एकादेशको कथा होइन, ओनसेन

ओनसेन एकादेशको कथा होइन । यो जापानको वास्तविक कथा हो । बडो उदेकलाग्दो र रहस्यमय छ यो । मनमनै दबाएर राख्नुपर्ने तर यथार्थ । तातो पानीको कुण्ड पनि ओनसेन र यसभित्र सर्वाङ्गै पस्ने पनि ओनसेन ।ओनसेन जापानीहरूको आन, मान र शान हो। विश्वभर नै प्रशिद्दि पाएको ओनसेनमा पहिलोपल्ट छिर्दा चकित परियो। सर्वाङ्गै ! के बच्चा के बुढा, सबका सबै । शुरूमा त ६ वर्षे छोरो र म आपसमा हेराहेर गर्यौं । जापान नभएको भए यो पटक्कै स्वभाविक थिएन । परिस्थिति र समाजले निर्धारण गर्दो रहेछ । खासगरी यात्रुसँग सामाजिक बन्नुको विकल्प रहन्न। क्रमशः सामाजिक बनियो र पछि यो निकै स्वभाविक बन्दै गयो । कुण्ठाको कुनै कैफियत नै बाँकी रहन्न ।

ओनसेनमा भित्रको तस्विर झन गजबको हुँदो रहेछ । तातो वाफको मोहक भित्र मौन, शान्त र दुरुस्त मान्छे । फगत एउटा हाते रूमाल । लाज छोपोस वा पसिना पुछोस, त्यही हाते रूमाल । पहराबाट निस्कने वाफ सहित भोल्कानो झै निस्कन्छ,तातोपानी । यसलाई जापानीमा “जिक्कोगु” भनिन्छ । यसैको बुलबुलमा शरिरलाई चुर्लुम्म डुबाउने योगा झै रहेछ,ओनसेन । होटल-घरहरूमा कृतिम र संसारका कैयन स्थानहरूमा प्राकृतिक ओनसेन छन् । हाम्रोमा पनि तातोपानीको कुण्ड पोखरी छन् । जापान भुकम्प र ज्वालामूखीको जोखिम क्षेत्र हो । हो, यहाँ पनि प्राकृतिक ओनसेनहरू मनग्गे छन् ।

हरेक जसो जापानी होटेलमा ओनसेन अनिवार्य झै हुन्छन् । कृतिम तातोपानीको बुलबुलमा दर्जनौं संख्यामा पुरूष र संभवत उस्तै संख्यामा महिलाका लागि बेग्ला बेग्लै शौचालय झै बनाएको हुन्छ ओनसेन । एउटा कुनामा चिसो पानीको पोखरी छ । दर्जनौं धाराहरू छन् । तातो मुस्लो निस्कने बुलबुलबाट पानीको रङ भुवादार बनेर सेताम्मे भएको छ । साइडमा शरिर डुबाउन मिल्ने पोखरी छ । कलकल बगिरहेको तातो पानीमा मान्छेहरू गम्छाले मुख छोपेर निर्लज्ज सुतिरहेका छन् । तातो पानीलेमानौं, शारिरिक सहनशीलताको परिक्षणमा गरिरहेछ ।पलपलमा मान्छेहरू चिसो पानीमा गम्छा डोबेर निचोड्छन् । मुखको पसिना पुछेर फेरि तातोतिर फर्कन्छन् ।

नजिकै विशाल साउना छ । केहि मिनेटका लागि भित्र पस्ने र निस्कने क्रम चलिरहन्छ । पानीमा शरिर डुबाएर साउनाभित्र हेर्न सकिन्छ । बिदेशीले खुब नियाल्छ वरपर । समयसँगै उ पनि आखाँ चिम्लन्छ । अघोर तातोले कदाचित तत्काल उद्दार गर्न सकियोस भनेर यसप्रकार हेर्न मिल्ने बनाएको हुनुपर्छ भन्ने लख काट्छु । साउनाभित्र १०-१२ जना मिलेर बस्न सकिन्छ ।

गेनाको तातोले झै शरिरको चारैतिरबाट एकनासले पकाउछ यहाँ । धेरैबेर बस्न कठिन छ । यहाँबाट निस्कना साथ ढोकानेरै चिसो पोखरी छ । यो तुलनात्मक रूपले सानो छ । यसमा तातेको शरिर डुबाउन मिल्दैन । शरिरमा चिसो पानी खन्याउन मिल्नेजग छ । रूमाल भिजाउन र धुन मिल्ने गरी बनाएको छ यो पोखरी ।तातो पानीले जस्तोसुकै तामसी मान्छे क्रमश सात्विक हुँदै जान्छ ।यसो भनौ, शारिरिक विकार सँगसँगै मानसिक विचार र उर्जाहरू पनि तातोपानीका सामू मुर्झाउदै जान्छन् ।

संसार कति फरक छ । बाहिर हिउँ खसीरहेछ । दिनभर थाकेको र चिसो शरिर लिएर एउटा मान्छे, अनसन पुग्नासाथपलभरमै रन्कन्छ । यसप्रकार तातेको शरिरमा बिस्तारामा पस्छन उनीहरू । हरेक रातथोरै सहि तर पुरा निदाउछन् । जापानी स्वस्थ्य र दिर्घजीवी छन् । खानपिन र कार्यशैलीको कथा त छदैछ । जाडोमा अनसनको कथा बिछट्टै रहेछ ।जापानका हरेक घरमा ओफुरो किन अनिवार्य हुन्छ रु  कुरा यो पो रहेछ । ओनसेन, ओफुरो यानी तातो पानीमा शरिर डुबाउने त्यो सत्ययुग प्रतित हुने जापानी कथा लेखिएको डायरी पल्टाउन पुगेछु शिर्षक पढेर हास उठ्यो, “लाज छोप्नुपर्ने कथा ओनसेन”।