आमा र शहर

आमा,

मलाई एकैछिन पनि बस्न मन छैन शहरमा,

शहर अब, शहर जस्तो रहेन ।

शहर भित्रका रहरहरु, धेरै निमोठिएका छन् ।

सपना र बाध्यताका ती मनहरु सबैसबै

शहर भित्र छियाछिया भएर छताछुल्ल हुदैछ ।

त्यसैले, आमा !

मलाई एकैछिन पनि बस्न मन छैन शहरमा ।

हिजो अवसर र जीवन जीउने यो शहर,

आँखै अगाडि भाइ–बहिनीको चित्कारमा पनि,

आफ्नै सन्तानको पीडा र कोलाहलमा पनि,

कसरी मन्त्रमुग्ध भएर बसिरहन सक्छु र ?

चित्कार रोदन र छटपटाहटमा मुकदर्शक भएर बस्न बाध्य छु म !

त्यसैले, आमा !

मलाई एकछिन पनि बस्न मन छैन शहरमा ।

जित कस्को थियो ? तिम्रो या मेरो ? या त कसैको ?

तिमी भाइ, म दाजु, मेरै सन्तान तिमी,

मेरै भाइ, भतिजा र छोरी, चेली,

यतिसम्म कठोर र क्रुर पनि कसरी हुन सक्छु र !

आफ्नै आफन्तको मलामी कहाँ बन्न सक्छु र !

अपमानित, कलंकित र हत्याराको पगरी गुथेर

बस्न म सक्दिनँ आमा ।

त्यसैले,

आमा एकैछिन पनि बस्न मन छैन शहरमा,

माथिल्लो घरे दाजु पनि शहीद हुनु भो रे !

तल्ला घरे बहिनीको पनि सिन्दुर पुछियो रे !

दशैं, तिहार, छठ सबै–सबै खल्लो लाग्ने भो रे !

गुन्यू चोली र सारी ल्यादिने आफन्त घटे रे !

छोरीको खेलौना घट्यो, छोराको जिम्मेवार बढ्यो,

क्षणभरमा नै टुहुरो शब्द जीवनमा जोडियो रे !

त्यसैले,

आमा एकैछिन पनि बस्न मन छैन शहरमा ।

हाम्रो शान सिहदरबार भवन,

कार्यपालिका, न्यायपालिका र व्यवस्थापिका

जलेर सबै खरानी हुँदा पनि

जलिरहेको मन लिएर, पोलिएको मुटु लिएर पनि

दुखेको घाउमा मल्हमपट्टी गर्ने कोही छैन यहाँ

त्यसैले, आमा

मलाई एकछिन पनि बस्न मन छैन शहरमा ।

रहर अनि बाध्यताको यो सुन्दर शहरमा

आँसुका डोबहरु सुक्न नपाउँदै

शरीरको पसिना ओभाउन नपाउदै फेरी

बदनामीको संज्ञा पाएर पनि उठ्दै छु म ।

समाजमा शान्ति सुरक्षा अमनचयन कायम गर्दै छु ।

कोसिसमा छु, पीडामा छु, ढलेर उठ्दैछु, तंग्रिँदै छु

त्यसैले आमा

मलाई एकछिन पनि बस्न मन छैन शहरमा ।

हिलोमा कमल फुल्छ रे, नयाँ बिहानी आउँछ रे

नौलो र सुनौलो ताजगीपूर्ण सपना बोकेर

एक झिल्को बिच पनि ठूला इच्छा शक्ति छन्

अङ्कुराएका नयाँ चाहना र आशाहरु लिएर

एक चोटी हेरौँ जस्तो लाग्छ,

फेरी उस्तै त हुने हैन !

फेरि सोच्छु डरलाग्छ

त्यसैले आमा

मलाई एकै छिन पनि बस्न मन छैन शहरमा

एक रति बस्न मन छैन शहरमा

–     सगरमाथा आरोही र गीतकारसमेत रहेका नेपाली नेपाल प्रहरीमा कार्यरत छन् ।