाँ धेरै कुरा सिक्न पाएँ । त्यसले पनि राष्ट्रिय टिममा छानिन सहयोग गरेको हो जस्तो लाग्छ ।
त्यसअघि २०१४ को नोभेम्बरमा अभ्यासको लागि थ्री डे म्याच खेल्न हामीलाई श्रीलंका लगिएको थियो । पहिलो खेल हामीले हारेका थियौँ भने दोस्रो खेल बराबरी भएको थियो । दुवै खेलमा मैले पनि खेल्न पाएको थिएँ ।
त्यसपछि डिभिजन टू खेल्न हामी नामिबिया गयौँ । पहिलोपटक राष्ट्रिय टिमबाट खेल्न पाउँदा असाध्यै खुशी लागेको थियो । विदेश जान भनेर नेपाल आएको म आˆनो देशको प्रतिनिधित्व गर्ने भएँ ।
****
राष्ट्रिय टिमबाट डेब्यू प्रतियोगिता २०१५ को डिभिजन टू थियो । पहिलो खेलमा युगाण्डाविरुद्ध खेल्ने मौका पाएँ । ७ ओभर बलिङ गर्दा २७ रन खर्चिएको थिएँ । १ सय ४६ को लक्ष्य पछ्याएका हामी दुई रनले हारेका थियौँ । अन्तिममा ब्याटिङ गर्न आएको म ५ बलमा ५ रन बनाएर नटआउट थिएँ ।
दोस्रो खेलमा नेदरल्याण्ड्सलाई हामीले दुई विकेटले हरायौँ । ७ ओभर बलिङ गर्दा मैले १० रन मात्रै खाएको थिएँ तर, विकेट भने आएको थिएन । पहिलो दुई खेलसम्म विकेट नआउँदा नरमाइलो लागिरहेको थियो । पहिलो अन्तर्राष्ट्रिय प्रतियोगिता भएकाले अलिअलि नर्भस पनि थिएँ ।
त्यतिबेला पनि मेरो रुम पार्टनर सोमपाल नै थियो । उसलाई मैले भनेको थिएँ, सोम विकेट नै पाएको छैन यार । उसले ‘मैले पनि डेब्यूमा विकेट पाएको थिइनँ’ भनेर मलाई सान्त्वना दियो ।
तेस्रो खेलमा क्यानडाविरुद्ध बल्ल बलिङ चम्कियो । हामीले क्यानडालाई १ सय १४ रनमा अलआउट गर्दा मैले १० ओभरमा २६ रन दिएर ५ विकेट लिएँ । त्यसपछि नामिबियालाई पनि हामीले ३ विकेटले जित्यौँ । त्यसमा ६ ओभर बलिङ गर्दा मैले १२ रन दिएर ३ विकेट लिएको थिएँ ।
केन्यासँग भने हामी ५ विकेटले हारेका थियौँ । मैले ६ ओभरमा ३४ रन दिएर एक विकेट लिएको थिएँ । तेस्रो स्थानको लागि भएको प्ले अफमा हामीले केन्यासँगै खेल्नुपर्ने भयो, जसमा हामी फेरि १५ रनले हार्यौ. ।
डिभिजन टूमा राम्रै खेलेर पनि हामी अगाडि बढ्न सकेनौँ । चौँथो स्थानमा रहेकाले डिभिजन थ्रीमा घटुवा त भएन तर, माथि जान सकेनौँ । व्यक्तिगतरुपमा मैले राम्रै गरेँ भन्ने लागेको थियो । नराम्रो खेलेर टिमबाट बाहिर परियो भने कमब्याक गर्न असाध्यै मुस्किल हुन्छ भन्ने बुझेको थिएँ ।
****
नेदरल्याण्ड्ससँग पहिलो एकदिवसीय खेल्ने बेला टिममा हुन्छु कि हुँदिन भनेर एकदमै डर लागिरहेको थियो ।
नयाँ खेलाडी पनि थिए र पुरानाहरु पनि थिए । यतिका खेल खेलिसक्दा पनि कसरी गर्ने, के गर्ने भन्ने तनाव भइरहेको थियो । पहिलो एकदिवसीय भएकाले सबै कुरा आइरहेको होला जस्तो लाग्छ ।
सबैभन्दा खुशी एकदिवसीय क्याप पाउँदा नै लाग्यो । तर, पहिलो एकदिवसीय म्याच हामीले हार्यौं । नेदरल्याण्ड्सलाई ४८ औँ ओभरमा अल आउट गरेका थियौँ । मैले ७ ओभर बलिङ गर्दा ३८ रन दिएर एक विकेट लिएको थिएँ । ब्याटिङ सोचजस्तो भएन र हामी ५५ रनले हारेका थियौँ ।
दोस्रो एकदिवसीयमा म खेलेको थिइनँ तर हामीले एकदिवसीय खेलेको दोस्रो खेलमा नै जित दर्ता हुँदा उत्तिकै खुशी लागेको थियो । नेदरल्याण्ड्सलाई एक रनले हराएका थियौँ । कति देशले एकदिवसीय खेलेको वर्षौंपछि पहिलो जित निकाल्छन् । हामीले दोस्रो खेलमा नै जितेका थियौँ ।
