Comments Add Comment

सम्झनामा वासु शशी

‘पुग्छु भनेर गएको ठाउँ

पाइलैपिच्छे पर सर्छ’

स्कुले जीवनमा हेटौंडामा पढेको माथिको कविताको हरफ मानसपटलमा यसरी कुँदियो कि आजपर्यन्त शिलालेख बनेर रहेको छ । कविको नाम भने बिर्सेको थिएँ । तर, आफैंले साहित्यको क्षेत्रमा पाइला हालेपछि यी हरफका कविसँग संगत गर्न पाइयो । उनी थिए–वासुशशी ।

२०३६ सालको ऐतिहासिक सडक कविता क्रान्तिमा भाग लिएपछि नै मैले कवि वासु शशीलाई चिनेको हुँ । साहित्यमा वामे सर्न थालेपछि यी पुस्तकका लेखक स्रष्टासँगको भेट ०३६ सालको सडक कविता क्रान्तिले जुराइदियो ।

त्यतिबेला बासु शशी आफ्नो शायद पुख्र्यौली, घर देवपतनको ओरालोको घरमा बस्थे । जहाँ मलाई एक साँझ खाजा खान जुरेको थियो ।

वासु शशीको लेखनमा बनेको तथा मदनकृष्ण श्रेष्ठ तथा हरिवंश आचार्यले अभिनय गरेको ‘लोभी पापी’ चलचित्र उनको जीवन्त रचना बनेको थियो

खासमा २०३६ सालपछि पोखराका विजय बजिमय काठमाडौंका साहित्यकारहरुका आकर्षण बनेका थिए । उनी काठमाडौं आउँदा कुनै लजमा बस्थे, जुन लजमा साहित्यकारहरुको भीड लाग्थ्यो ।

एक दिन वासु शशी पनि विजय बजिमयलाई भेट्न आएका थिए । म पनि भएको संयोग परेको थियो । बासु शशीले विजय बजिमयलाई आफ्नो घरमा स्वागत गर्ने ईच्छा व्यक्त गरे । अनि त्यहाँ भएका म लगायत एकाध अरुलाई पनि निम्त्याए । र, हामी पुग्यौं वासुशशीको पुरानो, पौराणिक घरमा ।

त्यसदिन बजिमयका साथै कृष्णभूषण वल, विनोद अश्रुमाली र म थियौं । त्यो दिनको मलाई यसकारण पनि विशेष सम्झना हुन्छ, त्यसै दिन पाकिस्तानका राष्ट्रपति जुल्फिकर अलि भुट्टोलाई फाँसी दिइएको थियो र हामी सबैले वासु दाइको पुरानो रेडियोबाट स्वाँस्वाँ आवाजमा काटिई–काटिई बत्तिँदै आएको स्वरमा बीबीसीबाट त्यो समाचार सुनेका थियौं ।

बासु दाइले त्यतिबेला घरमा नेवारी परिकारले स्वागत गरेका थिए र भनेका थिए, यो छोयला चाहिँ मेरै हातले बनाएको हुँ । देशको एउटा नामी कविको हातले बनाएको छोयला हामीले खाने मौका पाएका थियौं ।

त्यसपछि विभिन्न समारोहमा उनी देखिन्थे, यदाकदा । औपचारिक कुरा हुन्थ्यो । पछि उनी त्यो पुरानो घरबाट नयाँ ठाउँमा सरे, त्यो चाहिँ भाडाको घर थियो, देउपाटनमै । तर, माथि सिफल जाने बाटोमा । त्यहाँ उनको प्रेस पनि थियो । त्यो प्रेसवाट ‘सञ्चय’ डाइजेष्ट पत्रिका निस्कन्थ्यो, जसका सम्पादक उनै थिए ।

