‘कुवेतमा मरी–मरी बाँचिरहेकी छु’

ज्याला मजदुरी गरेर परिवारको गुजारा चलिरहेको थियो । एकदिन प्रेसरले हानेपछि श्रीमान् बिरामी पर्नुभयो । ऋण काढेर उपचार गर्दागर्दै झण्डै १५ लाख रुपैयाँ खर्च भयो । त्यति गर्दा पनि श्रीमानलाई बचाउन सकिएन । २०७७ साल माघमा उहाँकोे मृत्यु भयो । त्यसपछि मेरा थप दुःखका दिन सुरु भए ।

घरमा म सहित १३ वर्षको छोरा र ९ वर्षकी छोरी मात्र भयौं । श्रीमानको मृत्युपछि घरमा सासू–ससुराले हेला गर्न थाले । एकातिर श्रीमानको मृत्युको पीडा थियो, अर्कोतिर उपचार गर्दा लागेको ऋण कसरी तिर्ने भन्ने चिन्ता । दिन–रात गरेको कामले ऋण तिर्न पनि नपुगेर खान, लगाउन धौ–धौ हुन थाल्यो ।

एकदिन प्युठानका भाञ्जा (नाम खुलाउन नचाहेको) नाता पर्ने थिए, उनले मलाई विदेश जानुस् माइजू भने । महिलालाई घरको काममा विदेश जान पैसा पनि लाग्दैन, घरभित्रको काम हो, दुःख हुँदैन, घरमा गरे जस्तै काम गर्नुपर्छ भनेर मलाई फकाइरहे ।

५० हजार महिनामा कमाइ हुन्छ, त्यो पैसाले ऋण तिर्न पुग्छ, छोराछोरी पढाउन सकिन्छ भनेर सुनाइरहे । ऋणको भारीले थिचेको बेला मलाई पनि हो जस्तो लाग्यो । भञ्जाले नै भनेपछि म उनकै भरमा विदेश जान तयार भएँ ।

भाञ्जाले विदेश कसरी जाने भनेर मलाई केही भनेका थिएनन् । मलाई त कसरी जान्छन् भन्ने पनि थाहा थिएन । भाञ्जा आफैं पासपोर्ट बनाइदिन अघि सरे । काठमाडौंमा लगेर नवीन र माया भन्नेसँग भेट गराइदिए । उनीहरू विदेश पठाउने एजेन्ट थिए । माया भन्ने महिलाले नै मेरो पासपोर्ट बनाइदिइन् । काठमाडौंमा बसेको खर्च पनि तिरिदिइन् ।

प्लेनको टिकट पनि उसैले काटिदिइन् । दुबई भन्ने देशको टिकट हातमा राखिदिंदै मायाले मलाई ‘एयरपोर्टमा सोधपुछ गरे श्रीमानलाई भेट्न जान लागेको’ भनेर भन्न सिकाइन् । मैले उनले सिकाए जस्तै ‘ बिरामी श्रीमानलाई भेट्न जान लागेको’ भनें । त्यसपछि म सीधै दुबई पुगें । पछि थाहा पाएँ मलाई भिजिट भिसामा ल्याएको रहेछ ।

एयरपोर्टमा लिन आएको मान्छेले मलाई सीधै कुवेत लगेर गयो । त्यसपछि मलाई एउटा घरमा राखियो । त्यो घर महिलाहरूलाई विभिन्न ठाउँबाट लुकीछिपी ल्याएर कामदारका रूपमा अरबीहरूलाई बेच्ने अफिस रहेछ । त्यहाँ मजस्तै लुकीछिपी विदेश पुर्‍याएका महिलालाई राखिंदो रहेछ । त्यसपछि अनुहार हेरेर पैसामा कामदार बेच्ने रहेछन् । त्यहाँ धेरै नेपाली महिला पनि थिए । त्यहाँ बसेपछि थाहा पाएँ हामीलाई कसरी पैसामा बेचिंदो रहेछ भनेर ।

मलाई पनि एक जना अरबीसँग नेपाली तीन लाखमा बेचेर पठाइयो । त्यहाँ पुगेपछि मैले पाउनु नपाउनु दुःख पाएँ । मालिक्नी एकदमै रिसाहा । बिहानै पाँच बजे उठेर सुरु भएको घरको काम राति ३ बजे मात्र सकिन्थ्यो । दिनको १८ घण्टा काम गर्नुपर्थ्यो ।

एकछिन खाली बसेको देख्दा गाली गर्न, कुट्न आइहाल्थे । सुरु–सुरुमा भाषा नबुझ्दा धेरै गाह्रो भयो । भाषा नबुझेर कहिलेकाहीं स–साना गल्तीहरू हुन्थे, त्यो बेला मालिक्नी कुट्न आउँथिन् । दिनरात काम गर्दा सुत्न नपाइने । जम्मा चार घण्टा मात्रै सुत्न पाइन्थ्यो ।

