प्रकृति मानिसको सोच र नियन्त्रणभन्दा बाहिरको विषय हो । नेपाललाई मात्र होइन वासिंगटनलाई समेत बाढीले डुबाएका दृश्य आजैमात्र पनि देखिए । मनैदेखि चाहना हुने हो भने प्राकृतिक प्रकोपजन्य हानीनोक्सानीलाई कम गर्न सकिन्छ तर रोक्न भने सकिन्न । हरेक वर्ष हाम्रो देशले यही समस्या झेलिरहेछ । कृष्णभीरमा गइरहने पैरो रोक्न झण्डै तीन दशक लाग्यो । अझै पनि हामीलाई विकासका नमूना आयात गर्न लाजशरम लाग्दैन । देशको भूगोल र प्रकृति हेरेर विकासका नीतिहरु अगि बढाइनु पर्ने हो तर कहिल्यै बढाइएन । कसैले उसको देशमा गर्नुभन्दा अगाडि हाम्रो देशमा गर्ने प्रयोगलाई हामी अनुदान, सहयोग वा विकासका नामले छोपिरहेका हुन्छौं । हाम्रो देशको मुख्य समस्या समाधानतिर कसैले सिन्को पनि भाँचेको छैन । जब बाढीले बस्तीतिरको बाटो लिन्छ वा कटान गर्न थाल्दछ तब बोरामा बालुवा भरेर तटबन्ध बनाउन वर्षिनै करोडौं खर्च गरिन्छ । भएका गिट्टि, ढुंगा र बालुवा बेच्न मात्र हाम्रो कुहिएको दिमाग खर्च भइरहेको छ । हामीसँग श्रोत कम छ तर साधनको कमी छैन । एकैपटक गर्न नसकिएला तर वर्षको एक किलोमीटर वा आधा किलोमिटर त पक्की तटबन्ध बनाउन सकिन्छ नि, सकिन्न र ? लामो समय समाधान हुने गरी काम गरे हरेक वर्ष दशैं आए जसरी खान कहाँबाट पाउनु ? बाढी पीडितका नाममा ब्रह्मलुट मच्चाउन कहाँ पाउनु ? हेुलिकप्टरमा शयर गर्दै बाढीपिडितको तमासा हेर्ने शैलीको मोजमस्ती कहाँ पाउनु ? म लालु यादवको विगतलाई सम्झन्छु– एकताका बाढी पीडित महिलालाई हेलिकप्टर चडेर गई सारी बाँड्दै गरेको बेलामा बी.बी.सी.ले उनीसँग लिएको अन्तर्वाता र उनको जवाफ म कहिल्यै बिर्सन्न । सम्वाददाता “हेलिकप्टरमा गरिएको र अन्य खर्चले वास्तविक राहतमा हुने खर्च कटौती भएन र ?” भनी सोधिरहेका थिए, उनी पान चपाउँदै थुक्दै भन्दै थिए “मुख्य मन्त्री हेलिकाप्टर नहीँ चढेका त, तुमारा बाप चढेका क्या ?” । प्रकृतिले दिनु दुःख दिएको छ, धनजनको क्षति हेर्दा त्यसैत्यसै मन खिन्न भएर आउँछ । हे ईश्वर असहाय जनताप्रति दया गर ।