त्यो पत्रिकामा मैले एउटा कविता र कथा प्रकाशनार्थ दिएको थिएँ । उनले प्रकाशित गरिदिएका थिए । कविताको विषयमा त उनले खासै केही प्रतिक्रिया दिएनन् । तर, कथाको विषयमा भने उनले भने, तिम्रो कथा त यो अमेरिकन स्टाईलको कथा रहेछ । म दङ्गदास परें,

मलाई मुस्किलले हिन्दी सम्म आउँथ्यो नेपाली भाषापछि, अङ्ग्रेजीको त अत्तोपत्तो थिएन । ‘चुल्होमा आगो बल्ने छैन’ शीर्षकको कथा थियो त्यो । पछि ‘सुतेको समुद्र’ मेरो पहिलो पुस्तक कथा सङ्ग्रहमा समेटियो पनि ।

२०३६ सालको विद्यार्थी आन्दोलन र जनमत सङ्ग्रहका बेला उनी प्रजातान्त्रिक आन्दोलनमा सकृयतापूर्वक बहुदलको पक्षमा लागेका थिए । त्यसैताक उनले एउटा चर्चित कविता लेखे, ‘यो देश अहिले गौरवगाथा गाउने मूडमा छैन ।’

त्यसो त उनको ‘बीसौं शताब्दिको गीत’ सर्वाधिक रुचाइएको कालजयी कविता हो ।

बासु शशी ‘रोदी’ समूहमा थिए । त्यो समूह बूढा पुराना कविहरुलाई चुनौती दिन जन्मेको संस्था थियो । उनीहरुले स्थापित र पुराना साहित्यकारलाई प्रमुख अतिथि बनाउने परम्परा भत्काएर त्यतिबेला पद्मकन्यामा अध्ययनरत पारिजातलाई प्रमुख अतिथि बनाएर ‘रोदी’ को उद्घाटन गरेका थिए ।

रोदीमा कृष्णभक्त श्रेष्ठ, भूपि शेरचन, कुमार नेपाल, मोहन हिमांशु थापा र बाशु शशी थिए ।

रोदी विसर्जन भएपछि बाशु शशी नेपाल राजकीय प्रज्ञाप्रतिष्ठानमा जागिरे भए । तर, प्रतिष्ठानमा उनी प्राज्ञ हुन योग्य व्यक्ति नयाँ पुनर्गठनमा नपरेपछि स्वाभिमानका कारण राजिनामा दिए ।

प्रज्ञा प्रतिष्ठानबाट उनको ‘एउटा यस्तो फूल चाहिन्छ’ कविता सङ्ग्रह प्रकाशित भएको थियो । त्यस्तै ‘विश्वका सर्वश्रेष्ठ कथाहरु’को अनुवाद पनि प्रकाशित भएको थियो ।

उनका नाममा ‘जाँ बार्वा’ नामक कृति पनि अनुवाद प्रकाशित भएको थियो । तर, उनले त्यो कृति आफूले अनुवाद पनि नगरेको र पारिश्रमिक पनि आफूले नपाएको, एकजना प्राज्ञले आफूले प्राज्ञ भएका कारण पुस्तकको पारिश्रमिक नपाउने भएर आफ्नो नाममा गरेको भन्थे । तर, त्यसको खोजी किनारा भने लागेन । अब त त्यो यथार्थ अज्ञात मात्र हुने भयो ।

बरु, पछि विश्वविख्यात अमेरिकी नाटककार आर्थर मिलरको ‘अल माई सन्स’ को बासुले नेपालीमा रुपान्तर गरेका थिए । त्यो अनुवादका लागि पूर्वस्वीकृति वापतको रोयल्टी अमेरिकन पुस्तकालयका एकजनाले तिरिदिएर सम्भव भएको बताउँथे उनी ।

२०३६ सालको सडक कविता क्रान्ति सकियो । भारतको पटनाबाट एकजना कवि आएका थिए डा. रविन्द्र राजहंश । उनले नेपालका सडक कविता क्रान्तिमा भाग लिने विद्रोही कविहरुलाई भेट्न चाहेका रहेछन् ।