मेरो घरमा साना छोराछोरी एक्लै छन् । छोरी बिरामी भएको खबर पाएकी छु । यो सुनेर रात–दिन मन खाइरहन्छ । यहाँ म मरी–मरी बाँचिरहेकी छु ।

घर मालिक्नीको यातनाले म बिरामी परें । यातनाको कस्तो हुन्थ्यो भने एक पटक चक्कुले हात नै काटिदिइन् । एकदिन बिरामी भएको बेला काम गर्न नसकेपछि म भुईंमा थचक्क बस्न पुगेछु । त्यही रिसमा मेरो कपडा च्यातिदिइन् र आइरनले हातै पोलिदिइन् ।

उनी रिसाएको बेला अगाडि जे भेटिन्थ्यो, त्यसैले हिर्काउँथिन् । उनको यातनाले शरीरभरि नीलडाम हुन्थ्यो । घरमा साना बच्चा थिए, मैले फोन गर्छु भन्दा पनि दिएनन् । साहुको छोरा पागल जस्तो थियो । त्यसको मलाई साह्रै डर लाग्थ्यो ।

त्यहाँ मलाई चार महिना बन्धक जस्तै बनाएर राखे । मालिक्नीको यातनाले हातखुट्टा नै सुन्नियो, काम गर्न नसक्ने भएँ । त्यसपछि उनले मलाई अफिस (महिलाहरू किनबेच गरिने ठाउँ) मै फर्काइदिइन् । उनीहरूले मैले काम गरेको तलब पनि दिएनन् । चार महिना मरिमेटी काम गरें, दुई महिनाको मात्रै तलब दिए ।

अफिसमा मलाई तीन महिना राखियो । त्यो ठाउँ जेल भन्दा पनि खत्तम थियो । खाना पनि नदिने । महिलाहरूलाई कुटेर राख्थे । कति दिनसम्म खान नदिई राख्थे । लुकेर खान्थ्यौं । एकपटक त खाना खान नपाएर तीन दिन भोकै सुतें । कैयौं पटक काँचो चामल खायौं ।

त्यसपछि मैले दलाललाई फोन गरेर मलाई घर फर्काइदेऊ भनें । तर मलाई घर नपठाएर अर्को घरमा पठाइदियो । जहाँ गए पनि दुःख उस्तै हुने रहेछ । अहिले मैले काम गरिरहेको घर दोस्रो हो । यहाँ पनि दुःख उस्तै छ ।

बिहान ८ बजे उठेर राति २ बजेसम्म काम गर्नुपर्छ । कसैसँग फोन सम्पर्क गर्न दिंदैनन् । लुकीछिपी फोन चलाउनुपर्छ । अहिलेकी साहुनीले कुट्ने–पिट्ने त गरेकी छैनन् तर, उनकी आमा चाहिं पागल जस्तै छिन् ।

यहाँ घरेलु काम गर्न ल्याइएका महिलालाई मान्छेको जस्तो व्यवहार गर्दैनन् । यहाँ दुःख पाएका दिदीबहिनी कति छन्, कति । कोही यतै मारिएका छन् । कोही बेपत्ता पारिएका छन् । कति बेला के हुन्छ थाहा छैन ।

मेरो घरमा साना छोराछोरी एक्लै छन् । छोरी बिरामी भएको खबर पाएकी छु । यो सुनेर रात–दिन मन खाइरहन्छ । यहाँ म मरी–मरी बाँचिरहेकी छु । यसरी अवैध रूपमा जाँदैछु भन्ने थाहा थिएन । थाहा भएको भए म आउने नै थिइनँ ।

आफ्ना मान्छे (भाञ्जा) को विश्वासमा पर्दा आज परदेशमा दुःख पाइरहेकी छु । एजेन्टले ६ महिना विताउनु भनेको छ । तर, म यहाँ धेरै दिन बस्न सक्दिनँ, यहाँ मेरो ज्यानको सुरक्षा छैन । जुनसुकै बेला जे पनि हुनसक्छ । दलाललाई घर फर्काइ दे भन्दा उसले (माया भन्ने दलाल) तीन लाख चाहिन्छ भन्छे । त्यत्रो पैसा मसँग भएको भए म किन यहाँ आउँथे र ? जसरी हुन्छ म घर फर्किन चाहन्छु ।

(२०७९ कात्तिकमा कुवेतमा घरेलु कामदारका रूपमा पुर्‍याइएकी दाङ देउखुरीकी पीडित महिला लुम्बिनी–५ (परिवर्तित नाम) सँग फेसबुक म्यासेन्जरबाट अनलाइनखबरकर्मी आभास बुढाथोकीले गरेको कुराकानीमा आधारित ।)