सगरमाथा चढ्दा हिलारी स्टेपमा अचानक लडेँ

म सगरमाथाको काखमा जन्मिएँ । सगरमाथाका कथा सुनेर हुर्किएँ । बुवा/हजुरबुवाहरु र मैले पढेको स्कुलका गुरु–गरुआमाहरु आरोहीका कथा सुनाउनुहुन्थ्यो । फलानो चुचुरोमा पुगेको, कोही बीचमै मरेको, कसैले विश्व रेकर्ड कायम गरेको, फलानोले फलानोलाई उद्धार गरेको आदि–आदि । त्यस्ता कथा सुन्दा त्यतिबेलाको मेरो बुझाइ– सगरमाथा कसैका लागि कष्टैकष्टको भण्डार भए पनि कसैका लागि भने हातमुख जोर्ने माध्यम थियो ।

मेरो बुवाको पसल थियो । स्थानीयवासीका लागि मात्र नभइ सगरमाथा आरोहणका लागि लुक्ला हुँदै आउ–जाउ गर्ने पर्यटकहरुको दैनिक उपभोग्यका सामान बेच्नुहुन्थ्यो । यही क्रममा मेरो संगत सगरमाथा चढ्ने तिनै पर्यटक र आफ्नो ज्यानको बाजी थापेर तिनै पर्यटकलाई चढाउने शेर्पाहरुसँग हुन थाल्यो । सगरमाथाका कथा र आरोहीको संगतले होला मेरो बाल मस्तिष्कमा पनि ठूलो भएर सगरमाथा चढ्ने रहर गढेर बस्यो ।

तर समयले मानिसलाई कहाँ–कहाँ पुर्याउँछ भनेजस्तो मलाई सगरमाथाको चुचुरोतिर उक्लिने होइन कि देशको राजधानी काठमाडौंमा पो ओराल्यो व्यापारको सिलसिलामा । बुवालाई व्यापारमा सघाउनु मेरो तत्कालको दायित्व र जिम्मेवारी बनेको थियो । त्यसैले केही वर्षसम्म हिमाल–पहाडको उकाली–ओराली जारी रह्यो ।

बुवालाई व्यापारमा सघाउँदा सघाउँदै २०६३ सालमा म नेपाल प्रहरीको जागिरे बनेँ । प्रहरी सेवामा रहँदारहँदै तराईसँग नाता जोडियो । बुवालाई व्यापारमा सघाउने सिलसिलामा हिमाल र पहाड बुझ्न थालेको म पछि हिमाल, पहाड र तराईको समष्टिगत नेपाल, सबैको साझा सुन्दर फूलबारीलाई चिन्न थालें ।

विश्वको सर्वोच्च शिखर सगरमाथाको गाउँको हुँ भनेर पहिले आफूलाई चिनाउँदा ठाडो हुने मेरो शीर र गर्वले फूल्ने छाती, अब राष्ट्रसेवक सच्चा देशभक्त नेपाली हुँ भन्दा अझ बढी उचो र अझ बढी चौडा भएको थियो । प्रहरीको जागिर जीवन जिउने माध्यम थियो । तर भित्रभित्र सगरमाथा चुम्ने लक्ष्य र जोश कायमै थियो । व्यक्तिगत खर्चमै भए पनि सगरमाथा चढेरै छाड्छु भन्ने अठोट गरेको थिएँ । तर उमेर, खर्च, पारिवारिक र संगठनात्मक जिम्मेवारीको सीमाका कारण त्यो थाती नै थियो ।

सगरमाथा चढ्न नपाउँदाका पीडा र निराशाका क्षणमा कयौं बिरहका गीतसमेत कोरें । सगरमाथा चढ्ने मेरो हुटहुटी कलममार्फत् कपीमा पोखिए अनि तेन्जिङ–हिलारी, पासाङल्हामु, साहसिक शेर्पा दाजुभाइ र आफ्नै पालिका खुम्बुपासाङका गीत रेकर्डसमेत भए ।