उनी पनि इन्दिरा गान्धीले संकटकाल लगाउँदा कविता मार्फत संकटकालको विपक्षमा कविता आन्दोलनका सहभागी कवि रहेछन् । उनीहरुले नुक्कड कविता आन्दोलन गरेका रहेछन् र त्यसको ‘नुक्कड कविता’ नामक सङ्कलन पनि प्रकाशित गरेका रहेछन् । उनले त्यो पनि एक प्रति लिएर आएका रहेछन् ।

उनीसँग साहित्यिक भेटघाटका लागि विश्वविमोहन श्रेष्ठले उनको त्यतिबेलाको पुतलीसडकको डेरामा आयोजना गरेका थिए । पद्मकन्या क्याम्पसको पूर्वतिर टुकुचापारि एउटा काठ मिल थियो, त्यसैको छेउको एउटा घरको भुईंतलामा विश्वविमोहनको डेरा थियो ।

एकसरो परिचय र अनौपचारिक कुराकानी भयो । नुक्कड कविता आन्दोलनका कवि डा. रविन्द्र राजहंसले नुक्कड कविता आन्दोलन कसरी शुरु भयो र जनजीवनमा त्यसले कस्तो प्रभाव प्रवाह गर्‍यो विषयमा कुरा राखे ।

त्यस पश्चात् कविता वाचनको सिलसिला शुरु भयो । केहीले हिन्दीमा पनि कविता पढे । धेरैले नेपालीमै पढे र कसैले हिन्दीमा अथ्र्याउने काम पनि गरे ।

बासुशशीले भने आफ्नो कविता सङ्ग्रहवाट सिधै हिन्दी अनुवाद गरेर कविता बाचन शुरु गरे ।

उनले ‘अलिकति मृत्यृ’ शीर्षकको कविता सुनाए  ।

‘जात्राको दिन बेलूनहरु किन्छु भनेर गएकी थिई

चार वर्षकी भूना

मोटरले कुल्चिएर मरी ।…’

शुरुवातका हरफहरु यिनै थिए । खासमा उनको यो कविता फागु पूर्णिमामा बेलुन किन्न जाँदा सडक दुर्घटनामा दिवङ्गत छोरी भूनाको सम्झनामा उनले लेखेका थिए ।

उनी पढ्दै कविता पढ्दै जाँदा भावुक हुँदै गए । अलि पछि सुँक्सुँकाउन थाले । नाकबाट सिँगान झर्न थाल्यो । आँखामा बादल लाग्न थाल्यो । अड्की अड्की हिन्दीमा उनी कविता पढ्दै थिए । पछि त उनको बोली नै रोकियो । आँसु, सिँगान अनि र्‍याल निस्कियो । त्यसलाई पुछ्दै उनले ‘माझ्याँक्ने, अब म पढ्न सक्दिनँ’ भन्दै कविताको पुस्तकलाई पर हुत्याइदिए ।

वातावरण स्तब्ध र पीडाग्रस्त भयो । दिवङ्गत छोरीको यादले उनलाई असह्य पीडा दियो ।

यो सम्झना मेरो मानसपटलमा कहिल्यै हराएन ।

बासु शशी व्यवहारमा साह्रै सरल, भद्र र साँच्चैका कवि हृदयका व्यक्ति थिए । म शनिबार बिहान उनको निवासमा बेलाबेलामा जाने गर्थें । साहित्यका कुरा सुन्न पाइन्थ्यो । कुनै पुस्तक वा पत्रिका निशुल्क पाइन्थ्यो । ‘सञ्चय’ निस्केको छ भने त्यो त अवश्य नै पाइन्थ्यो । अरु साहित्यकारहरु पनि उनलाई बरोबर भेट्न आइरहन्थे । तिनीहरुसँग उनले परिचय गराइदिन्थे । चिया पनि पिउन पाइन्थ्यो ।

