‘दिनमा ६०० कमाउँछु, ५ करोड कर छलीको मुद्दा छ’

पहिले म कटहरी बजारमा मजदुरी गर्थें । बजारबाट घुर्दा (घर आउँदा) बाटोमा जुडी खोला घाट नजिकै मन्दिर छ । मन्दिरमा एक जना बाबाजी बस्छन् दास किसन यादव । म पनि दास नै हो, कबिर भक्त । काम नहुँदा बुढ्वा (दास) को सेवा गर्न जान्थें । खेतमा पनि काम गरिदिन्थें । धान काट्ने, झार्ने अरू अरू पनि गरिदिएँ । बाबाजी पनि दास भएकाले माया गरे । उनी मलाई दोसर बेटा (दोस्रो छोरा) भन्थे । मलाई माया पनि गर्थे ।

बाबाजीले नै धेरै पहिले विराटनगर– २ तीनपैनी चोकका प्रकाश उप्रेतीसँग चिनजान गराएर एक पटक काठमाडौं पठाएका थिए । उनीहरू दुई जनाबीच पहिलेदेखिकै सम्बन्ध थियो कि थिएन त्यो त म भन्न सक्दिनँ तर, प्रकाशले सुरुमा बाबाजीका छोरालाई काठमाडौं लैजान खोजेका थिए, उनी नमानेपछि हामीलाई जानु भने ।

घुम्छौ, फिर्छाै, हाजिरा पनि पाउँछौ भनेपछि कहिल्यै नगएको काठमाडौं जाउँ न त भन्ने लाग्यो । ठूलो सहर घुमेको पनि थिएन । त्यसपछि हामीलाई प्रकाश उप्रेतीले लिएर गए । म, लखन ऋषिदेवसँगै बसमा प्रकाश उप्रेती पनि गए ।

काठमाडौंको कलंकीमा उतारेर बानेश्वर लगेर लजमा राखे । त्यहाँ प्रकाश घिमिरेलाई भेट गराए । उनीहरूको पुरानै चिनजान रहेछ । उनीहरूसँग बसेर गफ गरेपछि हाम्रो नागरिकता मागेर कागजपत्र बनाए । हामीलाई सहीछाप गर्न लगाए ।

फारम भर्ने ठाउँमा ठूलो भीड थियो । विद्यार्थी पनि थिए त्यहाँ । हामीलाई दिएको फाइलमा ४–५ हजार पैसा राखेर भित्र अफिसमा पठाए । अफिसमा पैसा निकालेर त्यहाँका मान्छेले राखे, एकछिनपछि फाइल हामीलाई नै दिए । त्यसपछि बैंकमा फाइल लिएर गए । उनीहरूले आफ्नै कम्पनी हो, आफैं काम गर्ने हो भनेर सिकाए, बैंकमा हामीले त्यही भन्यौं ।

फारम भरेपछि हामीलाई पठाए । बैंकबाट बाहिर निस्किएपछि सुरुमा आफूलाई प्रकाश घिमिरे भनेर चिनाएका व्यक्तिले हामीबाट फाइल लिएर राखे । त्यसपछि नाम लेख्न लगाए । किन भनेर सोधेपछि महिनाको पाँच हजार घरमा पठाइदिन्छु भने । दिनभरि काम गर्दा ६०० कमाउँथें, पाँच हजार दिन्छु भनेपछि हुन्छ भनिदिएँ ।

त्यसपछि हामीलाई भाडा र दुई दिनको दुई हजार रोजी (हाजिरा) दिएर घर पठाए । काठमाडौं दुई दिन मात्रै बसें, गाडी भाडा खानपान सबै उनीहरूले नै गरे दुई दिन । हामी घर आएपछि दुई महिनासम्म पैसा पनि पठाइदिए । त्यसपछि फोन लागेन ।

म खेतमा काम गर्ने मजदुर हुँ, घरमा फर्किएपछि म आफ्नै काममा लागें । परिवार पाल्न अरूको खेतमा मजदुरी गरिरहें । १९ मंसिर २०७८ मा अदालतको पत्र आएपछि चाहिं डर लाग्यो । पत्र देखेपछि गाउँका मान्छेले अब तँलाई पुलिसले समात्छ, जेल हान्छ भनेर डर देखाए । अरू अरू के के पनि भने । गल्ती केही गरेको छैन तर पनि थुन्छ भनेपछि डर लाग्यो । अहिले पनि लागिरहन्छ ।

चिठी आएपछि डर लागेर सांसद शिवकुमार मण्डल दाजुलाई भेट्न गएँ । शिवकुमारलाई भेटेर कुरा राखें, उहाँले लेखेर राख्नुभयो । दाजुले पनि कता कता फोन गरेर यी मान्छेलाई फसाइएको छ, हेरविचार गरिदिनू भन्नुभयो । दाजुले फोन गरेपछि फेरि पत्र घरमा आएको छैन ।

म किसान मान्छे, आफ्नो खेत दुई कट्ठा मात्रै छ मोहीमा (अरूको जग्गा गर्दा पाउने हक) पाएको । हजुरबुबाको पहिले अढाइ बिघा (दुई बिघा १० कट्ठा) जग्गामा मोही थियो । विराटनगरमा लड्दा लड्दा सात कट्ठा पाएको थिएँ । पाँच कट्ठा मुद्दा गर्दा सकियो ।

अरूको खेतमा काम गर्छु, हाम्रो गाउँमा काम गर्दा दिनको ६०० रुपैयाँ हाजिरा आउँछ । म काम गर्न जाँदा ६०० हाजिरा पाउँछु । त्यही हाजिराले सात जनाको परिवार पाल्छु । मेरो आफ्नो घर सानो थियो । सरकारले दुई कोठाको (जनता आवास परियोजना अन्तर्गत) घर बनाइदिएको छ । घरमा प्लास्टर र भुईं ढलाइ भएको छैन । अचम्म मलाई ५ करोड कर छलीको मुद्दा छ ।

मैले कक्षा ९ सम्म पढेको छु । बासको बेरा लगाएर सद्गुरु कबिरको सत्सङ्गको ठाउँ बनाएका छौं, म त्यहाँ गाउँका ३०–४० जना केटाकेटी पढाउँछु ।

हाम्रा बालबालिका स्कुल पनि जाँदैनन्, अभिभावकहरू पनि पढेका छैनन् । म दिउँसो मजदुरी गर्छु, साँझमा गाउँका केटाकेटीलाई भेला गरेर सित्तैंमा ‘क’ देखि ‘ज्ञ’ सम्म, १ देखि १०० सम्म गिन्ती सिकाउँछु । स–सानो हिसाब पनि सिकाउँछु । मैले सिकाउन थालेको असारदेखि मात्रै हो । मैले पैसा लिने भए यहाँ पढ्न आउँदैनन् । हाम्रो गाउँका घरमुलीले दिनमा हाजिरा गरेर पैसा कमाउँछन् । तर जोगाउन सक्दैनन् ।

(५ करोड ५३ लाख कर छलीको आरोपमा उच्च अदालत पाटन, ललितपुरमा मुद्दा चलिरहेका दक्षिणी मोरङका ज्यालादारी श्रमिक रामधारी ऋषिदेवसँग अनलाइनखबरकर्मी हरि अधिकारीले गरेको कुराकानीमा आधारित ।)