प्रतीक्षालयमा दुईटा बेञ्च

प्रतीक्षालयमा
काठका दुईटा बेञ्च राखिएका छन् ।

जसमध्ये
एउटा बेञ्चमा मानिस बसिरहेको छ,
अर्को बेञ्चमा चरो बसिरहेको छ ।

मानिस जो बसिरहेको छ,
उ भुइँतिर टोलाइरहेको छ ।
चरो जो बसिरहेको छ,
उ आकाशतिर टोलाइरहेको छ।

भुइँतिर टोलाइरहेको मानिस
भुइँभरि यत्रतत्र छरिछिट्टयान भएका
मानिसका, अरु जीवजन्तुका,
रुखका, ढुङ्गामाटोका
अथवा सम्पूर्ण प्रकृतिका अस्थिपञ्जरहरुलाई
क्रमशः गनिरहेको छ, नियालिरहेको छ
र अनुमान लगाएर प्रतीक्षारत बसिरहेको छ
ईश्वर कतै न कतैबाट त पक्का आउने छ ।

तर उसलाई थाहा छैन
केवल नआउनेमा मात्र विभक्त छ ईश्वर
र त्यसरी विभक्त भएको ईश्वर
कतैबाट पनि आउदैन भनेर ।

यत्ति कुरा थाहा नपाएर
केही अघिमात्र
उसले सभ्यताको निर्मम तरिकाले
ध्वस्त गरिसिध्याएको छ, अहो !

अनि यो जो चरो छ,
अर्को बेञ्चमा बसिरहेको
आकाशतिर टोलाइरहेको ।
भ्रम नपरोस्
यसलाई ईश्वरले बचाएको होइन,
उसले नै हो बचाएको ।

किनभने संसार ध्वस्त पार्दा
यसलाई उसले आफैसँग
पिंजडामा बोकेको थियो ।

यो पनि भ्रम नपरोस्
स्वयं उसलाई पनि
ईश्वरले बचाएको होइन,
ऊ आफैंले नै हो बचाएको ।
किनभने सभ्यता
उसले ध्वस्त पारेको हो,
न कि ईश्वरले !

तर चरो उसमाथि नै किन खस्यो ?
अनि सभ्यता ध्वस्त
उसले गरेको भएता पनि
उ जीवित हुनु
के यो अचम्मलाग्दो कुरा होइन र ?
आखिर ऊ जीवित रहनै
अथवा कोही पनि सभ्यताको अन्त्यपछि
जीवित रहनै सम्भव छ कसरी ?

पक्कै पनि ब्रम्हाण्डको
कुनै रहस्यमयी कुनामा
ईश्वर ध्यानस्थ छ
र उसको कारणले
ऊ जीवित रहन सम्भव भएको हो ।

यही आस्थामा अनुबन्धित भएर
उसले आफूलाई र चरालाई
यस प्रतीक्षालयमा ल्याएको हो
र प्रतीक्षा गर्न लागेको हो ईश्वरको ।

तर ईश्वर आउदै आएन,
ईश्वर आउन सम्भव पनि त छैन ।
किनभने नआउनेमा मात्र
विभक्त भएको ईश्वरमा
एउटा खाली खोस्टोझैं
आफैंमा केही रहेको हुँदैन ।
न ईश्वर नै
न ईश्वरत्व बन्ने रसायन नै ।

जबदेखि उसले यो बुझ्यो
तब देखि ऊ सभ्यता ध्वस्त गरेकोमा
पश्चाताप स्वरुप उदास र निराश
भएर बसिरहेछ ।
प्रतीक्षालयको एक बेञ्चमा प्रतीक्षा गर्दै
कि कोही त आउने छ
र उसलाई ध्वस्त पार्ने छ ।

तर कोही आइरहेको छैन
कोही आउने छैन कहिल्यै ।

किनकि ऊ पृथ्वीमा बचेको अन्तिम मानिस हो,
किनकि ऊ पृथ्वीमा फसेको अन्तिम मानिस हो ।

आकाशतिर टोलाइरहेको चरो
आकाश हेरिरहेको छ ।

हेरिरहेको छ
आकाशको छातीमा उडिरहेका
बादलका बचेराहरु
र खोजिरहेछ
त्यो अन्तिम बादलको बचेरा
जसलाई उसले अन्तिम पल्ट
उड्न सिकाएथ्यो ।

हेरिरहेको छ
आकाशको सम्पूर्ण फैलावटको
अन्तिम क्षितिजसम्म
जहाँ सूर्य अवस्थित छ,
जुन छ,
ताराहरु छन,
जताततै निलोपन छ ।

टड्कारो सम्झिरहेछ ऊ
यी तिनै त हुन्
जसलाई उसले धर्तीतिर
हेर्न सिकाएथ्यो,
धर्तीसँग मौन संवाद
गर्न सिकाएथ्यो ।
हेरिरहेको छ
आकाशमै समुन्द्र, जुनकिरी र स्वतन्त्रता
अनि एउटा चक्र सम्झिन खोजिरहेछ
समुन्द्र र नीलोपनको
जुन र जुनकिरीको
बादल र स्वतन्त्रताको ।

हेरिरहेकै छ आकाशमा
र विस्मृतिबाट स्मृति गर्न लागिरहेको छ ।
आकाशमा उसको उडाई निषेध गरिँदा
कसरी उसका पखेटा छुटेका थिए ?
कसरी ऊ खसेथ्यो र बज्रेथ्यो
अर्को बेञ्चमा बसिरहेको मानिसमाथि ?
जसले हतारहतार पिंजडामा
कसरी उसलाई थुनेको थियो ?

पिंजडा भित्रबाट
कतिसम्म उसले सभ्यता ध्वस्त भएको
हेर्न सकेथ्यो ?
सभ्यता ध्वस्त भएलगत्तै
कति चाडो उसलाई यहाँ
ल्याइएको थियो ?
र कति दिन भयो
ईश्वरको प्रतीक्षा गर्दै बसेको ?

तर भ्रम नरहोस्
ऊ मानिस झैं ईश्वरको प्रतीक्षा
बिल्कुलै गरिरहेको छैन ।

बरु ऊ पिंजडा खोलिदिनेको
पखेटा लगाइदिनेको
र भुर्र.. उडाइदिनेको
छटपटाउदै छटपटाउदै प्रतीक्षा गरेर
बसिरहेको छ ।
तर कोही आइरहेको छैन
कोही आउने छैन कहिल्यै ।

किनकि ऊ पृथ्वीमा बचेको अन्तिम चरो हो ।
किनकि ऊ पृथ्वीमा फसेको अन्तिम चरो हो ।