एक दिन मैले उनको अन्तरवार्ता लिन्छु भनें । उनले हाँसेर भने, ‘मेरो होइन, यो मान्छेको अन्तरवार्ता लिनुपर्छ गोविन्द । उनले त्यहाँ बसिरहेका एक बृद्धलाई देखाए । ती बृद्ध थिए उपन्यासकार तोयनिधि पौडेल । म अरकच्च परें ।

म उनको अन्तरवार्ता लिनका लागि तयार थिइनँ । पछि उनको निधनपछि भने थक्क–थक्क लाग्यो ।

नेपाल राजकीय प्रज्ञाप्रतिष्ठान र रत्न पुस्तक भण्डारबाट थुप्रै उपन्यास प्रकाशित भएका तोयनिधि पौडेल वास्तवमा गुमनाम जस्तै भए । बासु शशी अरुलाई महत्व दिन कञ्जुस्याइँ गर्दैनथे ।

वासु शशी परिवार नियोजन संघमा पनि जागिरे भएका थिए । त्यतिबेला दरबारका मानिसहरु नै त्यस संस्थाका हर्ताकर्ता थिए । उनी त्यहाँ सिर्जनात्मक व्यक्तित्वका साथ काम गरिरहेका थिए । उनी सबैका प्यारा थिए । उनी परिवार नियोजन संघमै छँदा अमेरिकाको भ्रमणमा पनि गएका थिए ।

तर, परिवार नियोजनबाट पनि उनले अचानक एक दिन राजीनामा गरे । अप्रत्यासित रुपमा । त्यहाँ पनि स्वाभिमानकै कारणले उनले राजीनामा गरेका थिए । त्यसपछि उनले कहिल्यै जागिर खाएनन् । यो बेग्लै कुरा हो, २०४६ सालको जनआन्दोलनपछि उनी रेडियो नेपालको निर्देशकमा झण्डै–झण्डै नियुक्त भइसकेका थिए । तर, अन्तिम समयमा उनको नाम तल पर्‍यो।

बासु शशीले बोलेका कुराहरु उद्धरणयोग्य हुन्थे । लेखनको मामलामा मनमौजी कवि स्वाभाव थियो । उनी मूडमा लेख्थे, पूरा गर्दैनथे । उनले धेरैवटा उपन्यास थालेका थिए, तर पूरा गरेका थिएनन् । त्यसैले उनको उपन्यासकार व्यक्तित्व लुकेको थियो ।

तर, जब उनको पहिलो उपन्यास प्रकाशित भयो, ‘फूल ओइलाएपछि’, पाठकहरुले अत्यन्तै रुचाए । अध्येताले रुचाए । छोटो समयमै उनको त्यो उपन्यासको पहिलो संस्करण सकियो ।

बासु शशीको साहित्यिक व्यक्तित्व बहुमुखी थियो । उनले नाटकहरु पनि लेखेका थिए । नेपाल राजकीय प्रज्ञाप्रतिष्ठानबाट ती प्रकाशित पनि भएका थिए ।

त्यसमध्येको एउटा नाटक नारायणगोपाल राष्ट्रिय नाचघरमा महाप्रबन्धक हुँदा मौलिक शीर्षक परिवर्तन गरी ‘सबथोक गर्नुपर्छ’ शीर्षकमा व्यावसायिकरुपमा मञ्चन भएको थियो । उनले त्यतिबेला सो नाटक मञ्चन वापत पाएको पारिश्रमिक आधा मात्र घर पुग्यो भन्ने चर्चा पनि त्यतिबेला काठमाडौंमा चलेको थियो । जे होस्, त्यो नाटक राट्रिय नाचघरको मञ्चमा केही हप्ता राम्रै चलेको थियो ।

