रेमिटमा गर्व गर्ने देश कुनै पनि बेला संकटमा पर्न सक्दछ, किन कि विश्व कुनै पनि बेलामा समस्यामा पर्न सक्दछ । यि कुरा बारम्बार भन्दै आइरहेको छु र सधैं भनि रहनेछु । तर, दुई सय वर्ष अघिदेखि औपचारिकरुपमा मान्छे बेचेर मान्छे मोटाउने बानी लागेको देशमा यि कुरा अरण्यरोदन बन्दा रहेछन् । अब त निरीहता प्रकट गर्नु सबैको बाध्यता भएको छ । बाहिर हुनेले देश र आफन्तलाई एवं भित्र हुनेलाई आफन्त सम्झन सिकाइ दियो महामारीले । कोरोना नआउँदासम्म मेरा छोरा, छोरी, वा अरु कुनै नातेदार यहाँ छन् र उहाँ छन् भनेर नाक फुलाउने बनिसकेको थियो हाम्रो समाज । बाहिर जसका कोही आफन्त छैनन् तीनलाई हेय बनाइरहेको थियो हाम्रो समाज । के मैले गलत भने ? अब अहिले दम्भ, मद, मात्सर्य जति एकपछि अर्को गरेर बिस्तारै पाखा लागि रहेछन् । हामी गलत थियौं भन्न मानव समाज अझै सकिरहेको छैन । तर, नभनी सुखै छैन, हेर्दै जानु होला । कठीन घडीमा मात्र आफ्नोको खोजी हुनु हुन्न, सुखमा पनि हुनु पर्दछ । विश्वव्यापी संकटको यस कठिन समयमा विश्वभर जहाँ जहाँ नेपालीहरु हुनुहुन्छ त्यहीँ बसेर आफूले सिकेको संयमताको संस्कृतिलाई पालना गर्नु होस् र अरुलाई पनि पालना गर्न पे्ररित गर्नु होस् । स्वस्थ रहनु होस्, दुःखमा पनि सुखी रहनु होस् ।