हुवे प्रान्तभरिबाट वुहानका वुवादामा जम्मा भएका १८१ जना भेला भएपछि इमिग्रेसनसम्मको ५ वटा स्वास्थ परीक्षण पार गरेर १ सय ७५ जना नेपालबाट आएको विमान चढ्न वेटिङ रुमसम्म पुग्दा थकित देखिन्थे ।
तर, यो थकाइका दृष्य तुरुन्तै हर्षमा परिणत भयो । कारण थियो, नेपाल वायुसेवाको विमान टर्मिनलमा हाम्रो प्रतीक्षा गरिरहेको दृष्य । आफनो देशको ध्वजावाहक विमानले आफ्ना नागरिकको उद्धार गर्न आएको देख्दा आँखा रसाउँदो रहेछ । पहिलोचोटि यस्तो अनुभव भयो ।
हामी सबै विमानमा विस्तारै प्रवेश गरेपछि सबैका लागि सिट तोकिएको थियो । सबैजना आआफ्नो सिटमा बसेपछि ती ६ जना साथीहरुको बारेमा थाहा पाइयो जसले विमान चढ्न पाएनन् । ४ जना स्वेच्छाले निर्णय लिएछन् र २ जनाको शरीरको तापक्रम बढी भएर चीन सरकारले नेपाल फर्किन रोक लगाइदियो ।
यो खबर सुन्दा दुख लाग्यो । विमानमा रहेका हाम्रो हेरचार गर्ने सबै चालक दलका सदस्य (क्रु) ले हामीलाई खुुसी साथ स्वागत गरी सबै निर्देशन बुझाए र केही बेरमा विमानले उडान भर्यो ।
त्यो क्षण विमानभित्रका कसैले आफ्नो जिन्दगीमा नबिर्सने क्षणको रुपमा लिनेछन् । जब विमान चक्काले वुहानको जमिन छोड्यो । १ सय ७५ जनाको तालीले पुरै विमान गुन्जियो । त्यहाँ रहेका धेरैले एकअर्कोलाई चिन्दैन थिए । तर यो ताली मनबाट राष्ट्रियताले ल्यायो ।
सबैको मनमा थियो नेपाल सरकारले गरेर देखायो । मनबाटै धन्यवाद । नेपालको त्रिभुवन विमानस्थलमा अवतरण गर्नासाथै त्यो ताली फेरि गुन्जियो । सबैको मुहारमा खुसी छाएको थियो । विमानको झ्यालबाट हेर्दा ५ वटा स्वास्थ परीक्षण त्यसपछि ५ वटा बस हाम्रो प्रतीक्षामा थिए ।
विमानबाट निस्कदा विमान क्रुले ‘वेलकम ब्याक टु नेपाल’ भन्दा शरीर नै खुसीले सिरिङ्ग भएर आयो । स्वास्थ परीक्षणपछि हामी बस चढेर खरिपाटीतिर लाग्यौं । हामी खरिपाटी पुग्दा विहानको साढे ६ बजेको थियो होला । हाम्रो बस्ने व्यवस्था ३ वटा भवनमा मिलाइएको थियो ।
सबैलाई आफ्नो विल्डिङ नम्बर, कोठा नम्बर, र बेड नम्बर तोकिएको थियो । एउटा कोठामा २ जनादेखि ३ जनासम्म राख्ने व्यवस्था रहेछ । हाम्रो सामान बोकेर हामी आफ्नो तोकिएको कोठामा लाग्यौ ।
कोठाको दृष्य पनि नसोचेकै थियो । सबैको खाटमा मन्जन, ब्रस, साबुन, स्याम्पो, हयान्डवास, स्यानिटाइजर, टिस्युपेपर, बाल्टिन, मग, कोठा सफा गर्ने फिनेल, झाडु, डस्विनलगायतका सामाग्री थिए । वाथरुममा तातो पानीको पनि व्यवस्था थियो ।
हाम्रो लागि दिनको ४ चोटी खानाको व्यवस्था छ । हरेक क्रियाकलापको लागि समय तोकिएको छ । विहान ७ बजे बेक्रफास्ट, १० बजे फोहोर फाल्ने समय, १२ बजे लन्च, ४ बजे खाजा, ७ बजे बेलुकाको खाना ।
लन्च टाइमदेखि खाजा खाने समयसम्म कोही आफ्नो कोठाबाट निस्कन पाउँदैन । । यो वेला निसंक्रामक औषधी सबै ठाउँमा सफा गरिन्छ । हिँडडुल गर्नको लागि बेलुकाको समय उपयुक्त छ । हामी वरिपरि सानो परिसरमा घुम्छौं । हामीमध्ये कोही कोहीसँग मात्र सिमकार्ड थियो ।
सिमकार्ड भएकाहरुले घरमा फोन गर्न पाए । हामीसँग सिम थिएन । तर सिम भएका साथीहरुले सबैलाई सहयोग गरे । हाम्रो पनि घरमा कुरा भयो र यहाँको स्थितिको बारेमा सबै बुझायौं । यहाँ वाइफाई इन्टरनेटको सुविधा छ ।
तर, सबै ठाउँमा कनेक्सन पुग्दैन । कनेक्सन भेटियो भने फेसबुकमा म्यासेज गर्न पर्याप्त छ । त्यसैले साथीभाइ घरपरिवारसँग सम्पर्क भइराख्छ । हामी आएको दिन दिउँसो स्वास्थ्य परीक्षण भयो । हाम्रो थोरै स्वाब र नसल स्वाब सकंलन गरियो र परीक्षणको लागि पठाइएको छ ।
यो परीक्षणमा संक्रमण देखिएन भने हामी सक्रंमित छैनौं भनेर ढुक्क हुन्छौं । यसमा संक्रमण देखियो भने चाहिँ आइसोलेसनमा लगिन्छ । यो परीक्षणको नतिजा दुईदेखि तीन दिनमा आउँछ । हामी सबै त्यसैको प्रतीक्षामा छौं ।
यहाँको बसाइमा हामी सबै सावधानी अपनाइरहेका छौं । सकेसम्म भीड नगर्ने र हरेक समय माक्स लगाएर हिँड्ने गरेका छौं । यो सबै सुविधासम्पन्न प्रबन्ध देख्दा हाम्रो सरकारमाथि हामीलाई साह्रै गर्व महसुस भइरहेको छ ।
म कुनै राजनीतिलाई पछयाउने मान्छे त होइन तर आज आफ्नो सरकारले हाम्रो लागि गरिदिएको काम देख्दा साह्रै खुसी लागेको छ । उद्धारमा ढिलाइ हुँदा नेपाल आइन्छ कि आइदैन भन्ने द्विविधा थियो । तर, उद्धार हुने निश्चित भइसकेपछि नेपाली हुनुमा गर्व महसुस भयो ।
मेरो साथी डा. श्रवण श्रेष्ठ हाडजोर्नी विशेषज्ञ भन्छन्,‘ मेरो भोट अब केपी ओलीज्यू लाई नै जान्छ, जसले हाम्रो उद्धार गरी हुवेको डरलाग्दो स्थितिबाट सकुशल निकालेर नेपालको स्वच्छ हावामा सास फेर्ने मौका दिनुभयो ।’
हाम्रो प्रधानमन्त्री, स्वास्थ मन्त्रालय, परराष्ट्र मन्त्रालय, चीन सरकार, हाम्रा आमा बुबा र सम्पुर्ण आफन्तजनहरु जसले हामीलाई हुवेको भयावह स्थितिबाट निकाल्न कम्मर कस्नुभयो । सबैलाई हृदयदेखि नै धन्यवाद ।
