‘अरू साथीले जस्तै सपना देख्न कहिले पाउँछु होला !’

मेरो जिन्दगी २० वर्षकै उमेरमा यस्तो मोडमा आइपुग्यो, जुन कहिल्यै सोचेकी थिइनँ । १० वर्षकी हुँदा मलाई ठूलो ज्वरो आएको रहेछ । पहिले बुबाआमाले मेलम्ची अस्पतालमा लैजानुभएछ । त्यहाँबाट रेफर गएर कान्ति बाल अस्पतालमा चेकजाँच गर्दा मेरो मिर्गौला फेल भइसकेको थाहा भयो ।

त्यसपछि नियमित डायलिसिस गर्नुपर्ने भयो । करिब ९ वर्षदेखि शहीद धर्मभक्त राष्ट्रिय प्रत्यारोपण केन्द्रबाट मेरो डायलिसिस भइरहेको छ । जीवनभर रोग पालेर बस्नुपर्दा मेरो र परिवारको जिन्दगी नै अस्तव्यस्त भएको छ ।

बाबा गाउँमा खेतीपाती गर्नुहुन्छ । भूकम्पमा परेर उहाँको खुट्टाको केही भाग काटिएको छ । उहाँलाई प्रेसरको समस्या छ । नियमित औषधि खाइरहनुपर्ने भएकाले धेरै काम गर्न सक्नुहुन्न ।

मेरो उपचारका लागि आमा, म र भाइबहिनी भक्तपुरमा सानो कोठा लिएर बसेका छौं । आमाले यहीं नजिकै नाङ्लो पसल गरेर हाम्रो हेरचाह गरिरहनुभएको छ ।

मेरो परिवारमा कसैको पनि अंग दिन मिलेन । दुई वर्ष अगाडि मस्तिष्क मृत्यु भएको मानिसबाट अंग लिनका लागि नाम टिपाएका छौं । हजुरबाको उमेर भइसकेकाले मिर्गौला दिन मिलेन । आमाको पनि मिर्गौला सानो रहेछ । बुबा आफैं उच्च रक्तचापको बिरामी भएपछि अंग दिन नमिल्ने भयो । भाइबहिनीको उमेर नपुगेकाले उनीहरूले पनि दिन मिलेन ।

८ कक्षामा पढ्दै गर्दा मैले पढाइ छोड्नुपर्‍यो । अरू साथीहरू स्कूल जान्छन्, म अस्पताल जानुपर्छ । उनीहरू खेल्दै हाँस्दै बस्छन्, म हप्तामा तीन पटक डायलिसिस गर्दै बस्नुपर्छ ।

हातखुट्टा सुन्निने, पेट दुख्ने, कब्जियत हुने समस्या सधैंजसो भइरहन्छ । तर शारीरिक पीडाभन्दा पनि ठूलो पीडा त मेरो मनमा छ । किनकि, मेरोभन्दा बढी दुःख बुबाआमाले पाइरहनुभएको छ । मलाई स्याहारसुसार गरेर जिन्दगी बिताइरहनुभएको छ ।

कहिलेकाहीं रातको समयमा एक्लै सोच्छु, यदि मैले मस्तिष्क मृत्यु भएको कसैको मिर्गौला पाएँ भने कस्तो हुन्थ्यो होला ?

पहिले त म आफैं अलि स्वस्थ हुन्थें । घरपरिवारलाई पनि यति दुःख भोग्नुपर्दैनथ्यो । म पढ्न सक्थें, नयाँ ठाउँहरू देख्न सक्थें, अरू साथी जस्तै सपना देख्न सक्थें ।

दुई वर्षअघि अंगदानको लागि नाम दर्ता गराएकी छु । एकचोटि फोन पनि आएको थियो । त्यस दिन म कम्ता खुशी भएकी थिइनँ । तर रिपोर्ट नमिलेर एकछिनमै त्यो खुशी हरायो ।

आमालाई मेरो भन्दा पनि धेरै दुःख छ । आमाको मुखमा लुकेको दुःख देख्दा मेरो मुटु फुट्छ । उहाँले नाङ्लो पसल गरेर हाम्रो उपचारको खर्च जुटाउनुहुन्छ । बिहान बेलुका अरूको घरमा गएर पनि काम गर्नुहुन्छ ।

कहिलेकाहीं उहाँको आँखामा आँसु बगेको देखेकी छु, तर उहाँ कहिल्यै मेरो अगाडि रुनुभएको छैन । उहाँको त्यो पीडाले मलाई भित्रभित्रै जलाउँछ । गाउँमा थोरै जमिन छ । उपचारकै लागि भएको जग्गा पनि बुबाआमाले बेच्नुभएको छ । उपचार गर्दागर्दै धेरै ऋण गर्नुभएको छ ।

एसएलसी दिएका मेरा भाइबहिनीलाई आमाले भक्तपुर ल्याउनुभएको छ । बाबा र हजुरबा–हजुरआमा मात्र गाउँमा बाँकी हुनुहुन्छ ।

मान्छेको घरमा गरिबी होस् तर रोग नलागोस् भन्छु । किनभने गरिब भएर पनि बिहान कमाएर बेलुका खान सकिन्छ । काम गरेर खान कुनै गाह्रो हुँदैन । तर, यस्तो रोग लागिसकेपछि परिवारलाई चार गुणा गाह्रो पर्ने रहेछ । म छटपटाइरहेको हेरेर परिवारका सदस्यहरू पनि रोएर बस्नुहुन्छ ।

मैले सानोमा पानी नखाएर नै मिर्गौला फेल भएको डाक्टरले बताउनुभएको छ । त्यसकारण सबैलाई दिनमा दुई/तीन लिटर पानी खान मेरो अनुरोध छ । जंकफुडमा शरीरलाई हानि गर्ने पदार्थ धेरै हुन्छन्, त्यस्तो कम खानुहोस् भन्छु ।

अलिकति ज्वरो आउँदैमा तुरुन्तै औषधि नखानुहोस् भन्छु । आफ्नो स्वास्थ्यको ख्याल राख्नुहोस् किनकि स्वास्थ्य गुमाएपछि सबै गुमाउनुपर्छ । यस्तो घातक रोग कसैलाई नलागोस् भनेर हृदयदेखि कामना गर्छु । किनभने यो रोग एक व्यक्तिलाई नभएर पूरै परिवारलाई लाग्ने रहेछ ।

(शहीद धर्मभक्त राष्ट्रिय प्रत्यारोपण केन्द्रमा डायलिसिसको क्रममा भेटिएकी बस्नेतसँग अनलाइनखबरकर्मी पुष्पराज चौलागाईंले गरेको कुराकानीमा आधारित ।)

यो पनि पढ्नुहोस

अंगदाता खोज्दै हजारौं जीवन, अलपत्र मस्तिष्क मृत्यु कार्यक्रम

यो पनि पढ्नुहोस

‘जलेर जाने अंगले ८ जनासम्मको ज्यान जोगाउन सकिन्छ’