****
राष्ट्रिय टिममा हुँदा पनि घरबाट फोन आइरहेको हुन्थ्यो । के चलिरा’छ ? के छ ? भविश्य छ कि छैन ? अनेक प्रश्न सोध्नुहुन्थ्यो । म ‘राम्रै छ, राम्रै भइरहेको छ’ भन्थेँ । ‘गाह्रो भइरहेको छ भने छाड र अरु ठाउँमा सोच, जागिर गर’ भन्नुहुन्थ्यो । ‘होइन म ठीक छु, राम्रो खेलिरहेको छु’ भन्थेँ ।
मैले क्रिकेट खेल्नेबाहेक अरु केही गर्न सक्छु कि सक्दिन भन्ने पनि थाहा छैन । गएको तीन वर्षमा क्रिकेटमा नै लागिरहेको छु । अहिले त घरेलु क्रिकेट प्रतियोगिताहरुले पनि सजिलो भइरहेको छ ।
इपीएल, डीपीएल, पीपीएल जस्ता प्रतियोगिताबाट धेरथोर पैसा आइरहेको छ । बाँच्नका लागि चाहिने मुख्य कुरा त पैसा नै हो । राष्ट्रिय टिमबाट त गएको दुई वर्षदेखि तलब पनि पाएको छैन ।
क्याम्प हुनेबाहेक अरु बेला अभ्यास कसरी गर्ने, कहाँ जाने, खेलमा कसरी ध्यान दिने सबै आफैले विचार गर्नुपरेको छ । सबै खेलाडी मिलेर अगाडि बढिरहेका छौँ । पारस दाइले नै धेरै हौसला दिइरहनु भएको हुन्छ । कप्तानको सपोर्टले गर्दा नै म यहाँ छु, हाम्रो क्रिकेट यहाँ छ ।
ममीबाबा अहिले खुशी हुनुहुन्छ । ‘मेरो आर्शिवाद सधैँ तँसँग छ । राम्रो गर’ भनेर ममीले सधैँ भनिरहनु भएको हुन्छ ।
भारतमा क्रिकेट हेर्दा पनि यिनीहरुसँग खेल्न पाए हुन्थ्यो भन्ने थियो । भारतमा देखेको सपना नेपालमा आएर पूरा भयो । मैले जे कुरा सोचेको थिएँ, त्यो हुन सक्छ भन्ने कुरा नेपालले नै सिकाएको हो । केही नहुँदा पनि क्रिकेटमा लागिरहन्छु भनेर सोचेको थिएँ । जुन स्तरमा भए पनि क्रिकेट खेलिरहन्छु भन्ने थियो । अहिले त राष्ट्रिय टिमबाट खेल्न पाइरहेको छु ।
****
क्रिकेट खेल्न कतिसम्म रमाइलो लाग्छ भने अहिले पनि पोखरामा हुँदा साथीहरुसँग टेनिस बलले नै भए पनि खेल्न जान्छु । त्यहाँ कति साथीहरुले भन्छन्, ‘तेरो लेभल माथि पुगिसक्यो, यसरी नखेल ।’
मलाई भने त्यसमा पनि रमाइलो लाग्छ । म भन्छु, ‘मलाई आउँछ नै क्रिकेट, योबाहेक म के गरौँ ?’
फुर्सदको समय धेरै हुँदैन । समय मिलेसम्म साथीहरुसँग घुम्न जान्छु । पहिलेदेखि नै मुस्ताङ जान धेरै मन लागेको थियो, योपटक त्यो पूरा भयो । साथीहरुसँग गएको महिना मुस्ताङ पुगेर आएँ, रमाइलो रहेछ ।
मेरो गाउँ बाग्लुङ जाँदा होस् या पोखरा, काठमाडौं सबैतिर रमाइलो लाग्छ । बाग्लुङमा हुने क्रिकेट प्रतियोगिता पनि तीन पटक खेलिसकेको छु । त्यहाँ पनि क्रिकेट समर्थकहरु धेरै छन् । त्यहाँ जाँदा मलाई सम्मान पनि गर्नुभयो । सबै कुरा क्रिकेटले भइरहेको छ । सकारात्मक हुँदै गइरहेको छ ।
भारतमा सानो छन्दा खेलेका साथीहरुसँग बेलाबेला कुरा भइरहेको हुन्छ । त्यहाँको पुरानो दिनहरु पनि याद हुन्छ ।
मैले खेलेको खेलहरु उनीहरु पनि हेरिरहेका हुन्छन् । मेरै फोटो पठाएर सोध्छन्, ‘यो को हो ?’ त्यस्तो देख्दा मलाई खुशी लाग्छ । उनीहरुले अहिले पनि क्रिकेटकै कारण मलाई सम्झिरहेका छन् ।
पोखरा प्रिमियर लिगको बेला बाबा पनि खेल हेर्न आउनुभएको थियो । भारतमा अरुले खेलेको क्रिकेट त उहाँले पहिलेदेखि नै हेर्नुभएको हो । मेरो खेल भने हेर्न पाउनुभएको थिएन । त्यो पीपीएलमा पूरा भयो ।
****
एउटा अर्को कुरा पनि सुनाउँछु । आईसीसी विश्व क्रिकेट लिग च्याम्पियनसिपमा केन्यासँगको खेलअघिको कुरा हो, मेरो एपेन्डिक्सको अप्रेसन भएको थियो । त्यसले गर्दा मैले खेल्न पाइनँ । त्यो बेला डाक्टरलाई मैले सोधेको थिएँ, ‘अप्रेसन एक दिन ढिलो गर्दा हुँदैन ?’