मेरा अग्रजहरु भन्नुहुन्थ्यो– सगरमाथा आरोहण एक किसिमको कला र भाग्य पनि हो । यो एक युद्ध मैदानमा होमिएको जस्तै हो, जे पनि हुनसक्छ । तर जोखिम नमोली सफल भइँदैन भन्ने कुरा मैले सुरुमा तिनै सगरमाथा आरोहीहरुबाट र पछि प्रहरी संगठन भित्रका मेरा अग्रजहरुबाट सिकेको थिएँ ।

मैले एसपी सविन प्रधान सरलाई सगरमाथा आरोहण गर्ने मेरो इच्छाबारे पहिलोपटक बताएको थिएँ । उहाँकै आग्रहमा मैले सगरमाथा चढ्ने अनुमति माग्दै निवेदन दिएको थिएँ । तर लगत्तै कोरोना महामारी सुरु भएपछि आरोहण बन्द भयो । महामारी सकिएपछि फेरि प्रक्रिया अगाडि बढाएँ ।

सगरमाथा आरोहणको प्रस्ताव

अन्तर्राष्ट्रिय प्रहरी संगठन (इन्टरपोल) स्थापना भएको एक सय वर्ष पुगेको अवसरमा हरेक सदस्य राष्ट्रहरुले केही न केही नयाँ काम गरेर मनाउने भनेर नेपाल प्रहरीलाई सर्कुलर भएको थियो । नेपाल प्रहरीको इन्टरपोल शाखा प्रमुख एसपी अनुपम शमसेर जंगबहादुर राणा हुनुहुन्थ्यो । उहाँसँग नेपालमा इन्टरपोलको शताब्दी वर्ष कसरी मनाउने भन्ने विषयमा छलफल भइरहेको थियो ।

नेपाल विश्वको सर्वोच्च शिखर सगरमाथाको देश भएकाले सगरमाथाको शिखरमा इन्टरपोलको, नेपालको र नेपाल प्रहरीको झण्डा फहराउने कुरा चल्यो । ती झण्डाहरु एकजना कुनै शेर्पा आरोहीलाई दिने र उसैले सगरमाथाको चुचुरोमा पुर्याउने भनेर केही सरहरुले प्रस्ताव राख्नुभयो । त्यहीबेला सविन सर र अनुपम सरले हाम्रै प्रहरीको भाइ छ, सगरमाथा चढ्छु भनेर अनुमति मागिरहेको छ, उसैलाई आरोहणमा पठाऔं न भनेर कुरा गर्नुभएछ । त्यतिबेलाका आईजीपीसाप धिरजप्रताप सिंहले स्वीकृति जनाइहाल्नुभयो ।

सविन सरले ‘सगरमाथा चढ्ने तिम्रो इच्छा पुरा हुनुभयो, अब तयारी थाल’ भन्नुभयो । मेरो मुटु झन् जोडले धड्किन थालेजस्तो भयो । म एकसाथ खुसी र दुःखी भएँ । दुःखी यसकारण कि म पनि त मान्छे हुँ । मेरो पनि मन छ । घरमा श्रीमती, साना छोरा–छोरी छन् । म भने आफूले आफैंलाई जीवन दाउमा लगाएर सगरमाथाको शिखर चुम्ने सपना देखेको छु  ।

खुसी यसकारण कि १५ वर्ष अघिदेखिको सगरमाथा चढ्ने मेरो इच्छा पुरा हुने दिन नजिकिएको थियो । अर्कोतर्फ मेरो प्रहरी संगठन र विश्वका १९५ देशका प्रहरी संगठनहरुको साझा संस्था इन्टरपोलले मलाई विश्वास गरेर सगरमाथा आरोहणका लागि पठाउने निर्णय गरिसकेका थिए । विश्वका १९५ देशको प्रतिनिधित्व गर्न पाउनु मेरो लागि ऐतिहासिक र गौरवको विषय थियो ।

