Comments Add Comment

पुस्तक अंश : गन्तव्यको सम्भावना

सधैंझैं पत्रिकाले बेरिएको खानाको पोकाभित्र प्लास्टिक बेरिएको हुन्थ्यो । हरेक दिन उसिनेको भातको साथ एकपिस फ्राई–माछा त्यो पनि तीतो खालको र उसिनेको एउटा अन्डा पाइन्थ्यो । त्यही पनि सधैं अपुग । अर्को रमाइलो मिश्रण के भने सोही खाना बेरिएको पत्रिकामा आफ्नै बारेमा चित्र अनि शब्दहरू प्रकाशित भएको पो रहेछ !

सबैजना उत्सुकताका साथ तँछाडमछाड गर्दै हेर्न थाल्यौं । एकअर्काको अनुहारको बारेमा प्रतिक्रिया आदानप्रदान गर्दै हाँसो अलिकति, खुसी थोरै अनि दुःख चिन्ता धेरै गर्दा हृदयभित्रका शब्दहरू तँछाडमछाड गर्दै बेरिन थाल्यो । अन्जान ठाउँ भएर हाँसो र खुसी थियो । नेपालतिरका पत्रिका अनि टेलिभिजनमा पनि दिइएको हुन्थ्यो भने त कति दुःखी भएर आँत्तिदा होलान् हाम्रा परिवार ?

मानिसको जीवनमा दुई किसिमले चर्चा हुन्छ भन्छन् । एक राम्रो र अर्को नराम्रो । त्यस्तै पत्रपत्रिकामा पनि दुई किसिमका कारण नै प्रायः प्रकाशित बनेर खबर बन्न पुगेजस्तै हामीमा पनि त्यो कुरा लागू भएको छ । मेरा लागि हाँसो, खुसी, दुःख, चिन्ता जे भएपनि यो पहिलोपटक भएर होला, बारम्बार घोत्लिएर सोही पत्रिका हेरेको हेर्यै भइरहें ।

वास्तवमा हामी राम्रो–नराम्रो केही त्यस्तो काम गरेर आएका थिएनौं । तर पनि त्यसरी पत्रिकामा आएको आफ्नै फोटोले पनि गिज्याइरहेझैं लाग्दै थियो । मलाई समय कटाउन अति नै गारो भइरहेको थियो । यस अवस्थामा बिहान, बेलुकी, दिन र रात क्रमिक आइरहेकै थियो । रातको निद्रा फकाउँदै गर्दा बीचमा सुतेर टनटनी कहनिएको आवाजले मलाई झस्कायो ।

को होला भनी आँखा र कानलाई एकचित्त बनाएँ । हेरें, दीपक पो रहेछ । हिरासतको कोठाभित्र रातभरि बत्ती बल्ने हुनाले चिन्न गाह्रो पर्ने कुरै भएन । कतै सपनामा बर्बराएको हो कि भनेर बिस्तारै ‘दीपक…दीपक’ भन्दै बोलाएको मात्र के थिएँ, उसले जुरुक्क मुन्टो ठड्याउँदै मतिर हेरेर अनुहार खुम्चाउँदै एउटा हात तल कट्टुभित्र हालेको देखें ।

म अचम्म मानेर हेरिरहें । ऊ केही बोल्न सकिरहेको थिएन । मैले पुनः उसलाई सोधें– ‘के भयो तिमीलाई ?’ उसको अनुहारमा पीडा प्रशस्तै देखिन्थ्यो ।

‘मलाई यहाँ तल साह्रै दुख्यो यार’, उसले उठ्दै भन्यो । अनि उसले पाइखाना पुगी निकै फुलेर पाकेजस्तो लिङ्ग लाजै नमानी देखायो । म छक्क परें ।

‘अनि कसरी यस्तो भयो ?’

‘खै थाहै भएन यार’, उसले जवाफ दियो ।

‘अब के गर्ने ?’ मैले भनें ।

‘म त टनटनी दुखेर सुत्न नसक्ने भएँ । शुक्रकीटजस्तै पीप झरेको झर्यै छ’, उसले अत्तालिँदै एकमुष्ट भनिसक्यो ।

‘अब यति राति त्यो गार्डलाई भनेर पनि के गर्ने ? भोलि बिहान उज्यालो नभइन्जेल त जसरी हुन्छ, सहनु नै वेश होला । अनि तिमीले पहिले नै किन नभनेको ? एक्कासि आजै मात्र यस्तो भएको त पक्कै हैन होला ?’

‘सुन्निएको त अस्तिदेखि नै हो तर यस्तो विधि दुख्ला भन्ने मैले सोचेको थिइनँ ।’

उसको पीडादायक स्वर सकिनसकी निस्किरहेको थियो । ‘प्लिज ! केही नदुख्ने औषधि छ कि यसो सोध न गार्डलाई बोलाएर’, उसले भन्यो ।

केटालाई साह्रै नै दुखेछ भन्ने ठानेर बिस्तारै फलामे बारको ढोकाबाट चियाएर पल्लोपट्टि बसेको गार्डलाई बोलाएँ । गार्ड नजिकै आयो ।

‘सर ! उसलाई लिङ्ग दुखेर सुत्नै नसक्ने भयो के गर्ने ?’ मैले भनें ।

‘यति राति अस्पताल लाने मान्छे छैन । नदुख्ने औषधि होला म हेर्न जान्छु ‘

गार्ड गयो । केही छिनमा दुइटा ट्याब्लेट ल्याएर दिँदै भन्यो ।

‘अहिले यो खानू, बिहान उज्यालो भएपछि अस्पताल लैजान्छु ।’

गार्ड मुसुमुसु हाँसेर दीपकलाई जिस्क्याउँदै पनि थियो ।

हामी मध्येकै सबैभन्दा कान्छो उमेरको गोरो केटो थियो, दीपक । त्यसैले पनि उसलाई सबैले जिस्क्याउने गर्दथे । सत्र वर्षको उमेरमा विदेश हिँडेको, त्यो पनि गाउँघरमा सम्हाल्न नसकेर रे ! गार्डले दिएको औषधि खाएर ऊ थचक्क बस्यो । गार्डले उसलाई जिस्क्याउँदै तर्सायो, ‘तँलाई एड्स लागेको छ ।’ दीपक असमञ्जसमा थियो । केही बोल्नै सकिरहेको थिएन ।

त्यतिबेला सम्मको भलाकुसारीले अरु साथीहरु पनि ब्युँझेर जिस्काउन थालिसकेका थिए । हाँसो र पीडाको सम्मिश्रणपछि हामी बिस्तारै रात कटाउनतर्फ लाग्यौं ।

‘राति साह्रै चाप्दोरहेछ यार !’ भन्दै थियो दीपक ।

‘हो र ? गर्थिस् नि बैङ्ककमा । खूब केटीहरूसँग घुम्ने भा’को’, उसको एक छिमेकी लिम्बू साथी भन्दै थियो । ‘लाग्यो, यसलाई अब भिरिङ्गे लाग्यो’, अर्को उसैको छिमेकी धिमाल भन्छ ।

यो खबर पढेर तपाईलाई कस्तो महसुस भयो ?

ट्रेन्डिङ

Advertisment