उनले पछि चलचित्र तथा टेलिचलचित्रका लागि पनि कथाहरु लेखे । सम्वाद लेखे । बासु शशीको लेखनमा बनेको तथा मदनकृष्ण श्रेष्ठ तथा हरिबंश आचार्यले अभिनय गरेको ‘लोभी पापी’ चलचित्र उनको जीवन्त रचना बनेको थियो । उनी सबैसँग प्रेमपूर्वक घुलमिल हुन सक्ने व्यक्ति भएकाले कलाकारहरुसँग पनि उनी राम्रै घुलमिल भएका थिए ।

उनी साहित्यिक यात्रामा पनि सरिक हुन्थे र घुलमिल हुन्थे ।

२०३८ सालमा शनिवार साहित्य समूहले आयोजना गरेको “ विराट साहित्य सम्मेलन’’ तथा पोखरेली युवा साहित्यिक परिवारले बर्षेनी गर्ने टिकटमा मुक्तक कार्यक्रममा एकपल्ट मैले उनीसँग यात्रा गर्ने मौका पाएको छु । उनी रसप्रिय थिए ।

बिराटनगरमा हामी मारवाडी सेवा समितिको अतिथि सदनमा बसेका थियौं । त्यहाँ मद्य, मांस प्रतिवन्धित थियो । तर, सुत्नेबेलामा चुस्की लगाउने आदत भएका बासु शशीले लुकाएर त्यहाँ सिरानमुनिबाट निकाल्दै नियम तोडेको रमाइलो घटना थियो । उनलाई पोखराका विजय वजिमयले साथ दिएका थिए ।

पोखरामा पनि एक दिन बिहानको खानाका बेला कोही प्रसंशकले सोध्यो, ‘दाइ यस्सो लिने हो ?’

बासु शशीले जवाफ दिए, ‘हुन त हुन्थ्यो, तर एउटा समस्या हुन्छ ।’ ‘के समस्या हो दाइ, हामी समाधान गर्छाैं नि !’ पोखरेली युवाले फूर्तिसाथ भने ।

‘अरु त केही होइन, अहिले खाएपछि भरेसम्मै खाइरहनुपर्छ !’

अनि बिहानको खानासँगै चुस्की पनि चल्यो ।

बासु शशीको एउटा डराउने बानी रहेछ । हामीलाई पोखरेली साथीहरुले डेभिड फल्स, अर्थात् पाताले छाँगो घुमाउन लगेका थिए । हामी सबैले रेलिंग समातेर छाँगोको अवलोकन गर्‍याैं‌ । तर, बासु शशी डराएर भित्तामा पो अढेस लाएर बसे ।

बासु शशी र श्रीधर खनालले सँगै प्लट लिएर देउपाटनको अलि भित्र घर बनाएपछि त्यहाँ पनि प्रेस सारिएको थियो । तर, पछि ‘सञ्चय’ पत्रिका पनि बन्द भयो । प्रेस पनि बन्द भयो ।

म एकपल्ट साझा प्रकाशनको शेयर होल्डरबाट चयन गरिने सञ्चालकको उम्मेदवार भएँ । अनि बासुलाई भन्न गएँ । उनले भने, ‘गोविन्द बाबु, उम्मेदवार भएपछि जित्नैपर्छ ।’

उनले त्यतिबेलाका अर्का उम्मेदवार देवेन्द्रप्रताप शाहसँग मिलेर चुनावमा भाग लिन सुझाव दिए र देवेन्द्रप्रतापलाई भनिदिने कुरा पनि गरे । देवेन्द्रप्रताप शाह नेपाली कांग्रेसका तर्फबाट उम्मेदवार भएका थिए । तर म कुनै राजनैतिक लेवल लगाएर होइन, साहित्यकारको नाताले चुनावमा जान चाहन्थें । यही कारणले मैले चुनाव हारें ।

बासु शशीले साझा प्रकाशनको चुनावमा उम्मेदवार हुँदा डा. कुमारबहादुर जोशीलाई पनि भाषण गर्ने कला सिकाएर रिहर्सल गराएको देखेको थिएँ । तर, राजनीतिक खोल नओढी साझा प्रकाशनमा चुनाव जित्ने समय घर्किसकेको थियो । जोशीले पनि चुनाव हारे ।