त्यसैले आफूमाथि आइलागेको जिम्मेवारी जसरी पनि पूरा गर्नुपर्छ भन्ने अठोट लिएर आरोहणको तयारीमा जुटें । प्रधानमन्त्री तथा मन्त्रिपरिषदको कार्यालय, गृह मन्त्रालय, प्रहरी प्रधान कार्यालयदेखि पर्यटन बोर्डसम्म कागजी प्रक्रिया पुर्याउन दौडधुप गरेँ । अन्ततः २०७९ चैत २८ गतेको मन्त्रिपरिषद बैठकले मलाई आरोहण अनुमति दिँदै सलामी दस्तुर छुट दिने निर्णय गर्यो । २०७९ चैत ३० गते प्रहरी महानिरीक्षक बसन्तबहादुर कुँवरले सगरमाथा आरोहणको सफलताको शुभकामनासहित राष्ट्रिय झण्डा, नेपाल प्रहरीको झण्डा र इन्टरपोलको झण्डा हस्तान्तरण गर्दै मलाई विदाइ गर्नुभयो ।

यसबीचमा मैले निर्मल पुर्जा (निम्स दाइ)लगायतसँग सगरमाथा आरोहणको बारेमा सैद्धान्तिक ज्ञान हासिल गरिसकेको थिएँ । म सोलुखुम्बुमा जन्मिए पनि कुनै पनि हिमाल आरोहण गरेको थिइनँ । मलाई एकैपटक विश्वको सर्वोच्च शिखर सगरमाथा आरोहणको चुनौती थियो । आरोहण सफल र विफल हुँदाका सम्भावित घटनाका काल्पनिक दृष्य फिल्मका रिलझैं नाचिरहेका थिए ।

श्रीमतीसँग सोध्थें– कि नजाऔं हँ ?

उनी भन्थिन्– प्रहरी भएर यस्तो डरछेरुवा कुरा गर्ने ? देशले, संगठनले दिएको जिम्मेवारी पूरा गर्नबाट कहिल्यै पछि हट्नुहुँदैन । हामीले कसैको नराम्रो गरेका छैनौं, कसैको नराम्रो चिताएका छैनौं भने हामीमाथि नराम्रो किन हुन्छ र ?

उनी हिम्मतीली छिन् । आखिर उनी पनि त प्रहरी हुन् । उनी अनेक उदाहरण दिँदै मलाई अझ बढी आँट दिन्थिन् र मेरो हिम्मत बढाउँथिन् । त्यो बेला मैले श्रीमती साथीमात्र होइन, शक्ति पनि हुन् भन्ने कुरा अझ नजिकबाट बुझें ।

२०८० वैशाख २ गते म काठमाडौंबाट सगरमाथा आधार शिविर प्रस्थान गर्ने दिन थियो । अघिल्लो दिन रातभर निद्रा लागेन । म बिहानै उठेँ । मस्त निद्रामा रहेकी अढाइ वर्षे छोरीको खुट्टा ढोगें । छोरोको अनुहार हेरेँ, ऊ पनि मस्त निद्रामा थियो । नित्यकर्म गरें अनि श्रीमतीलाई उठाएँ ।

श्रीमतीले मेरो बिदाइको तयारी गर्न थालिन् । मैले भने गलाको सिक्री, घडी र औंठी फुकालेर दराजमा राखें । किनकि मलाई तलमाथि भइहाल्यो भने कमसेकम यही बेचेर भए पनि खर्च चलाउन सजिलो होला भन्ने सोचें । तर श्रीमतीलाई यो कुरा भनिनँ । मात्र गहना राखेको ठाउँ भनेँ ।

उनले तेलको बत्ती बालिन् । मलाई टीका र खादा लगाइदिएर बिदाइ गरिन् । ‘उड्ने बेलामा र बेसक्याम्प पुगेपछि पनि फोन गर्नू, है’ उनले भनिन् ।

घरको सँघार काट्ने बेला फेरि पनि मन ढक्क फुल्यो । श्रीमतीको आँखामा धेरैबेर हेर्न सकिनँ । छोरी र छोरालाई अँगालोमा बेरेर चुमेँ । अनि आफ्ना व्यक्तिगत खुसी, चाहना, पारिवारिक मायालाई थाति राखी २०८० वैशाख २ गते बिहान ६ बजे काठमाडौंबाट केही विदेशी पर्यटकहरूसहित लुक्ला प्रस्थान गरेँ ।

