देश परदेश

पोखिन्छन् पोखियोस्

प्रशस्तै पसिना परदेशमा

बिन्ती नपोखिउन् किम्ती जिन्दगीहरु

त्यसै अनाहकमा

बढोस् घुर्‍यानमा उही पुरानै

इन्द्रकमलको बोट

तर छरोस् नयाँ बास्ना

र पठाइयोस् परदेशीहरुलाई

बाडुलीमा पोको पारेर

एक मुठी सम्झना

अफसोच ! उता

परिस्थिति यस्तो छ कि देशको

जल्न थाले गरिखानेहरु देशमै

खन्याएर निराशाको मट्टितेल

आफ्नै जीउमा

कोरेर आक्रोशको सलाई

सल्काए आफैंलाई

तब ऊ जलिरहँदा

ऊ एक्लै जल्यो कि

देश जल्यो ऊ सँगसँगै ?

बुझ्नु पर्नेहरुले

कहाँ बुझे खै ?

भन्न त भन्छन् नि भन्नेहरू

मर्नुभन्दा बौलाउनु जाती

तर मलाई दुवै नामञ्जुर छ ।।