डाक्टरले, ‘हुँदैन । यो त थाहा हुने वित्तिकै गर्नुपर्छ’ भनेका थिए ।
त्यो खेल त छुट्यो तर, त्यसपछि म खेल्न सक्छु कि सक्दिन भन्ने डर थियो । खै क्रिकेट बुझेका हुन् कि नबुझेका हुन्, कति मान्छेले अब तँ कहिल्यै खेल्न सक्दैनसे पनि भनिदिएका थिए । ब्याटिङ गरिस् भने पनि बलिङ त गर्न सक्दैनन् भन्थे । तर, त्यस्तो पनि होइन रहेछ, म अहिले पनि खेलिरहेको छु ।
विदेशमा खेल्न जाँदा पनि नेपाली समर्थकहरु आएको देख्दा खुशी लाग्छ । नेदरल्याण्ड्समा जाँदा त त्यहाँको समर्थकभन्दा धेरै हाम्रो समर्थक थिए । तीन हजारभन्दा बढी नेपाली समर्थक देखेपछि नेदरल्याण्ड्सकै खेलाडीले भनेका थिए, ‘हाम्रो क्रिकेट हेर्न यत्तिका मान्छे कहिल्यै पनि आएका छैनन् ।’
उनीहरुले नै त्यसो भन्दा हामीलाई धेरै रमाइलो लागेको थियो । नेपाली टिम नै त्यस्तो होला, जो जुन ठाउँमा जाँदा पनि समर्थकविहीन हुनुपरेको छैन । समर्थक देखेर धेरै नै हौसला आउँछ । कसैले ‘नेपालबाट हुँ’ भनिदिँदा मात्र पनि खुशी लाग्छ । अझ त्यसमा पनि नेपालको झण्डा बोकेर आएका समर्थकले नेपाल… नेपाल… भनेर कराउँदा हामी एकदमै उत्साहित हुन्छौँ ।
पछिल्लो खेलाडी मात्रै होइन, समर्थकले पनि नेपाली क्रिकेटलाई अगाडि बढाएका छन्, उनीहरकै मायाले हामी अगाडि बढेका छौं ।
****
क्रिकेटका सपनाहरु पूरा हुँदै गइरहेका पनि छन् । लर्डस् मैदान टिभीमा हेर्दा कति राम्रो मैदान हो भन्ने लाग्थ्यो । त्यहाँ खेल्न पनि पाइयो । एउटा सपना पूरा भयो । अब त त्यहाँ अझै धेरै नै खेल्नुपर्छ, त्यस्तै राम्रा अरु मैदानमा पनि हामीले खेल्नुपर्छ । अझै मेहनत गरेर खेल्न सकिन्छ जस्तो लाग्छ ।
मुख्य त क्रिकेट संघ नै नहुनुले धेरै कुरा बिगि्ररहेको छ । समयमा तलब पनि भएन भने खेलाडीहरु तनावमा रहन्छन् ।
नेपाल टेस्ट क्रिकेटसम्म पुग्न सक्छ भन्ने विश्वास खेलाडीहरुमा छ तर, त्यही अनुसार योजना र काम गर्नुपर्छ । हामीले एकदिवसीय मान्यता पाएका छौं, अब लगातार खेल्न पाए हुन्थ्यो जस्तो लाग्छ ।
यसो कहिलेकाहीँ सोच्छु, ‘मलाई क्रिकेटबाहेक के आउँछ त ?’ सम्झँदै जान्छु, अरु त केही आउँछ जस्तो लाग्दैन । हो पनि, बुझ्ने भएदेखि अहिलेसम्म मैले जानेको यही क्रिकेट नै हो ।
(अनलाइनखबरले सुरु गरेको खेलाडीहरुको जीवन भोगाइ र खेल यात्रा समिटिने ‘मेरो कथा’ को १७ औँ श्रृङ्खलामा यो हप्ता राष्ट्रिय क्रिकेट टिमका अलराउण्डर करण केसीको कथा प्रस्तुत गरिएको हो ।)
प्रस्तुतीः ऋग्वेद शर्मा