लुक्लामा केही घण्टाको बसाइपछि हेलिकप्टरबाट नाम्चे पुगियो । हिमाली वातावरणमा आफूलाई अनुकूल बनाउन आमाडब्लम हिमालको बेस क्याम्पसम्म पुग्यौं । भोलिपल्ट पाङ्बुजे गुम्बा दर्शन र लामा गुरुबाट आशिर्वाद लिएर दिङबुजेतर्फ लाग्यौं । हरेक सगरमाथा आरोहीले आरोहण सुरु गर्नुअघि पाङ्बुजे गुम्बाको लामाबाट आशिर्वाद लिने परम्परा छ । पाङ्बुजेबाट ६/७ घण्टा लगातारको हिँडाइपछि दिङबुजे पुग्यौं । र, ५ हजार मिटर अग्लो नाकार्साङ हिमाल चढेर फर्कियौं ।

भोलिपल्ट लबुजेतर्फ लाग्यौं । लबुजेको बसाइँ अत्याधिक कष्टपूर्ण रहयो । किनकी म रातभरि सुत्न सकिनँ । मलाई गाह्रो भयो स्वास फेर्न । सबै सुतिरहेका थिए । मैले मेरो सहयोगी दिनेश शेर्पालाई खोजेँ तर भेटिनँ । मलाई अलि जटिल नै महसुस भयो । ३ बजे बिहान भरियाको टेन्टमा गएर पानी र मकै खाएँ ।  त्यहाँ १ घण्टा सुतेँ । अलि आराम भयो ।

बिहान गोर्क्षेप हुँदै बेस क्याम्प तर्फ लाग्यौं । सगरमाथा आरोहणको रूटमा पर्ने गोर्क्षेप अन्तिम बस्ती हो । हामी सगरमाथा बेस क्याम्पमा ३ बजे तिर पुग्यौं ।

विश्व विख्यात निम्स दाइ र मिङ्गमा डेभिड शेर्पाको टोलीले आरोहीहरूका लागि पहिल्यै टेन्टहरू तयार पारिसकेका थिए । हिउँले सेताम्य भुइँमा लहरै थपक्क बसेका रङ्गीचङ्गी टेन्टहरू मनमोहक देखिन्थे । टेन्टभित्र खान–बस्नका लागि सबै सुविधा थियो । सोलार, हिटर साथै इन्टरनेटको समेत सुविधा थियो । ती टेन्टहरू सुविधासम्पन्न होटलहरू भन्दा कम थिएनन् । तर जतिसुकै सेवा सुविधा भए पनि लगातार आइरहने हिउँपहिरो, हिमपात र परिवारको चिन्ताले सताइरहन्थ्यो ।

आधार शिविरमा बस्दा आरोहणका विभिन्न किसिमका तालिमका साथै लामो दुरी हिँड्नु पनि पर्छ । केही दिनको तालिम पछि आधार शिविरबाट लबुजे हिमाल आरोहणको लागि म लगायत ९ जना विदेशी साथीहरु हाई क्याम्पमा पुग्यौ । केही समय आराम गरेर रातको १२ बजे हाई क्याम्पबाट लबुजे हिमाल आरोहणको लागि निस्कियौं । हिउँले भरिएको भिरको बाटो डोरीको भरमा हिँड्न कठिन थियो । करिब १० घण्टाको हिँडाइ पश्चात् बिहानको १० बजे लबुजे हिमालको चुचुरोमा पुग्न सफल भयौं । हिमाल आरोहणको यो मेरो पहिलो अनुभव थियो ।

सगरमाथा आरोहणपूर्व एक पटक राउन्ड गरेर पुनः आधार शिविरमा फर्कनुपर्छ । आँट र साहस बटुलेर सहयोगी शेर्पा सहित रोटेशनका लागि रातको ११ बजे हिँड्यौं । हिउँका अजंगका ढिक्कामा कहिले डोरीको सहायताले उक्लिँदै, कहिले भर्याङले जोडिएका गहिरा खोंचहरु पार गर्दै अत्यन्त कठिन तवरले क्याम्प २ सम्म पुग्यौं ।

