शान्ति, सद्भाव र एकता

उठ !

उठ ! शान्ति

नउठेमा तिमी, उठेकाहरुले तिमीलाई

कुल्चेर, मिचेर, घायल पारेर

तानशाही कक्षमा कस्ने छन् ।

तिमी शोषित र पीडित हुनेछौं ।

केवल आफ्नै कुरूप विचारहरूबाट ।

शान्तिको कण्टकाकीर्ण मार्गमा

तिम्रो, मेरो अनि हाम्रो

नराम्रो पराजयको कथालाई

उत्कृष्ट कथाको प्लट बनाई

यथार्थवादी कथाकार बन्नेछन् ।

हाम्रो दयनीय वृतान्तद्वारा

मान्छे एक-एक सम्भ्रान्त र प्रख्यात कलाकार बन्नेछन् ।

तिमी कलमद्वारा सञ्चालित पात्र मात्र होइनौं ।

त्यसैले,

भातृत्व र सद्भावको तिलक लगाएर,

आत्माहुति दिने प्रतिज्ञा गर ।

बलिदान होइन, आत्मादान हो शान्ति ।

उदात्त भावनाको मण्डपमा बसी

शान्ति महायज्ञमा आहुति हुनुपर्छ ।

तिम्रो काय केवल कात्रोको प्रदर्शनी हुँदैछ ।

तिम्रो खुट्टा कसैको जुत्ता बेच्ने माध्यम बन्दैछ ।

सार्वभौम, स्वाधीनता र राष्ट्रियता अंकित

एक झण्डाको एक छहारीमा बस ।

चन्द्र र सूर्यको छहारीमा ।

सूर्य र चन्द्रको छहारीमा ।।

हामीलाई विषरहित सर्प, बिच्छी र भ्यागुताको सद्भाव होइन ।

हामीलाई लिलिपुट र गुलिभरको सम्बन्ध होइन ।

शान्ति र सद्भाव पूर्ण रेश्मी, ताप चाहिन्छ ।

मानवता, सद्भाव र एकताको एक महत्व छ ।

सद्भावले आप्लावित मस्तिष्कले भन्छ–

‘शान्ति सिद्धान्त होइन अनुभूति हो ।

सद्भाव कृत्रिम सहज भावना होइन, व्यवहार हो

एकता गुच्छा र मालामात्र होइन, पवित्र उद्यान हो ।’

उद्देश्यहीन स्वरूपको काय नेताको हुइँया र भाषणको ताली

गरिबीलाई सलामी बन्छ ।

भौतिकवाद उडेको मानव तिमी ?

शान्ति इतिहासको श्रृफला हो ।

सपूतको मरणमा आफ्नो जीवन खोज ?

सिञ्चित गरी जन्मभूमिमा मानवता, शान्ति र

सद्भाव फुलाऊ ।

शाकाहारी पशुझैं हरिया डलरका पछि नलाग ।

स्यालझैं ¥याल काढेर समृद्धिका पछि नलाग ।

खुट्टा काटेर स्टिलका वैशाखी टेक्दै छौ तिमी ।

मस्तिष्क बन्दकी राखी दासतामा नाच्दैछौ तिमी ।

चक्षु बेचेर अलिशान महलमा आसन बस्दैछौं तिमी ।

हिमशिरको शान्त ललाट, अदम्य सहासले गिज्याएको

जस्तो लाग्दैन तिमीलाई ?

अञ्जान डाँफेको नाँचले व्युँझाएन तिमीलाई ?

स्वाभिमानी कल्की झुकाएर आफ्नै छाती ढुम्दा झस्काएन

तिमीलाई ?

नाँचिरहेको मयुरमा लेकबाट बाघ गर्जदा झंकार उत्पन्न हुनुपर्छ ।

विविधताको माझमा निःसृत अभिन्तता पूर्ण

शान्ति, सद्भाव र एकता जाग्नुपर्छ ।

शान्ति, सद्भाव एकता जाग्नुपर्छ ।