तिमी धर्तीमा आउनु र मेरो जीवनले रफ्तार पक्रनु लगभग एकै समयमा भयो

अहिलेका सर्वाधिक व्यस्त अभिनेता हुन्, विजय बराल । ‘पूर्णबहादुरको सारङ्गी’माफर्त जसरी उनले कीर्तिमानी प्रभाव छाड्न सफल भए, त्यसले उनलाई थप बेफुर्सदिलो बनाइदियो । एकपछि अर्को सिनेमाको प्रस्ताव, अन्तर्वार्ता, भेटघाटले गर्दा जीवनको गति तीब्र बनाउनुपर्ने अवस्था आइदियो ।

यो कस्तो समयावधि रह्यो भने, एकातिर उनीसँग खेल्ने उमेरका कलिलो छोरो छन्, अर्कातिर सिनेमाको अविश्राम काम छ । करियर र परिवारको यो सन्तुलन कसरी मिलाउने ? सम्भवत: यही प्रश्नले घेरा हालेपछि उनले छोरोको खातिर एउटा पत्र लेखे, जन्मदिनको उपहार स्वरुप ।

प्यारो छोरा,
धेरै माया ।

तिमी धर्तीमा आउनु र मेरो जीवनले रफ्तार पक्रनु लगभग एकै समयमा भयो । मैले रोकिने समय नै पाइनँ । दिन, महिना गन्दा गन्दै  दुई वर्ष कति चाँडो कटिसकेछ । तर अहिलेसम्म पनि तिमीलाई मन भरिनेगरी छातीमा टाँस्ने मेसो मिलेकै छैन । बाबाको मन न हो । मानेको त छैन । तर पनि यस्तै रहेछ भन्दै हिँडिरहेकै छु । र म यतिखेर कर्मको परिवन्दमाझबाटै यो पत्र लेखिरहेको छु ।

तिमी जन्मिएको धेरै समय बितेकै थिएन, साथीहरूले ‘पूर्णबहादुरको सारंगी’ जन्माइसकेका थिए । तिमी मेरो काखमा खेल्नु अनि मैले फिल्ममा चरित्रको रुपमा बाबाकै रोल गर्न पाउनु यो अनौठो संयोग थियो सायद । मैले तिमीलाई घरमा तिम्रो ‘मा’सँग छोडेर, आफू भने फिल्ममा अभिनय गर्न हिँडे । यसकारणले मैले घरमा राम्रोसँग समय नै दिन पाइनँ । त्यसबेला सबैभन्दा बढी दुईवटा कुरा सम्झिएँ– एउटा घरपरिवार अनि अर्को तिमी । समय मिलेसम्म घर त आउथेँ । तिमीलाई अंगालोमा मात्र हैन, आँखाभरी राख्थेँ। अनि ‘पूर्णबहादुरको सारंगी’ फिल्ममा फेरि बाबा बनेर खेल्नु पनि त थियो ।

तिमी जन्मनुअगाडि र तिमी जन्मिएपछाडि घडीमा घुम्ने सुई र त्यसले दिने समय एउटै भएपनि माया, सम्बन्ध र भावनाको दृष्टिकोणबाट हेर्ने हो भने, समय निकै परिवर्तन हुनेरहेछ । झन् तिम्रो माया र तिम्रो सम्झनाको त कुरै बेग्लै ।

प्रिय प्रजय,

तिमीलाई घरमा छोडेर निस्कन मलाई निकै गाह्रो हुन्थ्यो । तिमीले केही भनिहाल्छौ कि, ‘बाबा’ भनेर रोइ पो हाल्छौ कि भन्ने डरले म सकेसम्म तिमीलाई पनि थाहैनदिई घरबाट झोला बोकेर निस्कन्थें । झोला भन्दा मन भारी हुन्थ्यो । जब तिमी अलिक बुझ्ने भयौ जस्तो लाग्यो, त्यो बेला भने म सर्लक्क निस्किदिन्थें । तिमी भावुक नहोस् भनेर म निस्कने बेला, तिम्री मा लाई समेत अंगालो हालेर निस्कन सक्दैन थिएँ । तर मन न हो । मेरो दुखेजस्तै तिम्री आमाको पनि दुख्दो हो, त्यही सोचेर अलिक पर पुगेर फोन गर्थें र एकछिन गफ गर्दै निस्कन्थें ।

तिम्री मा भन्थिन्, ‘अघि जाने बेलामा चाहिँ केही छैन, अहिले चाहिँ किन फोन गर्नुपर्‍यो ?’ तर सायद यो मेरो तरिका थियो । म आफैसँग विवश थिएँ । मैले सक्दो आफ्नो मनको कुरा मनमा नै लुकाइराखेँ ।