हिउँ नै हिउँको संसारमा क्याम्प १ मा जस्तै क्याम्प २ मा पनि दिउँसो घाम लागेको बेला असाध्यै गर्मी महसुस भयो । भिरालो ठाउँमा टेन्ट लगाएर बसियो । क्याम्प २ को टेन्टमा सामान्य बसाइ र खानपिनको व्यवस्था थियो ।

भोलिपल्ट क्याम्प २ बाट क्याम्प ३ तर्फ लाग्यौं । बाटो उस्तै कठिन थियो । वेगले चल्ने हावाले मान्छेलाई नै उडाउला जस्तो । त्यहीभएर जोगिएर हिँड्नु पर्ने । क्याप ३ पुगिसकेपछि पुनः आधार शिविर फर्कियौं ।

आधार शिविर फर्किएपछि आफूले भोगेका कठिन यात्रा र परिवारको मायाले ज्यादै विक्षिप्त बनायो । छोरा–छोरी श्रीमतीको जिम्मा लगाएर घरबाट बिदा हुने बेला भनेको थिएँ– ल है बाँचेछु भने फर्की आउनेछु । नत्र यी छोराछोरीलाई कहिल्यै बाबाको कमी महसुस हुन नदिनू ।’

परिवार भनेको तागत मात्र नभई भावनात्मक अर्थमा कमजोर पनि त हो । त्यसैले घर छाडेको एक महिना पुगिसक्दा पनि मैले घरमा फोन गरेको थिइनँ । तर यसपटक भने फोन नगरीरहन सकिनँ ।

श्रीमतीलाई फोन गरेँ– म के गरूँ, फर्की आऊँ कि आरोहणको लागि अघि बढौँ ?

श्रीमतीले सम्झाइन्– तपाईंलाई नेपाल प्रहरीका ८० हजार कर्मचारीले विश्वास र भरोसाका साथ इन्टरपोलको झण्डा सहित पठाएका हुन् । उनीहरुको विश्वास तोड्नु हुँदैन । दुःख गरेर नै सफलता प्राप्त हुन्छ । पछि हट्ने सोच मनमा कहिल्यै नलिनुस् । हाम्रो चिन्ता लिनुपर्दैन । बस् आफूलाई सम्हालेर अगाडि बढ्नुस् ।

श्रीमतीका यस्ता कुराले मन अलि बलियो भयो । नेपाल, नेपाल प्रहरी र इन्टरपोलको झण्डा फहराएरै छाड्छु भन्ने प्रण गरेँ ।

आधार शिविरमा दुई दिनको तालिम र हाइकिङ पश्चात् सगरमाथा आरोहण सुरू भयो । म आरोहीहरूको पहिलो टिममा परें । यो अर्थमा म भाग्यमानी भएँ । किनभने आरोहणमा अघि–अघि बढ्दा बाटो जाम हुने समस्या हुँदैनथ्यो । मे १३ को दिन रातको १२ बजे पूजा गरीवरी मसहित नौ जनाको टोलीले आधार शिविरबाट सगरमाथाको चुचुरोतर्फ यात्रा सुरु गर्यो ।

हिम पहिरो गइराख्ने भएकाले खुम्बु आइसफल अत्यन्त जोखिम । डर र त्रास त्यत्तिकै । जटिलताको कुनै सीमा नै थिएन । तर टिम लिडरले सिकाउने र हिम्मत बढाउने काम गरिरहनुहुन्थ्यो । उहाँले सम्झाउँदा आफ्नै अभिभावक भन्दा कम लाग्दैनथ्यो ।

