पर्खाइको खाप

मैले

मेरो आँगन

कैयौं सपनाहरु बटुल्ने आशामा

मेरी आमाको

बुबालाई पर्खिरहने आँखाहरुमा

छोराको पर्खाइ खापेर

रुझाउँदै-रुझाउँदै छोडेको पनि

दशौं हिउँद सकिसकेछ ।

बटुल्दै सँगाल्ने सपनाहरु

सकिने त कहाँ हो कहाँ

उसैगरी खापिन्छन्

जसरी

मेरी आमाका पर्खाइहरु

खापिएको थियो

बुबापछिको म झैं ।

भारी मन लिएर

बुबाको पर्खाइमा

पर्खिरहने मानेभञ्ज्याङमा

उसैगरी पर्खिंदै होलिन्

मलाई पनि

बिंडीको केही सर्कोसँगै

मेरी आमा ।

अब त

त्यही आँगनमा उभिएर

लिएको पानीफोटो पनि

नचिनिने गरी धुलिसक्यो होला

मेरो मुहारको आकृतिमा

मेरी आमाले नदेखेका रेखाहरु

चालै नपाई चुपचाप बसिसक्यो होला ।

डाँडाघरे माइला

वर्षैपिच्छे घर फिर्दा

मेरी आमाको मन

कत्ति पिर्दो होला ?

हरेक मंसिरमा

काइला-माइलाहरुले

बाजा बजाई-बजाई

दुलही भित्र्याउँदा

मौन आँगन हेरेर

कत्ति रुँदी होलिन् मेरी आमा ?

यो सबै

थाहा हुँदाहुँदै

किन पाइलाहरु घरतिर लम्किंदैन ?

बल्ल थाहा हुँदैछ

बुबा नफिर्नुको कारणहरु

– पर्खिनेको सम्झनामा निदाउनु

– सम्झना बोकेर बिर्सनु

– उसैगरी नबिर्सी सम्झनु ।।