बुद्ध नपढेको धेरै भयो

जीवन हिंड्ने बाटोहरूमा

केही खाल्डाहरू अवश्य छन्

शान्ति रोज्ने साथहरूमा

केही सन्नाटाहरू अवश्य छन्

आत्तिएका यात्राहरू

अनुहारभरि विषाद पोतेर

भोक र शोकको कुराहरू

जीवनसंगै डोरिएका छन् ।

ती भकारीहरू रहेनन्

ती औजारहरू रहेनन्

शान्ति खोज्ने चिन्तना रहेनन्

आरोग्य रोप्ने ती बन्दना रहेनन्

उज्यालो त भयो

दृष्टि उज्यालो भएनन्

त्यहाँ आराधनाहरू फूलेजस्तो थियो

आफ्नोपनको न्यानो मुटुमा भिजेजस्तो थियो

यी माटोहरूमा

आफ्नै पसिनाको सुवास रहेनन्

सधैं आफ्नै लाग्ने

सुरक्षित आश्रय रहेनन् ।

उसलाई क्रान्ति थाहा छ

उसलाई शान्ति पनि थाहा छ

बुद्ध नपढेको

धेरै भयो उसले

गीता नछोएको पनि

धेरै भयो उसले

बन्दूक बोकेर ऊ

अझै समानता खोज्दैछ

बम रोपेर ऊ

अझै भोक मेटाउन खोज्दैछ ।

देश टेकेर

देश टुक्र्याउन खोज्नेहरू

निर्वाध परेड खेलिरहेका छन्

देश आफ्नैसँग लडिरहेको छ

देश आफ्नैसँग हारिरहेको छ ।

हामी एउटा समयमा उभिएका छौं

त्यो समयसँग

केही आग्रहहरू छन्

केही आशाहरू छन्

केही निराशाहरू पनि छन्

निश्चय पनि

असत्यले समयलाई डोर्‍याउन सक्दैन

त्यहाँ असत्य उभिन सक्दैन् ।

भोको अस्तित्व लिएर

ऊसँग नियोजित आत्मीयता छ

आफ्नै विवशताप्रति इमान्दार

ऊसित थुप्रै अभागी सपनाहरू छन्

व्याघातका ती सपनाहरू

कुनै च्यातिएको कागजजस्तै

टुक्रा-टुक्रा भएर छरिएको छ

भित्तामा एक्लै मुस्कुराइरहेको

एउटा नाङ्गो तस्वीरजस्तै

प्रतिक्रियाविहीन छ, आफैसँग

आँखाले केही भनेजस्तो

ओठले केही सोधेजस्तो

शब्दहीन त्यो परिवेश

आवाजहीन त्यो आवाज

ऊसँग केवल निराशाको हाँसो छ

ऊसँग केवल पश्चातापको आगो छ ।