लगातार ११/१२ घण्टा हिँडेकोहिँड्यै गरेर क्याम्प १ पुग्यौं । केही क्षणमात्र आराम गरेर पुनः क्याम्प २ का लागि हिँड्यौं । क्याम्प २ बाट यात्रामा अझै बढी जटिलता सुरु भयो । हिउँ परिरहेको थियो । भिरालो बाटोमा टाँगिएको डोरीलाई बाटो मानेर त्यही डोरी समाउँदै हिँडिरहनुपर्ने, हावाको झोक्काले बेला–बेला हुत्याउलाझैं गर्ने, माथिबाट ढुंगा र हिउँका ढिक्का झरिरहने, हाई अल्टिच्युडले पाइला चाल्नै नसकिने र कहिलेकाहिँ आउने बादलले अगाडिको दृश्य पनि देख्न नसकिने हुन्थ्यो ।

८/१० घण्टा लगातारको हिँडाइपछि क्याम्प ३ पुग्यौं । हल्का भिरालो ठाउँमा हिउँलाई पन्छाएर राखिएका टेन्टहरुमा बस्यौं । अक्सिजनको प्रयोग यही क्याम्प ३ बाट नै सुरु भयो ।

क्याम्प ३ मा एक रातको बसाइँपछि बिहान साढे ५ बजे साउथ कोलतर्फ यात्रा तय गर्यौं । साउथ कोल ७ हजार ९ सय मिटर उचाइको क्षेत्र हो । माइनस ३० डिग्री सेल्सियस तापक्रममा कठ्याङ्ग्रिँदै सयौंचोटी हिउँ नै खाएर प्यास मेट्दै यात्रा गरियो । मलाई हरेक पाइला यही नै अन्तिम होकि जस्तो लागिरहन्थ्यो । बल्लतल्ल थकित शरीर साउथकोलसम्म पुग्न सफल भइयो ।

यो भन्दा माथिको क्षेत्रलाई डेथ जोन पनि भनिन्छ । त्योभन्दा माथिको ८ हजार ४ सय मिटर माथि हिलारी स्टेपसम्मको क्षेत्रलाई साउथ समिट बाल्कोनी भनिन्छ । यो क्षेत्र अझ बढी खतरनाक मानिन्छ । धेरैजसो आरोहीहरूको यही क्षेत्रमा ज्यान जाने गरेको छ । अत्यधिक आरोहीको मृत्यु यही क्षेत्रमा हुने गरेकाले यसलाई डेथ जोन भनिएको हो । यहाँबाट कसैलाई उद्धार गर्न असम्भवजस्तै हुन्छ भन्ने सुनेको थिएँ । तर निमा टासी शेर्पा र गेल्जे शेर्पाले यही साउथ कोल नजिकबाट एक जना मलेसियन आरोहीलाई सकुशल उद्धार गरेर चमत्कार गरेका थिए ।

डेथ जोन क्षेत्रमा पुराना च्यातिएका टेन्टहरु यत्रतत्र छरिएका थिए । अलि पर आँखा पुर्याउँदा मुढो लडिरहेको जस्तो पनि देखिन्थ्यो । शेर्पा दाजुभाइहरु भन्थे– त्यो मान्छेको लास हो । बेवारिसे लासले मन झनै सिरिङ्ग भयो ।

सगरमाथा क्षेत्रमा फोहोरको डंगुर छ भन्ने सुनेको/पढेको थिएँ,  यसपटक आफैंले देखेँ । अहिले नै त्यहाँ पुगेर ती सबै फोहोर सोहोरेर ल्याउँ जस्तो लाग्ने । तर ज्यान जोखिममा पारेर कसले पो गर्ने ! सधैं पानीपँधेरो गरे जसरी तलमाथि गरिरहने अनुभवी शेर्पाहरुले त गर्न नसक्ने काम म बबुरोले के सक्थेँ !

चुपचाप टेन्टभित्र बस्ने र ज्यान जोगाउनुको विकल्प थिएन । शेर्पाहरुले टेन्टभित्र हल्का सुप, नुडल्स र तातोपानीको व्यवस्था गरेका थिए । त्यही खाएर आराम गर्यौं । मौसम प्रतिकूल हुनसक्ने डरले रातिको २ बजै नै शेर्पा साथीहरुको निर्देशन बमोजिम पुनः उकालो बाटोको यात्रामा निस्कियौं । रातिको बेला कहालीलाग्दो अनकन्टार हिउँचुलीको साँघुरो बाटो एउटा टर्चको भरमा हिलारी स्टेपतिर हिँडिरह्यौं ।

