विस्तरामा बगिरहेका ‘बा’

हिमताल फुट्दा,

अनुहारमा पसिनाका मूल फुट्दा

धेरै फरक पर्छ अवश्य,

उता धेरै नोक्सान हुन्छ,

तर, यता मुहारमा खुसीको आलिसान बन्छ।

उता तापमान बढ्दा,

हिउँका ढिस्काहरु पग्लेर समुद्रमा पुग्छन्,

यता जीवनमा भौतिक ताप बढ्दा

अनुहारमा थप कठोरता र करुणाका सागरहरू बन्छन्।

प्रकृतिसँग दाँज्दा,

कहिले समानता त कहिले भिन्नता देखिन्छ।

मिल्दैन !

तालुमा खेत बनाएर,

सन्तानका सपनाहरूको खेलमैदान बनाउँदा,

यता वीररस प्रदर्शन हुन्छ

तर उता हिमालको शिर नाङ्गिएपछि

धेरैको अस्तित्व

काला पत्थर झैं अन्धकारमा परिवर्तन हुन्छ।

मिल्दै त मिल्दैन ।

हिमालमा सूर्यको किरण परेपछि,

हामी मुस्कुराउँछौं,

तर, उनको अनुहारको धारिलो तेज,

हाम्रो अनुहारमा पर्दा,

किन, हामी मलिन हुन्छौं ?

सोच्छु,

उनी र हामी

चुम्बकका विपरीत ध्रुवहरू हौं,

र त स्नेहका बलरेखाहरूमा जोडिइरहन्छौं।

मैले प्रश्न सोध्छु,

तिमी को हौ?

तिम्रो र मेरो समयका समानान्तर रेखाहरू,

कल्पनामा मात्र जोडिने?

उनी भन्छन्- “म बा हुँ”।

म झसङ्ग हुन्छु र

ब्युँझिन्छु, सपनाबाट।

हिमालको मेरो विस्तरामा “बा” बगिरहेछन्।