बासु शशीका केही खास बानीहरु थिए । उनी कतै एक्लै हिँड्दैनथे, उनलाई कोही न कोही साथ चाहिन्थ्यो । उनलाई स्थायी साथ दिने सुगन्धका सम्पादक कैलाश भण्डारी थिए । तर, सधैं उनी उपलब्ध हुँदैनथे र अरु अनुज साहित्यकारको साथ लिन्थे । तीमध्ये म पनि एक थिएँ ।

अझ उनी यस्ता–यस्ता परिकल्पना गर्थे, सुन्दै मज्जा लाग्ने । त्यस्तो परिकल्पना मनमा आउने वित्तिकै उनी फोन गरेर डाक्थे र सुनाउथे । उनलाई सुन्ने पात्र सामुन्ने नै चाहिन्थ्यो ।

म त्रिभुवन विश्वविद्यालयको तत्कालीन केन्द्रीय कार्यालय त्रिपुरेश्वरमा थिएँ । एक दिन अफिसको नम्बरमा बासु शशीको फोन आयो । उनले भने, ‘जरुरी कुरा छ गोविन्द, आउन सक्छौ ?’

मैले नाईं भन्ने कुरै थिएन । त्रिपुरेश्वरबाट रत्नपार्क, रत्नपार्कबाट देउपाटन मिनिबसमा गएर हतारिँदै पुगें ।

उनले भने, ‘बुझ्यौ, अब एउटा यस्तो साहित्यिक पत्रिका निकाल्ने, जसको नाउँ हुनेछ ‘हिरामोती’ । त्यसमा प्रकाशित हुने रचनाहरु हिरा मोती जस्तै मूल्यवान हुनेछन् । त्यसमा छापिने साहित्यकारले छापिएकोमा गर्व गर्नेछन्, नछापिनेहरु छापिन लालायित हुनेछन् । र, जसका घरमा यो पत्रिका हुनेछ, उसले आफ्नो दराजमा यो पत्रिका राख्दा गर्वको महसुस गर्नेछ । गज्जब छैन त यो आइडिया ?’

मैले ‘गज्जब छ दाइ’ भन्दै उनको अनुहारमा हेरें । उनले यत्ति कुरा बताउन मलाई फोन गरेर डाकेका रहेछन् ।

तर, त्यो उनको परिकल्पनाले साकार रुप लिन पाएन ।

एकपल्ट त्यसैगरी उनले अफिसमा फोन गरेर बोलाए । म गएँ । केहीबेर गफगाफपछि भने, ‘भेडासिंसम्म जानु छ, ल जाउँ । अनि तिमी उतैबाट कालिमाटी जानू ।’

म त्यतिबेला कालिमाटीमा बस्ने गर्थें ।

बासु शशी र म देउपाटनदेखि हिँड्दै हिँड्दै रत्नपार्क, असन हुँदै ‘खेलौना’ पत्रिकाकी सम्पादक तथा त्यहाँकै वडाकी वडाध्यक्ष हसना शाक्यको निवास पुग्यौं । उनी बाशु शशीकै प्रेसबाट सो पत्रिका मुद्रण गराउँथिन् ।

बाशु शशी कि ट्याक्सी चढ्थे, कि पैदल । त्यसरी उनीसँग पैदल हिँड्दा साहित्यका विविध कुरा, प्रसङ्ग र ज्ञानहरु पाइने अतुलनीय अवसर प्राप्त हुन्थ्यो, जुन आज पनि मैले गर्व गर्ने कुरा हो ।

त्यो दिन पनि उनीसँग त्यसरी झण्डै एक घण्टा भन्दा बढी पैदल यात्रामा उनका अनुभव सुन्ने अवसर पाएँ ।

कोलकातामा साहित्यिक कार्यक्रमको सिलसिलामा पुग्दा बंगाली भाषाका महान साहित्यकार विमल मित्रले गरेको स्वागत अविश्मरणीय छ भन्थे उनी ।