आफूले बोकेको अक्सिजन, शरीरमा लगाएको डाउनसुट र बुटमा लगाएको फलामको खरङ्पङले गर्दा पाइलो सार्न समेत यति गाह्रो हुन्थ्यो कि आफ्नो श्वास नै आफैँलाई भारी भएजस्तो पनि लाग्थ्यो ।

डाउनसुटमा क्र्याम्पोन्स अल्झिएर हिलारी स्टेपमा म अचानक लडें । मेरो सहयोगी शेर्पा अलि अगाडि पुगिसकेका थिए । मेरो यात्रा यहीँसम्म मात्र रहेछ जस्तो लाग्यो । श्रीमती, छोरा–छोरी सम्झिएँ । आरोहण टोलीका शेर्पा साथीहरुले अब चुचुरोमा पुग्न धेरै समय लाग्दैन, आउनुस्’ भनेको सुनेँ । बल्लतल्ल डोरी समातेर उठेँ र अघि बढेँ ।

केहीबेर हिँडेपछि ध्वजा, पताका र खादाहरु थुपारिएको थुम्को देखियो । त्यही थियो सगरमाथाको चुचुरो, पृथ्वीमा पाइला टेक्न सकिने अन्तिम विन्दु । म २०८० साल जेठ २ गते बिहान १०:१५ बजे विश्वको सर्वोच्च शिखर सगरमाथा आरोहण गर्न सफल भएँ । म दंग थिएँ । वरपर हेरेँ, असंख्य हिमालहरु अन्डाका क्यारेट जस्ता पुक्क उठेका देखिन्थे । तिनीहरुभन्दा त मै अग्लो जस्तो लाग्ने !

मेरो देशको राष्ट्रिय झण्डा, इन्टरपोलको झण्डा र नेपाल प्रहरीको झण्डा सगरमाथाको शिखरमा फहराएँ । लामा गुरुले दिएको खादा र ध्वजा राखेर मेरो मातृभूमिलाई ढोगेँ अनि बुद्धको देशबाट विश्वमा शान्ति फैलिरहोस् भनेर कामना गरेँ ।

मलाई विश्वास गरेर आरोहणमा पठाउने मेरो प्रहरी संगठन र इन्टरपोलका सरहरुप्रति कृतज्ञ भएँ । उहाँहरुकै कारण मैले इतिहास रचेको थिएँ । किनकि नेपाल प्रहरीबाट सगरमाथा चढ्ने पहिलो व्यक्ति मै बनेँ र इन्टपोलको झण्डा पनि पहिलोपटक सगरमाथाको शिखरमा पुर्याउने अवसर पाएँ ।

सगरमाथाको चुचुरोमा अत्याधिक हावाको कारण १५ मिनेटभन्दा बढी बस्न सकिएन । आरोहण सफल भएको जोशमा म लगातार ओरालो बाटो हिँडेर क्याम्प २ मा पुगेँ । भोलिपल्ट बिहान ५ बजे आधार शिविरमा पुगियो । आधार शिविरमा धेरै साथीहरुबाट बधाई पाउँदा दंग थिएँ । श्रीमती, छोरा–छोरीसँग टेलिफोनमा कुरा गरेँ । उनीहरुलाई कहिले भेटौंजस्तो भयो । उनीहरुले पनि बधाई दिए, हर्षले मेरा आँखा रसाए ।

तर यो हर्ष अपुरो थियो । किनकी मलाई जन्म दिएर सतमार्गमा हिँड्न प्रेरित गरिरहने मेरा आमा–बुवा यो संसारमा हुनुहुन्न । उहाँहरु मलाई भन्नुहुन्थ्यो– इमान्दारीपूर्वक कर्म गरिरहनू, अवसर तँलाई खोज्दै आउने छ । मेरा आमा–बुवाले भनेजस्तै आज मसँग धेरै अवसर छ र त्योभन्दा बढी खुसी छ । तर यो खुसी बाँड्ने बुवा–आमा साथमा नहुँदा सबथोक अपुरो छ ।