सिलसिला एवंरितले चलिरहेकै थियो । ‘बरिष्ठ बलराम’ फिल्मको सुटिङ चलिरहेको थियो । त्यही बेला मण्डला थिएटरमा अन्तर्राष्ट्रिय नाट्य महोत्सव पनि चलिरहेको थियो । म महोत्सवको सिलसिलामै थिएँ । तिमीले मलाई देखिहाल्यौ । मलाई प्रष्टै याद छ, तिमीले मलाई ‘बाबा’ पनि भनेनौं, एकछिन यत्तिकै चुपचाप भयौ । के गर्ने के नगर्ने अलमल भयो होला तिमीलाई। त्यसपछि चुपचाप मेरो काखमा आएर बसिराख्यौ । खासै केही बोलेनौ तर मेरो छाती न्यानो बनाइराख्यौ ।

सुटिङको काम सकिएकै थिएन । म त्यही दिन राति नै फेरि चितवन जानुपर्ने थियो । ‘बाबालाई बाई गर न’ भन्दा मन नलागी-नलागी तिमीले मलाई ‘बाई’ भन्यौ । तिमीले सायद आफ्नो मनलाई आफ्नै हातले समातेर ‘बाई’ भन्यौ । म भने तिम्रो साना हातहरूको मुलायम स्पर्श बोकेर चितवनतिर लागें।

‘बरिष्ठ बलराम’को सुटिङ सकाएर आएको भोलिपल्टैबाट म ‘जनै हराएको मान्छे’मा व्यस्त भएँ । यो बीचमा जबजब तिमीले मलाई देख्थ्यौ, त्यो बेला, ‘बाबा बिरालो बनन’, ‘बाबा डाइनोसर बनन’, ‘बाबा आज बाघ बनन’ भन्थ्यौ । एकछिन त बन्थें । तर फेरि काममा निस्कनुपर्थ्यो । तिमी मलाई ‘बाबा एकछिन बसन, मसँग खेलन’ भन्थ्यौ । म खुसी हुन्थें । तर काममा पनि त जानु नै थियो । कामको बाध्यता यही हो सायद । म अलिक भावुक पो भइहाल्छु कि भन्ने लागेर ‘म आइहाल्छु नि बाबु, अहिले म जान्छु ल’ भनेर निस्कन्थें ।

अब म बुझ्न थालेको छु-तिमी आफ्नो भावना प्रस्तुत गर्न सक्ने भएको छौ । तिमीले आफ्नो महसुसलाई पोख्न जान्ने भएको छौ । तिमी हुर्कंदैछौ र तिमीभित्रको मन पनि हुर्कंदैछ । र यतिखेर म पनि तिम्रो मनसँगसँगै हुर्किरहेकै छु । मैले अघि नै भनेजस्तै तिमी आएपछिको हरेक समय बेग्लै भइरहेको छ ।

वैशाख ३ । तिम्रो जन्मदिन । र  म काममै व्यस्त छु । बेलुकी तिमीलाई भेटेर सप्राइज दिन मन छ । कामकै बीचमा यति चै लेखिहाल्न मन लाग्यो ।

बाबु प्रजय, जुन दिन तिमी यो पत्र पढ्न सक्छौ, यो पत्र सायद त्यही दिनका लागि हो । यो पत्र तिमीले त्यसबेला सुम्सुम्याइरहँदा आजको मेरो मनलाई छामिरहेको छौ भनेर बुझ्नु । र यो कुरा थाहा पाउनु कि तिम्रा लागि तिम्रो बाबाको माया सँधै उस्तै छ र उस्तै रहिरहनेछ ।

म कामले गर्दा कुदेको कुदेकै छु । तर तिम्रो एक स्पर्शले मेरो थकान सबै दुर गरिदिन्छ । म आफ्ना लागि र तिम्रा लागि पनि त्यो समय जरुर दिनेछु । यो पत्रसँगै सम्झनामा रहोस् भन्नका लागि तिम्री मा ले खिचेका तस्वीरहरू यसैसाथ राखेको छु । माको न्यानोपनमा, माको मायामा हुर्कंदै जानु ल । अरु केही हुदाँ काका छँदैछ । स्वस्थ रहनू । खुसी रहनू । मुस्कुराइरहनू ।

तिमीलाई बाबाको सधैँ आशीर्वाद छ ।

जन्मदिनको धेरै-धेरै शुभकामना छोरा प्रजय ।

आई लभ यू बेटा ।