अमेरिका बसाईका बेला आफूले कुखुराको मासुको छोयला बनाएर अमेरिकन साथीहरुलाई ख्वाएको र अमेरिकनहरुले त्यसको सिको गर्दै बीफको छोयला बनाएको कुरा गर्थे ।

बासुशशी अलिक रीस उठेको मान्छेलाई गाली गर्नै परे ‘पापी’ भन्थे । त्यत्ति मात्र । वासुशशीका रचनामध्ये छायाँमा परेको विधा हो गीत । उनले प्रशस्त कर्णप्रिय गीतहरुको रचना गरेका थिए ।

“ मसँग यौटा तारा छ मायाको….’’ गीत एक समयमा ओठओठमा झुण्डिएको थियो । यसका स्रष्टा बासु शशी थिए । उनको निधनपछि गणेश रसिकको संगीत र अरुसहितको गायनमा यो प्रकाशित भयो ।

मैले एकपल्ट बासुलाई सोधेको थिएँ, ‘हामीकहाँ त गजल उर्दूबाट आएको हो ।’

उनले तत्कालै भनेका थिए, ‘उर्दू गजल हामीकहाँ हाम्रो नभएर के भो त, हामीसँग झ्याउरे छ नि । दुनियाँमा कहीँ नेपालको जस्तो झ्याउरे पाइन्छ ?’

बासुको यति कुरा सुनेपछि लाग्यो, ओहो, हामीसँग झ्याउरे छ नि । यही शैलीमा महाकवि लक्ष्मीप्रसाद देवकोटाले मुना मदन लेखेका हुन् । मेरो छाती बासु शशीको जवाफले फराकिलो भएको महसुस भयो ।

बासु शशीको घरको ढोका र भान्सा सबैका लागि सधैं खुल्ला हुन्थ्यो । साहित्यकारहरु आफ्ना ताजा रचना सुनाउन आउँथे । एकपल्ट म उनको घरमा पुगेको थिएँ । साहित्यिक कुराकानी गर्दै थियौं, फोनको घण्टी बज्यो । ‘हुन्छ आउनोस्’ बासुले उनले ।

एकछिन पछि आइपुगे किशोर नेपाल । उनले ताजा–ताजा निबन्ध लेखेका रहेछन् र लेखिसक्नेवित्तिकै तात्तातै बासु शशीलाई सुनाउने ईच्छा भएर फोन गरेका रहेछन् ।

किशोर नेपाल आए र ‘भातको कुनै स्वाद हुँदैन’ शीर्षकको ताजा निवन्ध सुनाए । बासु शशीले मन पराए । तारिफ गरे ।

उनीकहाँ साहित्यकारहरु रचना सुनाउन जान्थे । तर, उनले आफ्नो घरमा आएका कसैलाई रचना सुनाएको चाहिँ मैले कहिल्यै देखिनँ ।

फुक्काफाल, आनन्दी कवि बासुशशीलाई अर्बुद रोगले समातेको पत्ता लागेपछि उनको उपचार नेपालमा शुरु भयो । तर, बम्बईको टाटा मेमोरियलमा उपचार हुन सक्ने भनी त्यहाँ लगियो । स्थिति बिग्रँदै गयो र उनले आफू अब बाँच्दिनँ भन्ने ठहर गरेपछि आफ्नै मुलुकमा प्राण त्याग्छु भनेर नेपाल फर्काउन आग्रह गरे । तर, नेपाल फर्काउन पनि समय पुगेन । उनले त्यहीँबाट जीवन विसाए ।

बासु शशीको निधन भएको पनि २७ बर्ष भैसकेछ । तर, उनी आफ्ना रचनामा, पाठकका हृदयमा सदा जीवित छन् ।

यो खबर पढेर तपाईलाई कस्तो महसुस भयो ?

ट्रेन्डिङ

Advertisment